Kennelijk zijn die drie begrippen kernwaarden voor mij. Hoe ik mezelf en anderen graag zie. Laat ik eens een poging tot uitleggen doen:
Zelfstandig ben je volgens mij als je in staat bent om (min of meer) zonder hulp van anderen te overleven. Of je erkent dat je hulp nodig hebt: je weet wanneer je iets niet zelf kunt en bent in staat tot en bereid om anderen te vragen jou te helpen;
Weldenkend is iemand die nadenkt over zijn doelen en daden, en in staat om de consequenties van zijn gedrag te overzien en daar verantwoordelijkheid voor te nemen;
Verantwoordelijk ben je voor je eigen welzijn én voor degenen die aan jouw zorg zijn toevertrouwd. Je hebt een zekere controle over je gedragingen en impulsen, zodanig dat anderen niet hoeven in te grijpen in jouw leven. Je bent, kortom, niemand anders tot last. En je hebt een zekere mate van empathie, zodat je je kunt inleven in de behoeftes van anderen.
De meeste mensen die ik ken voldoen aan deze omschrijving. Een aantal echter ook niet, terwijl ze dat volgens hun verstandelijke en fysieke vermogens wel zouden kunnen.
Hoe ontstaat dat verschil?
Mensen(kinderen) worden op verschillende plekken opgevoed en gevormd: door hun ouders en overige familieleden, in het dagverblijf, op school, sportvereniging, door vriendjes, etc. Op tal van plekken doen we ervaringen en kennis op.
Een baby voelt zich het centrum van de wereld. Hij weet alleen : "Ik wil.....! Nú!".
(Gezonde) kinderen zijn echter van nature geneigd om het goede te doen, en willen heel graag leren wat dat is, het goede. En zullen dan ook al redelijk snel hun impulsgedrag loslaten, als je hen op een goede manier begeleidt.
Ouders zijn daar hartstikke onzeker over. Want wat is nou een goede manier?
Niemand helpt hen daar structureel mee.
Hier in Nederland moet je met je kind naar het "bureau", waar je je als onzekere ouder geneuzel moet laten welgevallen van simpele metingen die je thuis ook al had gedaan. Én kritiek als de motorische en verbale ontwikkeling van je kind niet exact volgens het plaatje verloopt. Iedereen weet dat de ontwikkeling van kinderen niet langs vaste lijntjes verloopt, behalve de medewerker van het bureau.
Omdat dáár iets niet goed verloopt, en er geen adviezen en hulp op maat wordt gegeven, bedenken we in NL dat dan de leeftijd voor leerplicht maar omlaag moet.
En op wat latere leeftijd gooien we er gewoon een extra ritalientje in.
En nog later krijgt een losgeslagen jongere via jeugdzorg en de kinderbescherming een inkijkje bij justitie.
Zo lost de Nederlandse samenleving zijn opvoedkundige problemen op!
Natuurlijk, ik chargeer!
Want er gaat veel meer goed dan fout.
Maar ik overdrijf niet heel erg, toch?
Ik kan me écht niet aan de indruk onttrekken dat de samenleving van nu wel wat meer structuur, rust en discipline kan gebruiken. Als jongeren door drank- en drugsgebruik zó gestoord doen dat ze ambulancemedewerkers in elkaar slaan wanneer die een medemens proberen te redden, dan is er in de ontwikkeling van die jongeren ergens iets heel erg mis gegaan.
Daar is geen enkele Nix-campagne tegen opgewassen.
Campagnes van de overheid zijn geen volwassen akties; ze zijn een afschuifsysteem.
Zoek het toch allemaal lekker zelf uit, is de boodschap.
Gevolg: Zoek op internet op "kinderen", en je zult zien dat het merendeel van de hits over problemen gaat.
Zijn kinderen vooral een probleem???
Wat een rare samenleving zijn we geworden.
Inhoudelijke informatie en advies op maat op een zinnig moment is voor de overheid kennelijk te duur, maar zou jonge, met de opvoeding worstelende, ouders écht helpen.
Bijsturen op jonge leeftijd is bewézen effectiever dan repressie op iets hogere leeftijd. En het zou een boel rotzooi voorkomen.
En waarschijnlijk dus veel goedkoper zijn....
Ik moet helaas constateren dat politieke en ambtelijke bestuurders in Nederland niet voldoen aan mijn uitleg van volwassenheid!
CITAAT:
Raising children is an incredibly hard and risky business in which no cumulative wisdom is gained: each generation repeats the mistakes the previous one made.
I think that enduring, committed love between a married couple, along with raising children, is the most noble act anyone can aspire to. It is not written about very much.
Before I married, I had three theories about raising children and no children. Now, I have three children and no theories.
Raising children is an uncertain thing; success is reached only after a life of battle and worry.