Het leven is net als een rivier: het volgt zijn eigen loop.
Soms kabbelt het rustig voort; dan kunnen we in alle rust dromend aan de oever van ons leven zitten. Maar soms gaat het er te heftig aan toe en kunnen we ons alleen maar laten leiden door emoties; we kunnen onze oever niet meer bereiken en juist dán raken we overspoeld.
Met een rivier van tranen. Een onbeheersbare stroom. Niet in te dammen.
We zouden zo graag in alle rust in het spiegelende water willen kunnen kijken, maar we weten dat we onze instincten moeten volgen en dat we eerst de storm moeten afwachten.
Het leven gaat nu eenmaal zoals het gaat.
De gebeurtenissen in ons leven zijn lang niet altijd een keuze. Maar ze zijn er gewoon. Soms mooi en leuk, en daarom gewenst. Maar veel gebeurtenissen kunnen pijnlijk en verdrietig zijn. Zoals de natuur ons droogte en overstromingen kan brengen, zo kan het leven ons ook dingen schenken die we liever niet hadden gekregen. Dingen waar we in verstrikt kunnen raken.
Maar, om te weten hoe bevrijding voelt, moeten we kennelijk eerst gevangen zijn geweest.
In onszelf, en/of in een situatie....
Vanuit het donker kunnen we pas goed zien wat het zonlicht voor ons betekent. Maar we moeten er in zitten om te kunnen voelen dat het ons verwarmt.
De zon doet nog zoveel méér met ons:
Als we in zijn licht lopen, volgt onze schaduw ons. Zichtbaar. Hij beweegt met ons mee, telkens in een andere vorm. Lang en dun, of kort en dik, verwrongen. De contouren hebben maar zelden dezelfde vorm als ons lichaam. Maar dat geeft niet; want iedereen wéét dat díe schaduw van ons is. En we accepteren onze vertekende schaduw met het grootste gemak.
Maar die schaduw in ons hoofd en hart: dat is een heel ander verhaal.
Als het stormt, dan zíen we onze schaduw niet, maar we vóelen hem vaak wel. Dát deel van ons dat we meestal liever niet onder ogen komen.
De ogen ervoor sluiten is een lastige; hij klopt dan helaas maar al te vaak nóg harder op onze innerlijke deur.
Laat ik eens opendoen....
Ik vergelijk mijn leven wel eens met de mythe van Prometheus:
Prometheus stal uit hoogmoed het vuur van de goden, en gaf het aan de mensen. Hij werd daarom bij wijze van straf aan een berg vastgeketend; elke dag opnieuw werd door een arend zijn lever uitgepikt, die dan 's nachts weer aangroeide.
Durf ik mijn hoogmoed onder ogen te zien? Zeker!
Maar is hybris mijn hoofdmotief? Dat geloof ik niet. Willen helpen, is minstens zo belangrijk voor me
Is mijn zonde zo groot dat ik met handen en voeten geketend moet worden? Welnee, mijn lijfelijke gevangenschap is gewoon het gevolg van stomme pech. Ziekte en ongeluk zijn niet meer dan een gegeven waar je mee moet leren omgaan.
Kan ik ondanks mijn omstandigheden nog over mijn schaduwen heenspringen? Ik hoop het. Want mijn kluistering werkt hopelijk óók louterend en verzachtend.
Én ik geef graag toe dat ik er hulp bij nodig heb. Ik kan niets meer alleen.
Net als Prometheus heb ik een Herakles nodig, die me komt bevrijden.
En misschien word mij wel de hand gereikt om de rivier nog eens over te steken. Ik hoop dat van ganser harte!
Zodat we weer samen aan de oever kunnen zitten.
En dan krijg je een bos bloemen van mij....
CITATEN:
Even a happy life cannot be without a measure of darkness, and the word happy would lose its meaning if it were not balanced by sadness. It is far better take things as they come along with patience and equanimity.
The meeting of two personalities is like the contact of two chemical substances: if there is any reaction, both are transformed.
Your vision will become clear only when you can look into your own heart. Who looks outside, dreams; who looks inside, awakes.
Song: If I needed you: