En ik voel me bevoorrecht om te mogen meekijken!
Nu ikzelf ruim een jaar geleden ben gestopt met werken, na bijna veertig jaar aktief te zijn geweest in verschillende functies, denk ik dat ik goed in staat ben om te bepalen dat het gestructureerd inzetten van je talenten een absolute meerwaarde biedt aan je leven.
We werken uiteraard in de eerste plaats om geld te verdienen. Maar wat is daarná het meest belangrijk? Status? Structuur?
Bezigheid? Contact met collega's? Ontwikkelen van vaardigheden? Tijdsbesteding? Je nuttig voelen? Allemaal belangrijk; en ik mis ook ieder van die dingen. Maar het meest mis ik de gestructureerde mogelijkheid om mijn eigenheid versterkt te ervaren en te tonen in een rol.
Zoals ik eerder al eens betoogde: je bent wat je doet.
Nu ik niet meer werk, en dus alleen nog maar "mezelf" kan zijn, leef ik nog steeds mijn talenten uit. Gelukkig. En ze worden nog steeds gewaardeerd. Maar paradoxaal genoeg maakt een rol waarin je functioneert, je eigen beleving van je talenten, je inzet, je nuttigheid en je waardevol zijn, échter. Voor de oppervlakkige toeschouwer ben ik misschien niets veranderd, maar ik voel dat de formele grondslag voor professioneel handelen ontbreekt. Ik voelde me bijvoorbeeld coach in hart en nieren. En dát kan ik nu niet meer. Je kunt de mensen in je privé-omgeving niet coachen; je kunt geen rol spelen in je eigen leven. Dat kan alleen in je werk.
En hoe zit dat dan met die eigenheid? De versterking daarvan in een rol, bedoel ik?
Zou ik misschien nog moeten leren dat ik in mijn professie-loze leven mijn talenten en vaardigheden gewoon met een ander doel moet inzetten? En als je zomaar een ander persoonlijk doel kunt bedenken in een nieuwe situatie, zou dat dan eigenlijk ook betekenen dat ik in mijn werkzame leven in ieder soort beroep mijn eigenheid had kunnen ontwikkelen? Wat nou als ik bijvoorbeeld accountant was geweest? Of voetballer? Arts? Druivenplukker? Was ik dan ook geworden wie ik nu ben? Was ik mezelf gebleven?
Wie zal het zeggen....!
Maar ik had ongetwijfeld in elk van die beroepen iets van mijn eigen ding kunnen laten zien. En was ik er goed in geweest? Twijfelachtig. Maar in die beroepen waarin ik in staat zou zijn geweest om vaardigheden te ontwikkelen, was ik mogelijk ook gelukkig geworden.
"De gelukkige accountant", een mooie titel voor een boek....
Of zou alles met "ruimte" te maken kunnen hebben? Ruimte die je krijgt, in je werk? En die je zelf creëert? Of gewoon neemt? De ruimte die je nodig hebt om te doen wie je bent. Om te doen wat je wilt. Om je affiniteit te vinden en te tonen. Je eigenheid te ontwikkelen.
Of duwt ons talent, of ons lot, ons bij voorbaat in een specifieke richting?
Zijn we voorbestemd om P&O'er te worden? Of violiste? Of fysiotherapeut?
Zie je positie als je ideaal, zegt een succesvol ondernemer. Dat vind ik een mooie uitspraak. Het zou zoiets kunnen betekenen als: het hier en nu is het beste dat je kan overkomen. Doe je best om daar te komen en te zijn....
Hoe het ook zij, welk uitgangspunt je ook kiest: mijn bewondering blijft voor iedereen die zich met positiviteit inzet voor zijn werk!
CITAAT:
See your position as your ideal.
Bill Gates
Painting is a blind man's profession. He paints not what he sees, but what he feels, what he tells himself about what he has seen.
Cooking is in an honest profession where you cannot hide and let others do the work for you. You have to show up, work hard and prove you can do it faster and better. And find a mentor who will recognize your talent and push you in the right direction.
There is something about giving everything to your profession. In Italian, an obsession is not necessarily negative. It's the art of putting all your energy into one thing; it's the art of transforming even what you eat for lunch into architecture.
Acting is a nice childish profession - pretending you're someone else and, at the same time, selling yourself.
