donderdag 30 april 2015

WAARDERING IN DE ZORG

Iedereen ontvangt graag waardering.

Complimentjes, schouderklopjes, een vriendelijk woord. Wanneer je iets goeds hebt gedaan of iets bijzonders, dan is het fijn als dat wordt opgemerkt.

Gisteravond zag ik op tv de uitzending van 'de wereld draait door', waarin professor Scherder een college gaf over het brein. Nou heb ik toevallig vanwege mijn ziekte ook de nodige brein-issues, dus het is niet zo verwonderlijk dat ik graag naar dit programma wilde kijken, maar Erik Scherder is bovendien een man die fantastisch kan lesgeven. Met zijn enthousiasme en zijn methodische aanpak weet hij precies hoe hij je moet "pakken". Hij weet zijn publiek buitengewoon te boeien. Mij dus ook!
Met interessante stof, en een lach en een traan.

Hij liet voorbeelden zien van mensen waarbij in het brein iets was misgegaan. En wat deze problemen betekenen voor hun naaste omgeving. Kijkend naar die filmpjes, voelde ik de onrust groeien. Volslagen onbekende mensen riepen een behoorlijke emotie bij me op. Angst, bezorgdheid, medeleven. Ik zat huilend naar tv te kijken.
En ik realiseerde me weer eens des te meer hoeveel zorgen en verdriet mijn naasten hebben vanwege mij. Als ernstig gehandicapte zal de buitenwereld vooral mij als slachtoffer van mijn omstandigheden zien, maar eigenlijk hebben degenen die voor mij zorgen, het veel moeilijker!
Al twintig jaar achteruitgang zien. Machteloos toekijken. Altijd maar zorgen, en altijd het gevoel tekort te schieten. En nooit het hoofd vrij van die ongevraagde extra levenstaak.....

Het is leuk als je waardering krijgt voor iets waar je goed in bent, maar het is veel belangrijker om waardering te krijgen voor iets dat je weliswaar vanuit je hart doet, maar waar je geen keuze in hebt. Je móet wel....
En daarom: ik heb het al talloze keren gezegd, maar ik kan het niet vaak genoeg doen: ik bewonder en waardeer jullie zo veel om je inzet, kracht, geduld en liefde voor mij, dat ik ook daarom wel kan huilen! 

Want ik zie ook mijzelf. 
Met het verminderen van mijn fysieke kracht zie ik mezelf steeds meer gereduceerd worden van een mens die een bijdrage kan leveren tot iemand die een nummer in een dossier is. Een kostenpost. Een grootverbruiker van zorg, die bovendien een heel groot deel van het gezinsbudget moet bijdragen aan noodzakelijke voorzieningen, om die zorg mogelijk te maken. Ik kost geld. En dat wordt me elke vier weken opnieuw ingewreven, door de rekeningen van het cak. 

Dat dóet iets met je levenskracht....

Daarom is het ook voor mij belangrijk om erkenning te krijgen. 
En dat is afgelopen week gebeurd. 
De reaktie van de directeur van Maartje op mijn vorige blogje (http://femdijkman.blogspot.nl/2015/04/ontwikkelen-in-de-zorg.html), was positief, hartverwarmend en voortvarend. En een boost voor mijn zelfvertrouwen en eigenwaarde.

Ik zou iedereen zo'n ervaring gunnen!









CITATEN:


As we express our gratitude, we must never forget that the highest appreciation is not to utter words, but to live by them.

John F. Kennedy




One looks back with appreciation to the brilliant teachers, but with gratitude to those who touched our human feelings. The curriculum is so much necessary raw material, but warmth is the vital element for the growing plant and for the soul of the child.

Carl Jung





College prof. Scherder over het brein:





op Geen opmerkingen:

dinsdag 21 april 2015

ONTWIKKELEN IN DE ZORG

Filosofie is vragen stellen.
En gezamenlijk zoeken naar antwoorden.
Om daar wijzer van te worden.

Ik wil dat als amateur-filosoofje nu in dit blogje eens een keer doen over organisatie-filosofie. Niet in algemene zin, maar heel concreet: 
welke betekenis heeft de filosofie van mijn thuiszorgorganisatie Maartje?
Die luidt: "HEEL DE MENS".
Op welke wijze onderscheidt Maartje zich daarmee van ál die andere thuiszorgorganisaties? In hoeverre is er ruimte voor échte eigenheid binnen de wettelijke kaders?
En welke rol en hoeveel ruimte krijgen de mensen aan de basis bij de invulling van beleid, waarden en organisatiefilosofie?


Als cliënt van Thuiszorg Maartje heb ik al weer ruim een half jaar geleden (op 3 september 2014) een blogje geschreven. Dat heb ik gedaan om mijn waardering voor de verzorgenden die mij helpen, tot uiting te brengen. Zie:


Aanleiding voor dat blogje was mijn verontrustheid over de ontwikkelingen in de zorgsector. Ik sprak daarin dus ook mijn angst uit over mogelijke gevolgen die allerlei maatregelen die door de overheid waren bedacht, zouden kunnen hebben voor de direct betrokkenen: cliënten en uitvoerende medewerkers. De mensen dus die samen, als een soort van tandem, de zorg máken. 
Die Máártje maken, tot wat het is.

We weten allemaal wat zich sindsdien heeft afgespeeld. De staatssecretaris is regelmatig op het matje geroepen over onduidelijkheden en fouten die zijn gemaakt bij de herziening van het zorgstelsel. Gemeenten zijn onbereikbaar, onwetend en armlastig. De svb betaalt pgb's vaak niet uit. Zorgverzekeraars schieten zwaar tekort in hun informatieplicht. Bezuinigingen. Herindicaties. Perspublicaties en media die over elkaar heen buitelen om onduidelijkheden in de zorg te benadrukken....

Gék worden we er van!

Als ernstig gehandicapte en volledig hulpbehoevende ms-patient ben ik, samen met mijn zwaar overbelaste mantelzorgende echtgenoot, volledig overgeleverd aan de goedheid van zorgorganisaties en -instanties.
Daarom heb ik toen in september óók  o.a. de zorgmanager van thuiszorg Maartje een mail gestuurd, waarin ik mijn vragen en onzekerheden over de reorganisatie tot uitdrukking heb gebracht. In zijn reactie mailde hij mij dat het managent van Maartje zich inzet om de processen dienaangaande goed te zullen faciliteren.

Er heerst radiostilte sindsdien. 

Net als overheden, zorgverzekeraars, svb en cak uitblinken in het níet informeren van belanghebbende burgers, moet ik constateren dat de directie van St. Maarten niet afwijkt van die handelswijze. Want beste directie: ik heb in het afgelopen half jaar, sinds onze emailtjes niet kunnen constateren dat er een visie is ontwikkeld noch een middel-lange-termijn-beleid is geformuleerd m.b.t. toekomstige dienstverlening.
Voor zover ik kan nagaan is daar niet over gecommuniceerd. Ik heb geen schriftelijke informatie thuis ontvangen. De website van Maartje en uw social-media-accounts blijven hangen in oude algemeenheden. En het magazine staat niet on-line. Ik zou me kunnen aanmelden voor een nieuwsbrief, maar dat betekent dat ík het initiatief moet nemen om geïnformeerd te raken.
Eerlijk gezegd raak ik steeds meer gefrustreerd over al die partijen in zorg-land die lekker op beschikbare informatie blijven zitten, en de cliënt onwetend laten.

Van mijn eigen thuiszorgorganisatie had ik meer bereidheid verwacht om ons als cliënten goed te informeren.
Communiceren is moeilijk, dus het is heel goed mogelijk dat ik destijds mijn wensen daarover niet voldoende duidelijk heb geformuleerd. Daarom wil ik u middels deze "open brief" nog eens benaderen met het volgende.

Als cliënt waar de verzorgenden van Maartje ongeveer drie-en-half uur per dag over de vloer komen, heb ik er groot belang bij om antwoord te krijgen op de vraag:
WAAR GAAT HET NAAR TOE MET MAARTJE??

Welke gevolgen gaan bezuinigingen hebben?
Want dát die er zullen zijn, staat wel vast. Een kind kan dat op zijn vingers narekenen, dus dat is voor mij ook niet zo moeilijk.
Mijn zorgverzekeraar verstrekt mij namelijk een opgave van de betalingen aan st. Maarten. De maandelijkse bedragen vertalen naar een bruto-netto traject voor loonbetalingen voor directe geleverde zorg leert me al dat dát amper genoeg is. Dus hoe wordt de overhead dan betaald? 
Kortom, het is hoogste tijd om de beschikbare mensen en middelen zo efficïent en effectief mogelijk in te zetten.
Want alleen dát zal mij kwaliteit en continuïteit van zorg garanderen.
.
Hoe gaat u dat realiseren?

Binnen de filosofie "heel de mens" lijkt mij de voorwaarde van een breed draagvlak voor besluitvorming vanzelfsprekend. 
Daarom vraag ik u om ons als direct belanghebbenden te informeren over en te betrekken bij het verder ontwikkelen van ónze organisatie.
Want volgens uw email gaat u als directie het vormgeven van het primaire proces (het verlenen van zorg aan cliënten in hun thuissituatie) faciliteren. Dat betekent vrij vertaald: de tandems aan de basis een duwtje in de rug geven. Maar vergeet dan niet: samen met mijn verzorgenden bén ik het primaire proces. Zonder cliënten en verzorgenden zou Maartje helemaal niet bestaan.
Tevreden cliënten en medewerkers zijn een basisvoorwaarde voor het voortbestaan van de organisatie

Ik stel daarom het volgende simpele scenario voor:

1- Ontwikkel een zélfgemaakt breed en uitgebreid cliënttevredenheidsonderzoek (en dus niet zo'n opgelegd onderzoekje van Qualizorg met van die obligate vraagjes), waarbij duidelijk een link wordt gelegd met de filosofie "heel de mens", en 
2- ontwikkel een medewerkerstevredenheidsonderzoek met een soortgelijke opzet,

zodat de uitkomsten van beide onderzoeken mede richting kunnen geven aan het vormgeven van de organisatie, het vergroten van duidelijkheid van de organisatiedoelstellingen, de invulling van de eigenheid van Maartje, en de verdere professionalisering van een mooi bedrijf!


Ik moet dagelijks vertrouwen hebben in de medewerkers van Maartje. En dat lukt uitstekend, want we vormen samen een goed team.
Dus ik vind dat ik u terecht mag vragen om vertrouwen te hebben in ons.

Sámen vinden we dan antwoorden en maken er iets nóg mooiers van!





CITATEN:

Unlike a drop of water which loses its identity when it joins the ocean, man does not lose his being in the society in which he lives. Man's life is independent. He is born not for the development of the society alone, but for the development of his self.

B. R. Ambedkar









op Geen opmerkingen:

maandag 20 april 2015

VERLEGENHEID

Er zijn mensen, die zó verlegen zijn, dat ze hun huis niet uit durven.....

Als je ervan uitgaat dat de volgende stelling klopt: "het lichaam is de tempel van de ziel", dan kun je misschien ook de symbolische parallel ontdekken tussen huis en lichaam. 
Verlegen mensen durven het huis niet uit.
Én durven zich niet te uiten. Gevoelens en woorden blijven dus ook binnen.

Vroeger, als kind en jongere, durfde ik niets te zeggen. 
Tegenwoordig kom ik nog zelden buiten.
In het eerste geval was ik dus sociaal gehandicapt, in het tweede vanwege fysieke handicaps.

Gelukkig is het op tijd goed gekomen met mij, waardoor ik me in de gezonde tussenjaren heb kunnen laten horen en zien aan de buitenwereld. Verlegenheid verdwijnt, als je je gelukkig voelt. Althans bij mij was dat zo. Mezelf ontdekkend in een fijne relatie en in een mooie baan. Gezien en gewaardeerd worden door degenen die belangrijk voor jou zijn, is helend. Eerst lerende en later wetende dat je je nergens voor hoeft te schamen en dat je mag zijn wie en hoe je bent.

Je verlegenheid verliezen begint met überhaupt iets durven te zeggen. Het is fijn als je dat kunt doen bij degene waarbij je geliefd voelt. Dat gaat eerst natuurlijk heel voorzichtig. Want je bent wel nog steeds erg bang voor reacties. Stel je voor dat deze mensen je niet meer aardig zullen vinden. Denk je. Dus zomaar je mening verkondigen is niet aan de orde.

Het grootste probleem met verlegenheid is dat je teveel denkt. Teveel bezig bent met wat die ander zou kunnen vinden. En dat terwijl die ander vaak helemaal niet met jou bezig is. En/of bovendien ook vaak zelf onzeker is. 
Vanuit mijn coachpraktijk weet ik dat heel veel mensen zich onzeker voelen. Vrijwel iedereen wil dat aspect van zichzelf verbeteren. Ook bij een coach of in een therapie kun je daar veilig aan werken.
Een beschermende omgeving helpt.

Vreemd genoeg wordt de ontwikkeling van verlegenheid echter ook vaak geassocieerd met een beschermde opvoeding. In dat geval werkt de bescherming dus niet. Als bescherming in dit geval betekent dat je door je ouders bij alles wordt weggehouden, dat zij al jouw problemen oplossen, en dat je als kind nooit voor uitdagingen komt te staan, dan kun je inderdaad het risico lopen dat je angst ontwikkelt. Angst voor het vreemde. De buitenwereld. Want je ouders zullen je wel niet voor niets beschermen… 

Zonder buitenwereld creëer je geen spiegel voor je eigen binnenwereld. Zonder ouders die je leren wat normale gevoelens zijn (door ze bij jou te herkennen en te benoemen) krijg je geen goed idee van de realiteit. Je weet niet waar je jezelf aan moet toetsen. En je leert de gevoelens van anderen niet in te schatten.

Daardoor kun je je buitengesloten voelen. En het paradoxale gevolg kan zijn dat je je opsluit, in jezelf en/of in je huis. 
Bescherming zoekend waar je hem niet kunt vinden. Want in je eigen veilige holletje loert geen gevaar: daar zijn geen roofdieren waar je mee moet leren omgaan. 

En de realiteit gebiedt te zeggen, dat die in Nederland in de buitenwereld er ook niet veel zijn. Althans relatief. Want laten we onszelf eens vergelijken met al die arme getraumatiseerde vluchtelingen die tegenwoordig via Libië de Middellandse Zee opvaren.
De roofdieren waar deze vluchtelingen mee te maken krijgen, die zijn pas echt dodelijk!
Maar gelukkig kunnen wij het ons hier in het veilige Nederland permitteren dat we dágen gegijzeld worden door een regeringscoalitie die geen besluit kan nemen over een fatsoenlijke bed-bad-brood-regeling voor uitgeprocedeerde asielzoekers.

Zo'n schaamteloze naar binnen gerichte houding roept geen plaatsvervangende schaamte, noch verlegenheid, meer bij me op. 

Ik wil eigenlijk alleen maar heel hard roepen: ga naar huis en ga u schamen!














CITATEN:


I'm naturally shy, so the social media thing is new to me. I haven't really figured out how my voice sounds on social media, you know? I don't want to tweet everyday just for the sake of tweeting. I want to make sure whatever I do there is honest. Social media can very quickly get fake, and I don't want to be that guy.

Hunter Hayes



I was a very shy girl who led an insulated life; it was only when I came to Oxford, and to Harvard before that, that suddenly I saw the power of people. I didn't know such a power existed, I saw people criticising their own president; you couldn't do that in Pakistan - you'd be thrown in prison.

Benazir Bhutto





op Geen opmerkingen:

vrijdag 17 april 2015

DINGEN

De dingen in mijn woonkamer léven.

Nee, maak je geen zorgen, ik ben niet gek aan het worden. Ik zie uiteraard geen levende wezens in de voorwerpen om me heen. Ze leven, omdat ze me verhalen vertellen. Ze hebben namelijk ieder hun eigen geschiedenis. Een geschiedenis die nooit is opgeschreven. Bijvoorbeeld de geschiedenis van de vaas van mijn moeder. En die van het engeltje van mijn schoonmoeder. En andere dingen die ik al een leven lang ken. De emotionele waarde van deze objecten zit hem deels in de schoonheid ervan, en deels in de herinnering die ik er aan heb. 

Voor anderen die die geschiedenis niet kennen, zijn deze dingen waarschijnlijk zielloos. Zonder betekenis.
Als ik de bijbehorende verhalen niet aan iemand vertel, waar zal de ziel die ik er wél in zie dan blijven? Want het is juist vanwege die intrinsieke waarde dat ik aan de voorwerpen gehecht ben geraakt.

Hechten aan materie.
Dat is uiteraard niet hetzelfde als hechten aan het leven. 
Of is er tóch een overeenkomst?

Een gebruikelijke definitie van leven is de volgende:
"Leven is een open fysico-chemisch systeem dat door middel van uitwisseling van energie en materie met de omgeving en door een inwendig metabolisme in staat is om zich in stand te houden, te groeien, zich voort te planten en zich aan te passen aan veranderingen in de omgeving, zowel op korte (fysiologische en morfologische adaptatie) als op lange termijn." (Wikipedia).

Strikt genomen voldoe ik als persoon niet aan de eisen van deze omschrijving: als vrouw in de overgang kan ik mij niet meer voortplanten. Zouden de schrijvers van deze definitie zich wel realiseren dat er dus ergens iets vreemds aan de hand is? Want ben ik dan geen levend wezen?

Oké, ze bedoelen natuurlijk de soort mens. Maar binnen die soort bestaan verschillende subspecies met beperkende kenmerken, waaronder individuele mensen die zich dus bijvoorbeeld niet meer kunnen reproduceren.
Zijn wij als "beperkten" daarmee gelijk te schakelen met de voorwerpen om mij heen? Want die voldoen natuurlijk evenmin aan de eisen van de definitie. Ook al is een aantal van die dingen van organisch materiaal. Uit een ooit levende boom bijvoorbeeld is een beeldje gesneden, dat nu een volgend leven leidt bij mij in de woonkamer. Dus datgene dat zich ooit heeft kunnen reproduceren als levend wezen (die boom), is door een vakman speciaal voor mij getransformeerd tot een nieuw levend iets. En of die vakman daar een ziel in heeft aangebracht, of dat ik die heb bedacht, dat vertelt de geschiedenis natuurlijk niet.

Ongeveer hetzelfde geldt voor porceleinen voorwerpen: de aarde waarvan ze zijn gemaakt was weliswaar niet levend, maar zat wel vol micro organismen. 

En zo kom ik tot het verhaal over het porceleinen asbakje van mijn grootouders. Mijn oma heeft me ooit eens verteld, dat zij dat asbakje kregen bij hun huwelijk. Daarvóór was het van hun ouders. Ik ken mijn grootouders dus niet zonder dat asbakje. Het stond altijd op tafel, op het groene tafelkleedje. En oma zat er altijd mee te spelen. Ze draaide het rond in haar handen. Op een gegeven moment vroeg ze mij: "Wil jij dat hebben?". Ik voelde me zeer bevoorrecht en uitverkoren. Want er waren uiteraard meer kinderen en kleinkinderen die dat asbakje graag zouden willen hebben gekregen.
Mijn opa en oma zijn inmiddels ruim 40-50 jaar geleden overleden. Ik heb natuurlijk hun foto in de kamer staan, waardoor de herinnering aan hen blijvend is. Maar over hoe het was in hún woonkamer (de sfeer, de gezelligheid, de geur etc.), dát vertelt dat asbakje me.
Daarom is het zo waardevol voor me, dat het op een ereplekje in de kast staat. 
Veilig weggeborgen,
En zodat ik het altijd kan zien.

Het asbakje is een verhaal geworden.
En opa en oma leven op deze wijze voort.
Een metafysisch wonder.....








CITATEN:


I'm hoping to make a new thing for the world that remains in the mind like a new species of living thing.

Frank Auerbach




Ashes to ashes, dust to dust....




Remco Campert:


















op Geen opmerkingen:

maandag 13 april 2015

POUR MOI LA VIE....

 Pour moi la vie va commencer....
Voor mij gaat het leven beginnen.....

Wanneer? Elke dag, elke keer!

Elke dag gaat voor iedereen de zon op.
Steeds opnieuw.
In mijn geval is dat nu al ruim 21.000 maal gebeurd. En inderdaad, ook ik ben me er niet elke ochtend van bewust dat dat toch telkens weer een vreugdevolle gebeurtenis is. Want ook wanneer je in een grafstemming bent, keert het zonnerad terug aan het hemelgewelf.
In een oneindige herhaling van donker naar licht, en van winter naar lente.

En als je geluk hebt, kun je ook op bedrukte dagen de zon wérkelijk zien. Zowel letterlijk als figuurlijk. Een combinatie van letterlijk en figuurlijk vind ik altijd het mooiste, en al helemaal als het dít onderwerp betreft .....

Herinneringen aan fijne momenten, op duizenden zonnige dagen. Ook wanneer het regende, en de zon doorbrak op gezichten. 
Net zoals dit liedje van Johnny Hallyday dat bij mij kan bewerkstelligen. Omdat het me een beetje melancholiek maakt, maar tegelijkertijd ook heel erg vrolijk.

Het leven is wondermooi, ik vier het elke dag; en het kan elk moment beginnen. 
Voor jou, voor mij.

















Johnny Hallyday, pour moi la vie va commencer:




(vertaling):

Voor mij gaat het leven beginnen
nu ik terug ben in deze streek
Hier, waar de zon en de wind
Hier, waar mijn vrienden mijn verwanten
mijn kinderhart hebben bewaard

Voor mij gaat het leven beginnen
en mijn verleden doemt op uit de vergetelheid
nu ik door de velden draaf
te paard met mijn vrienden
Voor mij gaat het leven beginnen

Voor mij gaat het leven beginnen
Ik kan zien hoe de nacht neerdaalt
zonder de angst verrast te worden
terwijl in de verte in een kudde
de schaduwen van de paarden langstrekken

Voor mij gaat het leven beginnen
en onder de hemel van dit land
en zonder ooit verveling te kennen
zullen mijn jaren zonder ophef verglijden tussen de hemel en mijn vrienden

Voor mij gaat het leven beginnen
Voor mij gaat het leven beginnen
Voor mij gaat het leven beginnen








op Geen opmerkingen:

zaterdag 11 april 2015

NABIJHEID

Soms is alleen zijn heel aangenaam. 
Maar soms, als je alleen bent, vóel je je ook alleen. Je mist dan de nabijheid van je geliefden.

Op momenten dat ik me niet heel erg fijn voel, dan lees ik wel eens mijn eigen oude verhaaltjes, om te kijken wat ik er eerder al van vond, zodat ik mezelf weer kan herpakken. Zoals bijvoorbeeld deze:



Het voordeel van dingen opschrijven is dat je ze daarna kunt vergeten. Je kunt die informatie namelijk ten alle tijde weer oproepen. Een extern archief is dan zo veel gemakkelijker dan die warboel in de bovenkamer. Ik heb het dus altijd bij de hand. En zo kunnen mijn oude verhaaltjes me troost bieden. Een beetje, althans! Want gedachten, hoe eigen ze ook zijn, zijn abstracties, en evenaren natuurlijk nooit de aanwezigheid van iemand anders. Alleen de woorden, de oogopslag, aanraking, lichaamswarmte en welbekende eigenaardigheden van de ander,  díe zijn écht. Ze zijn een deel van jezelf geworden.

Intimiteit beleef je alleen samen met anderen!

Innigheid, huiselijkheid, vertrouwelijkheid, bereikbaarheid.  Je leven delen. Dicht bij elkaar zijn. 
Met respect voor elkaars eigenheid. Zodat je volledig jezelf kunt zijn en zelfs samen met en door de ander steeds meer jezelf wordt. Samen groeit.
Door tot de ander te komen, kom je sneller tot jezelf...

Nabijheid is uiteraard niet het tegenovergestelde van afstand, want je kunt je op grote afstand heel nabij voelen aan iemand en omgekeerd kun je je eveneens verschrikkelijk eenzaam voelen in de aanwezigheid van anderen, maar gegroeide psychische nabijheid doet je wel verlangen naar de lichamelijke aanwezigheid van de ander.

En daarom geloven we graag dat onze wederzijdse nabijheid een belofte inhoudt: "Ik beloof je dat ik er altijd voor je zal zijn". 
In zijn uiterste consequentie kunnen we dat niet waarmaken. Het er zijn houdt een keer op. Dat weten we allemaal. We realiseren ons dat niet dagelijks, maar wel regelmatig. Daarom zal er altijd angst zijn. Twijfel. "Komt hij wel weer thuis? Hij is zo laat! Er zal toch niet iets gebeurd zijn?".


Daarom zijn we zo kwetsbaar! En verlangen we allemaal naar zekerheid. Maar zekerheid is een illusie. Hoe dichterbij onze eigen ultieme zekerheid komt, namelijk dat we er ooit een keer definitief niet meer zullen zijn, hoe meer we de noodzaak en het belang van nabijheid van geliefden ervaren. Om de gegeven tijd in volle omvang te beleven. Want de gedachte aan het loslaten van het leven van de ander of dat van jezelf, is ondraaglijk.
Er zou dan namelijk alleen nog maar een "samen" in dromen en gedachten zijn.

Voordeel van die wetenschap is wel dat je weet dat je je huidige situatie moet koesteren. En er daarom juist volop van kunt genieten.


Verbondenheid, beschikbaarheid. 
Gezamenlijke verhalen.
Dagelijkse rituelen.
Twee mensen, één leven.








CITATEN:


I close my eyes, then I drift away, into the magic night I softly say. A silent prayer, like dreamers do, then I fall asleep to dream my dreams of you.

Roy Orbison


In dreams, Roy Orbison:
http://youtu.be/xplKpL59sPg





op Geen opmerkingen:

maandag 6 april 2015

SCHAAMTE (2)

De schaamte voorbij...

Als je van iemand houdt en alles van elkaar weet, zijn er dan nog dingen mogelijk waarvoor je je kunt schamen? En nu heb ik het niet over eventuele grote geheimen, maar over je kleine, menselijke, onhebbelijkheden en onvolkomenheden. En over de preutsheid daarover.

Want waarom zou je erover zwijgen tegen iemand die je volledig vertrouwt, en waar je verder volslagen open tegen bent?
Liefde, vertrouwen en openheid maken je uiteraard kwetsbaar. Angstig voor afkeuring of zelfs voor verlies. 
En dan misschien niet eens voor verlies van de relatie, maar voor verlies van beeldvorming over jezelf, van status, sociaal aanzien. Van roldoorbreking. Van eerbaarheid.

En van het doorzien en erkennen van je eigen kleinzieligheid daarover. Dus je kunt je schamen over die bewuste concrete kleinigheid, én je kunt je schamen over je schaamte daarvoor. Omdat je weet dat iederéén wel een pukkeltje op zijn billen heeft, o.i.d., dus hoe raar kan het dan zijn dat jij dat ook zelf hebt? 

Maar toch, als er geen reden is om het te vertellen tegen iemand, dan doen we dat dus liever niet. We houden vast aan onze eigenheid, onze privacy.  Openheid creëert intimiteit. En we bepalen graag zelf de grenzen van wederzijdse intimiteit. Hoe veilig we ons ook voelen bij de ander.
Want durven we wel écht te geloven dat die ander alles van ons accepteert?
En wíllen we dat eigenlijk wel?
Iemand die alles accepteert, dat is toch een wátje?
Dus wie nemen we dan in bescherming door iets níet te vertellen? Onszelf of die ander?
We houden graag die illusie van perfectie van elkaar in stand.

Schaamte vervult dus een functie.

Maar wat nu, als openheid een functie heeft? Zelfs een vereiste is? Omdat je bijv. je thuiszorgwerkers, artsen en behandelaars alles van jezelf moet laten zien? Is er dan nog plek voor schaamte? Hoe scherm je jezelf dan af? Waar liggen dan de grenzen van eigenheid? 

We horen vaak dat ouderen thuiszorg weigeren. Zou dat zijn omdat ze in de loop der jaren geleidelijk veel van hun eigenheid al hadden ingeleverd en ze zich daarom eigenlijk al schamen voor zichzelf? En dan nu ook nog die schaamte met anderen moeten delen? De naakte waarheid over henzelf, letterlijk, met anderen samen onder ogen moeten zien?

De kunst is om dat punt te overbruggen. Daarna, weet ik, gaat alles gemakkelijker. Als ervaringsdeskundige op het gebied van mezelf blootgeven, kan ik zeggen dat  télkens opnieuw de eerste keer van iets uit handen geven, de moeilijkste is. Inmiddels bestaan er geen mysteries meer over mij. En dat is goed zo....
Belangrijk is wel dat ik nog steeds een gevoel heb van regie. Regie over mijn leven, en regie over hoe er met mijn grenzen wordt omgegaan.
In het volle respect voor de grenzen van de ander!

Dus als je de schaamte voorbij bent, dan ben je de regisseur van je eigen schaamtegevoelens geworden!










CITATEN:


Shame is the most powerful, master emotion. It's the fear that we're not good enough.

Brene Brown



Self-pity, a dominant characteristic of sociopaths, is also the characteristic that differentiates heroic storytelling from psychological rumination. When you talk about your experiences to shed light, you may feel wrenching pain, grief, anger, or shame. Your audience may pity you, but not because you want them to.

Martha Beck






op Geen opmerkingen:

zondag 5 april 2015

RUST


Het is vandaag Eerste Paasdag.
Zondagrust, heerst hier in huis.

Weliswaar mét de onmisbare media: manlief tv en ik internet. Zonder die hulpmiddelen zou het hier nóg stiller zijn, maar níet rustiger. Want van helemaal niks-doen wordt een mens onrustig....
Van te veel doen overigens ook.
Hoe zijn we met ons allen toch in die paradox verzeild geraakt, dat zowel te veel als te weinig te doen hebben, ons zo verstoort?

Ik herinner me uit een grijs verleden dat ik ongelooflijk druk was. De werkagenda was zo'n 50 uur per week compleet volgeboekt, ik sportte veel, ging uit en onderhield contacten met familie en vrienden, en tóch was er volop rust thuis.

Hoe kán dat toch?
Dat het leven voor mensen tegenwoordig zo gehaast voelt, zo vol en druk?
Terugkijkend naar tóen, zie ik een aantal verschillen met nu:

- computers waren nog geen gemeengoed; wat je nodig had zocht je op in winkels of boeken. 
- smartphones en tablets bestonden niet, en zelfs mobieltjes nog niet.
- geen emails, sms, whatsapp, games, netflix, etc. dus. Alleen tv en radio. Wilde je een film huren, dan moest je eerst naar de winkel.
- Geen thuisbezorgd.nl, dus eten moest écht worden voorbereid.
- Vaste werktijden, vaste banen.
- Je hoefde niet te bellen voor een afspraak, je liep gewoon via de achterdeur bij bijv. de buren naar binnen.

Kortom, het gevoel dat dit allemaal bij me oproept, is dat we toen gewoon volop aanwezig konden zijn waar we waren. Thuis, of op het werk, of in de auto, of aan het sporten ofzo.
Tegenwoordig zijn we overal tegelijkertijd, en dus eigenlijk nergens.
Want om de haverklap gaan die bliepjes op je telefoon, en die trekken je aandacht weg. Zodat je telkens met iets anders bezig bent, dan wat je eigenlijk aan het doen was. Het leven nú is versnipperd geraakt door de bliepjes-terreur. Want ons probleem is dat we die bliepjes niet kunnen weerstaan. Die gaan vóór al het andere.

Ik zie dat vooral vrouwen er last van hebben. Nou vonden we altijd al dat we kunnen multitasken, terwijl wetenschappers dát al tijden in twijfel trekken. Die geluiden willen we niet geloven; niet hóren zelfs. Nee, maar die bliepjes, die horen we wél!

Mannen lijken de digitale terreur beter aan te kunnen. Althans, die van mij wel. Hij spaart gewoon alles op, en behandelt de mails, smsjes enzo in één keer. Vol overgave. Of hij laat het aan mij over. Slim he? 

Het enige dat bij hem onmiddellijke reactie oproept is de telefoon. Net als vroeger....

Misschien is dat wel de remedie om ons gevoel van geleefd te worden op te heffen: de bliepjes op stil zetten, zodat we bewuster met onze tijd en taken kunnen omgaan. En denken: als het écht belangrijk is, bellen ze me wel.


Werken wordt weer gewoon werken.
Thuis is thuis.
Uit is uit....
Elke dag wordt zo een zondag!







CITATEN:



There is a criterion by which you can judge whether the thoughts you are thinking and the things you are doing are right for you. The criterion is: Have they brought you inner peace?

Peace Pilgrim






op Geen opmerkingen:

woensdag 1 april 2015

PASSIE

Op Witte Donderdag dit jaar, 2 april 2015, wordt "The Passion" opgevoerd in Enschede.

Passie in een nuchtere stad!

Het verhaal over het lijden, sterven en de wederopstanding van Jezus, in een modern muzikaal jasje gestoken. Dit jaar voor de vijfde keer, en nu dus in Enschede. 

In DWDD deed Mathijs van Nieuwkerk, in een gesprek met de regisseur, gisteravond een beetje denigrerend over de locatie: "Enschede heeft geen Martinitoren". Nee, inderdaad! Die staat namelijk in Groningen. En ook alleen maar daar. Elke gemeente heeft zijn eigenheid. 
En ik wil hier in dit stukje graag uitleggen waarom ik vind dat míjn stad de meest perfecte plek is waar het verhaal over lijden, dood en wedergeboorte zich kan afspelen.

Om te beginnen zullen veel rechtgeaarde Enschedeërs de opmerking over hun stad als een soort verraad voelen. In díe zin is dat dus juist een heel passende inleiding van de passie, waarvoor we Matthijs dankbaar zouden moeten zijn.... 
Hij doet als het ware mee in het spel, in een (mogelijk) ongewilde rol.


Lijden, dat kan deze stad als geen andere.
Enschede is talloze keren afgebrand. En ik bedoel dat niet figuurlijk, maar letterlijk:

1517: vrijwel de gehele stad brand af.
1750: een kwart van de stad brand af.
1862: de grote stadsbrand op 7 mei. Vrijwel de gehele binnenstad brandt af, veel doden en gewonden, en bijna iedereen verliest zijn onderdak.
1940-1945: tijdens de Tweede  Wereldoorlog vinden heel veel bombardementen op de stad plaats. Veel doden en gewonden. En heel veel panden worden in de as gelegd.
2000: op 13 mei is de welbekende vuurwerkramp in de wijk het Roombeek. 25 Doden, 1000 gewonden, en 10.000 direct getroffenen, vanwege persoonlijke verliezen en huizen die beschadigd dan wel geheel verdwenen zijn.
Enschede is door de eeuwen heen dus duizenden keren gestorven.
1960-heden: als gevolg van de verwoestingen tijdens de oorlog zijn veel panden ondermijnd. Ze zijn dan ook niet meer te redden. Afbraak is in veel gevallen noodzakelijk.
Tot grote ergernis van veel Enschedeërs, zijn door vernieuwingsdrang van stadsbestuurders echter ook panden afgebroken die niet meer geheel aan de eisen van de tijd voldeden. 
Behalve de grote kerk op de oude markt was het oude nog niet zo heel erg oud. Maar het moest desondanks verdwijnen. Jammer! Gelukkig is intussen het inzicht doorgebroken dat de historie van de stad prachtig wordt weergegeven in de panden die overeind zijn gebleven.

Behoud het oude en vernieuw alleen daar waar het noodzakelijk is! Het zou mijn eigen credo kunnen zijn.

Wederopstanding. 
De gemeente Enschede heeft laten zien dat als geen ander te kunnen.

De opvoering van the passion vindt plaats in het centrum, op het G.J. van Heekplein. De plek bij uitstek voor de opvoering van deze Passie.
Hier staat allemaal nieuwbouw, omdat in en na de tweede wereldoorlog alles is verdwenen. Alleen aan de noordelijke grens van het plein herken je nog de eivormige oude binnenstad. Maar in de afgelopen zeventig jaar is geleidelijk aan een nieuw organisch geheel ontstaan. Een plein met grootstedelijke allure.

Roombeek.
Deze wijk wordt terecht betrokken bij de opvoering. Want hier geldt exact hetzelfde als wat ik hierboven vermeld over het van Heekplein.
Alleen in een ander tijdsbestek: binnen 15 jaar is een prachtige woonwijk ontstaan.

Textiel
Enschede was een textiel-stad. In de gloriejaren van de textiel werkten daar circa 40.000 mensen. Die werkgelegenheid is vrijwel geheel verdwenen. Daarvoor in de plaats heeft de stad zich ontwikkeld tot een technologiecentrum, dankzij de universiteit. Een plek waar ook een deel van de passie wordt opgenomen.

Voetbal. 
FC Twente leeft in de harten van vrijwel alle Twentenaren. Onze rode trots doet het soms goed, soms slecht. Dat geldt weliswaar voor alle voetbalclubs, maar Twente is gewoon van ons!
En het stadion is ook een prachtige plek voor opnames van deze passie.

En last but not least, op oude plattegronden van Enschede is heel goed te zien dat de stad een ei-vormig hart heeft. Wat wil je nu nog meer met Pasen! 


Kortom, Enschede is een stad om trots op te zijn!
En morgen the place to be.....













1933




CITATEN:


My mission in life is not merely to survive, but to thrive; and to do so with some passion, some compassion, some humor, and some style.

Maya Angelou



Follow your passion, be prepared to work hard and sacrifice, and, above all, don't let anyone limit your dreams.

Donovan Bailey



There is no passion to be found playing small - in settling for a life that is less than the one you are capable of living.

Nelson Mandela




Let me define a leader. He must have vision and passion and not be afraid of any problem. Instead, he should know how to defeat it. Most importantly, he must work with integrity.

A. P. J. Abdul Kalam





Red is such an interesting color to correlate with emotion, because it's on both ends of the spectrum. On one end you have happiness, falling in love, infatuation with someone, passion, all that. On the other end, you've got obsession, jealousy, danger, fear, anger and frustration.

Taylor Swift




op Geen opmerkingen: