Zeker tot mijn tweeenveertigste heb ik mij een meisje gevoeld!
Wanneer wordt je volwassen vroeg ik vanochtend aan iemand. Bij een levensgebeurtenis, zegt ze.
Nou had ik er daar vóór die leeftijd best ook al wel een paar van gehad, maar kennelijk hebben die gebeurtenissen er bij mij niet toe geleid dat ik mij géén meisje meer voelde.
Wat dan wel? Want op mijn 42e voelde ik me plotsklaps volwassen.
Dat was de "geboorte" van onze
-destijds- 14-jarige pleegdochter.
Ineens was ik verantwoordelijk voor het welzijn van een kind van iemand anders....
En er groeide daardoor bij mij een heel ander soort verantwoordelijkheidsgevoel dan ik voor die tijd voor mezelf, of mijn man, ouders, vriendinnen, werk, sportclub enzo had.
Het was zo overweldigend, dat elk te nemen besluit van alle mogelijke kanten belicht moest worden. Wát een onzekerheid...
Verschillende instanties en personen gaven afwijkende adviezen, wat natuurlijk niet meehielp om in me mijn nieuwe rol van pleegmoeder thuis te gaan voelen.
Het is uiteindelijk goed gekomen, vooral door samen met mijn man zo veel te praten over hoe we alles moesten aanpakken dat we eigenlijk -achteraf- heel soepel in onze rol van pleegouders zijn gerold.
Ongelooflijk veel hebben we toen geleerd. Kennis opgedaan, vaardigheden, intuitie en liefde inzetten, maar vooral vertrouwen.
Vertrouwen in elkaar, in onszelf en in onze dochter.
Hij leerde mij lóslaten en níetsdoen, ik leerde hem vasthouden en aktie nemen.
En onze dochter leerde ons, sorry, vooral míj, dat niet alles perfect hoefde te zijn en dat je mag genieten.
Dank je wel meissie, voor deze geweldige en unieke bijdrage aan ons leven en onze groei....
Want geloof het of niet, een gevoel van volwassenheid geeft méérwaarde aan het leven.
Informatie over psychologische ontwikkeling:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten