Zondagrust, heerst hier in huis.
Weliswaar mét de onmisbare media: manlief tv en ik internet. Zonder die hulpmiddelen zou het hier nóg stiller zijn, maar níet rustiger. Want van helemaal niks-doen wordt een mens onrustig....
Van te veel doen overigens ook.
Hoe zijn we met ons allen toch in die paradox verzeild geraakt, dat zowel te veel als te weinig te doen hebben, ons zo verstoort?
Ik herinner me uit een grijs verleden dat ik ongelooflijk druk was. De werkagenda was zo'n 50 uur per week compleet volgeboekt, ik sportte veel, ging uit en onderhield contacten met familie en vrienden, en tóch was er volop rust thuis.
Hoe kán dat toch?
Dat het leven voor mensen tegenwoordig zo gehaast voelt, zo vol en druk?
Terugkijkend naar tóen, zie ik een aantal verschillen met nu:
- computers waren nog geen gemeengoed; wat je nodig had zocht je op in winkels of boeken.
- smartphones en tablets bestonden niet, en zelfs mobieltjes nog niet.
- geen emails, sms, whatsapp, games, netflix, etc. dus. Alleen tv en radio. Wilde je een film huren, dan moest je eerst naar de winkel.
- Geen thuisbezorgd.nl, dus eten moest écht worden voorbereid.
- Vaste werktijden, vaste banen.
- Je hoefde niet te bellen voor een afspraak, je liep gewoon via de achterdeur bij bijv. de buren naar binnen.
Kortom, het gevoel dat dit allemaal bij me oproept, is dat we toen gewoon volop aanwezig konden zijn waar we waren. Thuis, of op het werk, of in de auto, of aan het sporten ofzo.
Tegenwoordig zijn we overal tegelijkertijd, en dus eigenlijk nergens.
Want om de haverklap gaan die bliepjes op je telefoon, en die trekken je aandacht weg. Zodat je telkens met iets anders bezig bent, dan wat je eigenlijk aan het doen was. Het leven nú is versnipperd geraakt door de bliepjes-terreur. Want ons probleem is dat we die bliepjes niet kunnen weerstaan. Die gaan vóór al het andere.
Ik zie dat vooral vrouwen er last van hebben. Nou vonden we altijd al dat we kunnen multitasken, terwijl wetenschappers dát al tijden in twijfel trekken. Die geluiden willen we niet geloven; niet hóren zelfs. Nee, maar die bliepjes, die horen we wél!
Mannen lijken de digitale terreur beter aan te kunnen. Althans, die van mij wel. Hij spaart gewoon alles op, en behandelt de mails, smsjes enzo in één keer. Vol overgave. Of hij laat het aan mij over. Slim he?
Het enige dat bij hem onmiddellijke reactie oproept is de telefoon. Net als vroeger....
Misschien is dat wel de remedie om ons gevoel van geleefd te worden op te heffen: de bliepjes op stil zetten, zodat we bewuster met onze tijd en taken kunnen omgaan. En denken: als het écht belangrijk is, bellen ze me wel.
Werken wordt weer gewoon werken.
Thuis is thuis.
Uit is uit....
Elke dag wordt zo een zondag!
CITATEN:
There is a criterion by which you can judge whether the thoughts you are thinking and the things you are doing are right for you. The criterion is: Have they brought you inner peace?