Gisteren heb ik een nieuw soort zwart gat ontdekt.
Van zwarte gaten zegt men bijvoorbeeld dat ze alleen maar van buitenaf kunnen worden waargenomen. De zwaartekracht binnen een zwart gat is zó groot, dat het alle licht absorbeert. En dat, naarmate je een zwart gat nadert, de tijd vertraagt.
Natuurkundig zijn mijn beweringen vast niet helemaal correct, maar daarom heb ik onderaan maar enkele artikelen uit de wikipedia bijgevoegd.
Míjn zwarte gat is uiteraard psychisch van aard.
Vanwege een griepje lag ik in bed. Gordijnen dicht, dus het was érg donker in mijn slaapkamer, mijn black box. Koorts zorgt voor totale uitval, dus armen en benen bewegen is geen optie.
T.v. Kijken vanwege de hoofdpijn ook niet.
Tijdsbesef verdwijnt.
En daar lig je dan te kijken naar het plafond.
Zie ik ineens een spinnetje. Ze loopt op de kop tegen het plafond. Bereikt de muur en laat zich via een gesponnen draadje naar beneden zakken. Kruipt via dezelfde weg weer omhoog. En ik vraag me af of zij zich in een andere ruimtetijddimensie bevindt dan ik. We proberen allebei de zwaartekracht te tarten, maar het lukt haar aanzienlijk beter dan mij.
Zwart gat, zwaartekracht, ruimtetijd, snaartheorie, spin, licht, relativiteit. Vreemd wat zo'n klein spinnetje bewerkstelligt.
Vandaag heb ik een natuurwet ontkracht: ik heb het zwarte gat weer verlaten.....:).
Obviously, because of my disability, I need assistance. But I have always tried to overcome the limitations of my condition and lead as full a life as possible. I have traveled the world, from the Antarctic to zero gravity.
Bad things do happen; how I respond to them defines my character and the quality of my life. I can choose to sit in perpetual sadness, immobilized by the gravity of my loss, or I can choose to rise from the pain and treasure the most precious gift I have - life itself.