HULP

Iedereen heeft wel eens hulp nodig.

De ene mens heeft heel veel hulp nodig, de andere mens heel weinig.

Hulp vragen is weer een heel ander verhaal.

Hulp aanvaarden ook.

Evenals erkénnen dat je hulp nodig hebt.

Als het in de opvoeding van een jong en gezond mens goed gaat, ontwikkelt hij zich tot een weldenkende en zelfstandige volwassene. Iemand die in eerste instantie probeert om zijn eigen problemen op te lossen.

En in staat is om anderen - in wederkerigheid - te helpen. Dat heeft voor een heel groot deel te maken met verantwoordelijkheidsgevoel en intermenselijke betrokkenheid. 

Voor veel mensen is het bovendien gewoon fijn om iemand anders te helpen!

Als je iemand anders iets geeft, geef je tegelijkertijd jezelf iets terug....

Iemand die moet inleveren op zijn vermogen om zelfstandig te handelen, moet druk in de slag met zijn zelfbeeld. Dat je niet meer alles kunt wat je eerder wél kon, is een vreemde gewaarwording. Je bent niet meer jezelf.

En je moet dan eerst je nieuwe zelf leren kennen. Die aanpassing kost heel veel moeite!

En dát is de reden dat mensen, die duidelijk hulp nodig hebben, dat heel bitchy kunnen afwijzen, als jij dat aanbiedt. 

Sórry, lieve H. !

Ik hoop dat ik mijn leven heb gebeterd....

Via een proces van hulp afwijzen - hulp aanvaarden - hulp vragen - en tenslotte dánkbaar zijn voor aangeboden hulp, worden mensen, die kapot zijn, weer héél......

Dank je wel, lieve M. !

CITAAT:

Friends can help each other. A true friend is someone who lets you have total freedom to be yourself - and especially to feel. Or, not feel. Whatever you happen to be feeling at the moment is fine with them. That's what real love amounts to - letting a person be what he really is.

Jim Morrison

Remember, if you ever need a helping hand, it's at the end of your arm, as you get older, remember you have another hand: The first is to help yourself, the second is to help others.

Audrey Hepburn

The mother-child relationship is paradoxical and, in a sense, tragic. It requires the most intense love on the mother's side, yet this very love must help the child grow away from the mother, and to become fully independent.

Erich Fromm

Life is a series of experiences, each one of which makes us bigger, even though sometimes it is hard to realize this. For the world was built to develop character, and we must learn that the setbacks and grieves which we endure help us in our marching onward.

Henry Ford

Helping others is the way we help ourselves. -Oprah

GEDULD

Geduld is een schone zaak.

Wie kent dat spreekwoord nou niet.

Geduld wordt kennelijk als iets goeds aangemerkt; een eigenschap waar we over zouden moeten beschikken.

Het is zondagmiddag. En terwijl ik lekker op het balkonnetje in de zon geduldig zit te wachten tot de tijd verstrijkt, hoor ik vanuit de woonkamer af en toe een oerkreet.

Manlief is aan het ontdekken hoe je een website moet maken. En zo af en toe is hij aan het ontdekken hoe je níet een website moet maken. Díe momenten veroorzaken dus enige onrust.

Soms durf ik mij dan ter plekke te vertonen, maar de ervaring heeft mij geleerd dat ik beter geduldig kan wachten tot hij opnieuw rustig achter zijn computertje is gaan zitten om het opnieuw te proberen. En dán pas te vragen hoe het gaat.

Wij bewonderen elkaar om het geduld dat wij kunnen opbrengen in verschillende situaties. Híj is beter in dít, ik ben beter in dát. 

Geduld is natuurlijk iets dat je (af)leert, maar volgens mij is het ook iets waarmee je geboren bent. Het is een talent dat bij een ander talent lijkt te horen. Omdat je iets goed kunt én leuk vindt, kun je het ook eindeloos oefenen. Oefening baart kunst.

Vindt je het niet leuk, dan wint het ongeduld het al snel van je. Einde oefening....

Geduld is niet meer van deze tijd.

We leven zó snel tegenwoordig.

Met de snelheid van het licht via de glasvezel.

We ergeren ons kapot als iets te traag gaat. We staan altijd in de verkeerde rij voor de kassa. Rijden in onze auto achter een slak. En de magnetronmaaltijd doet er wel ácht minuten over voordat 'ie klaar is.

En die ergernis verhindert ons de schoonheid van het leven te zien.

Een leuk gesprek in de kassarij, het mooie landschap terwijl we op weg naar huis zijn, en even rustig zitten wachten met het hondje op schoot tot het eten klaar is.

In de natuur gaat alles langzaam. 

Maakprocessen vereisen wachtprocessen.

Het duurt dágen voor de bloesems aan de bomen uitkomen. 

Maar ondertussen fluiten de vogels vrolijk!

En bij ons is nu het eten op.

Het vlees had uren gegaard....

Manlief gaat er weer voor zitten.

Het komt wel goed met die website van ons.

Nog even geduld!

CITAAT:

Even a happy life cannot be without a measure of darkness, and the word happy would lose its meaning if it were not balanced by sadness. It is far better take things as they come along with patience and equanimity.

Carl Jung

I'm extraordinarily patient provided I get my own way in the end.

Margaret Thatcher

There is something good in all seeming failures. You are not to see that now. Time will reveal it. Be patient.

Swami Sivananda

ARMOEDE

Wat is armoede?

In hoeveel gedaanten doet zich dat aan ons voor?

Economische armoede, op macro- tot microniveau. Sociale armoede. Geestelijke armoede. 

En welk soort is het zwaarst te dragen?

En wat als je last hebt van meerdere soorten tegelijkertijd?

Stel je hebt veel bezittingen, maar je bent sociaal en geestelijk arm. Is dat zwaarder dan wanneer je financieel niks te makken hebt, maar wél sociaal en geestelijk rijk bent?

We leven tegenwoordig in een wereld waarin álle informatie gedeeld wordt. Daarin zijn we schaamteloos geworden.

Is dat ook een soort armoede? Of is dat juist een verrijking van ons leven? 

Zoals ik in mijn stukjes niet altijd alleen maar fictieve informatie deel met de wereld, maar ook persoonlijke. 

Is dat armoede omdat er mogelijk een gebrek is aan een betere methode? Of is het juist een verrijking van mijn leven, bijvoorbeeld omdat ik het dúrf?

Hoe dan ook, het voelt voor mij niet als schaamteloosheid. Maar waar ligt de grens?

Ik voel wel plaatsvervangende schaamte als ik op de televisie mensen dingen hoor zeggen of zie doen, waarvan je je mag afvragen of de redactie van dat programma die mensen bewúst in een kwaad daglicht zet. Wie is er dan schaamteloos?

Bijvoorbeeld tijdens de kabinetsformatie in de discussie over de hoogte van de zorgpremie; een dame in een Chanel-pakje en met een parelketting zei toen iets dat ik nu vrij vertaal met: "Ik heb véél, en daar blijft iedereen van af!".

Zij wil niet haar geld delen met anderen. Maar had volgens mij geen idee dat zij haar karákter deelde met de gehele Nederlandse samenleving.

Armoede is schaamteloos....

En tóch:  armoede komt voort uit een gebrek aan de wil en de wens om te delen. Of dat nou geld is, of kennis, ideeen, contact, aandacht of liefde.....

Maar wie is er dan verantwoordelijk? Het antwoord uit de rechts-liberale hoek is duidelijk. Armoede is een individuele verantwoordelijkheid. 

De links-liberale samenleving is iets meer op solidariteit gericht.

Maar waar ligt daar de grens?

Kun je solidair zijn met de hele wereld?

Waarom word ik zo geïrriteerd door financiële donaties aan Griekenland, als de rederij-miljardairs daar onvoldoende belasting betalen en er Nederlanders hier in de rij staan voor de voedselbanken? 

En waarom gaan de haren mij overeind staan als er tijdens de Olympische winterspelen bedelfilmpjes op t.v. komen voor arme Russen, terwijl de vriendjes van Poetin miljarden verdienen?

Omdat solidariteit en verantwoordelijkheid grenzen hebben.

En omdat armoede zonder schaamte is....

CITAAT:

Who, being loved, is poor?

Oscar Wilde

Content makes poor men rich; discontent makes rich men poor.

Benjamin Franklin

We are rich only through what we give, and poor only through what we refuse.

Ralph Waldo Emerson

No one has ever become poor by giving.

Anne Frank

STILTE

Stilte binnen.

Stilte buiten.

Hoe creëer je stilte in een wereld waar altijd geluid is? Altijd en overal.

Búiten hoor je verkeerslawaai, grasmaaiers, spelende kinderen.

Zelfs in je eentje bij een fietstocht over de hei hoor je de wind, ritselend blad, dieren.

En in huis doen de bovenburen een dansje, de klok tikt, de koelkast zoemt.

En zelfs als het helemaal stil zou zijn, hoor je nog het ruisen van het bloed in je hoofd.

Zoals ik in een eerder stukje al zei: phanta rei, alles stroomt.

Alles is energie. Geluid.

Hoe krijg je het dan stil?

Als een man als Eckhart Tolle zegt: "als je de stilte in jezelf verliest, dan verlies jejezelf", dan word ik tegendraads. Man, waar heb je het over!?

Maar toch: Als er buiten altijd geluid is, en binnen in je alleen maar je eigen lichaamsgeruis, heb je volgens mij de grootste kans om de stilte ín jezelf te vinden.

Je sluit jezelf af van de wereld door te bidden, mediteren, mantra's op te zeggen, te tellen. 

Zeggen ze.....

De leermeesters en de guru's.

Ik weet het niet.

Bij mij blijven dan de gedachten stromen.

En dat voelt niet echt als stilte.

Een controlfreak als ik kan natuurlijk ook slecht in slaap komen.

En als dat uiteindelijk wel lukt, heb ik geen idee of het dan wel lukt om stil te worden. Mijn spastische lijf werkt vanzelfsprekend niet méé, maar het is vooral ook mijn geest die onrustig wakker wordt. Nog nádromend moet ik de meest vreemde gedachten en beelden laten passeren.

Toch ben ik uiterlijk de meest rustige persoon die je je kunt voorstellen.

Doe ik iets verkeerd om?

Nogmaals, geen idee!

Tot zover heb ik het begrip stilte behandeld als "afwezigheid van geluid". Maar wat nou als we stilte gelijkstellen aan "rust". 

Voor mij werkt dat beter.

Hoe creëer je dan rust?

Dat kun je ook bereiken mét geluid. Muziek, natuurgeluiden. Klankschalen, voor mijn part. Hardop bidden.

Voor mij werkt bepaalde muziek heel rustgevend.

En  mindfullness. Een modern begrip.

Volgens mij is dat niets anders dan aandacht.

En ik weet uit ervaring dat dát werkt. Met aandacht je ding doen brengt je in een staat van opperste concentratie.

Dingen lijken dan vanzelf te gaan. Hoewel het een innerlijk proces is, lijkt het soms of je van buitenaf wordt aangestuurd.

Alsof de wereld en de tijd stil-staan. En jijzelf in beweging wordt gezet.

Alsof je bezield wordt.

En dát vervult mij telkens met stilte....

Stilte is een bron van leven.

 

CITAAT:

We need to find God, and he cannot be found in noise and restlessness. God is the friend of silence. See how nature - trees, flowers, grass- grows in silence; see the stars, the moon and the sun, how they move in silence... We need silence to be able to touch souls.

Mother Teresa

Learn to get in touch with the silence within yourself, and know that everything in life has purpose. There are no mistakes, no coincidences, all events are blessings given to us to learn from.

Elisabeth Kubler-Ross

Mindfulness is the aware, balanced acceptance of the present experience. It isn't more complicated that that. ~ Sylvia Boorstein

VRIJHEID

Het Statue of Liberty wijst de weg naar Vrijheid.

We kunnen oneindige discussies voeren over de vraag of we in het "Westen" meer vrijheid kennen dan elders. Mooi is, dat we dat hier kúnnen, discussiëren. We hebben tenslotte vrijheid van meningsuiting....

We mogen zeggen wat we willen, hoe dom of intelligent de uitspraken ook zijn, zolang ze niet kwetsend zijn. En we mogen zélfs vinden dat dat laatste niet voor politici geldt. 

Tweehonderd jaar Grondwet vandaag....

Maar ik wil hier niet een sociologische verhandeling houden over vrijheid.

Het gaat hier tenslotte om filosofie.

Wat is vrijheid?

Wanneer is de mens vrij?

Kan een mens, in zijn volle verschijning, geest én lichaam, ooit écht vrij zijn?

Een definitie van menselijke vrijheid is: "Vrijheid is het gevoel dat je iets vrij en graag doet, onvrijheid is het gevoel dat je iets onvrij en met tegenzin doet, de ervaring van gedwongenheid dus".

Iedereen kent beide gevoelens, en wéét tegelijkertijd dat we de keuze hebben om de dingen die we met tegenzin doen, te láten.

En tóch doen we ze vaak wel. Waardoor komt dat toch?

Voelen we ons veilig in wat we kennen? Zijn we bang voor het onbekende?

Zelfs als we weten dat dat onbekende objectief bezien een betere situatie zou zijn.

We kunnen volkomen vrij zijn, en toch vast-zitten. In een ziek lichaam. In een ongelukkige relatie. In een baan. In verkeerd gedrag. In een onbewoonbaar huis. Zelfs in de gevangenis. In allerlei situaties kunnen we ons gevangen voelen. Maar voor hetzelfde geld kunnen we ons daarin vrij voelen.

Hoe vreemd zit de mens in elkaar....?

Zelfs die negatieve situaties kunnen een zeker gevoel van veiligheid oproepen, want ze zijn jou bekend.

Evengoed als er situaties zijn waarvan je niet materieel kunt wegvluchten, zoals ziekte.

Wat voor de één vrijheid is, kan voor de ander gevangenschap zijn.

Als je de mogelijkheid hebt om te kiezen, kun je je afvragen: "Wil ik in deze situatie blijven, of ga ik weg?

Iedereen heeft daarin zijn éigen keuzes te maken. En het mooie is: er zijn geen goede of foute keuzes. Het zijn slechts jóuw keuzes.

De enige onvrijheid is, dat we móeten kiezen. En het nooit een ander kwalijk kunnen nemen dat we hebben gekozen voor die bewuste keuze. Of voor die onbewuste keuze....

We hebben geestelijke arbeid te verrichten om vrij te zijn of te worden.

De moderne filosofie zegt dat voor een werkende geest materie nodig is. Uitsluitend materie.

Materie? Welke materie?

Ik kan het niet geloven dat wij slechts een homp vlees zijn en gestuurd worden door biochemische processen in onze hersenen.

Hoe zit dat dan met bezieling?

Als het namelijk waar zou zijn dat wij slechts een gevolg zijn van onze hersenprocessen, dan zouden mensen nét zo onvrij zijn als het Statue of Liberty, dat daar slechts staat te staan.

Want dan zouden gedachten en ideeën slecht toevallige biochemische bijwerkingen zijn.

Niks bezieling. Geen toeval. Geen eigen vrije wil.

Het leven zou doelloos zijn. Zonder richting, zonder moraliteit. En zonder groei.

Dat kán niet zo zijn.

Op individueel niveau zit vrijheid volgens mij vooral in het vermogen om je dingen voor te kunnen stellen. Hoe dingen wáren, hoe ze zijn, en hoe ze zouden kúnnen zijn.

Ik kan me bijvoorbeeld herinneren  hoe het is om in de bergen te wandelen en te fietsen, en kan me voorstellen hoe ik daar, in het hier en nu -met al mijn beperkingen- zou kunnen rondlopen. Haar in de wind, de geur van bloemen, het geluid van kabbelend water. En welk deel van mij is daar dan? Maakt niet uit, ík ben daar; ik bén daar.

Ik kan overál zijn.

En het is aan míj om te bepalen of die voorstelling mij iets positiefs brengt of juist alleen maar frustatie.

Ook dat is vrijheid.

Maar stél dat het alleen maar frustratie zou oproepen, dan voel ik mij níet vrij om daar tegen anderen over te "zeuren". Dat wil ik niet, maar ik dúrf het ook niet. Ik ben te afhankelijk van anderen, dus ik ben bang dat ik voor zeurpiet zou worden versleten.

Angst creëert onvrijheid.

Dus niet alleen het lichaam brengt beperkingen met zich, ook de geest brengt beperkingen met zich mee.

En vrijheid, vrijheid brengt ook beperkingen met zich mee.

Wisten álle mensen dat maar!

Vrijheid vereist wijsheid.....

CITAAT:

De mens is vrij, maar hij vindt zijn beperkingen in zijn eigen vrijheid ~ Simone de Beauvoir

Life without liberty is like a body without spirit.

Khalil Gibran

Four score and seven years ago our fathers brought forth on this continent, a new nation, conceived in Liberty, and dedicated to the proposition that all men are created equal.

Abraham Lincoln

We hold these truths to be self-evident: that all men are created equal; that they are endowed by their Creator with certain unalienable rights; that among these are life, liberty, and the pursuit of happiness.

Thomas Jefferson

Peace is liberty in tranquillity.

Marcus Tullius Cicero

Met dank aan B.

http://nl.m.wikipedia.org/wiki/Vrijheid_(filosofie)

https://www.200jaarkoninkrijk.nl/content/nationaal-evenement-grondwet-festival

WIND

Vanitas vanitatum.

Ijdelheid der ijdelheden.

Alles is leegheid.

Kun je de wind najagen?

En wat "vang" je dan?

Kun je in een cabrio de wind najagen?

Of jaagt de wind dan jou na?

Of zijn de wind, de auto en jij op dezelfde plek?

Bij tegenwind?

En bij wind in de rug?

Jaagt de wind jou uit de auto?

Flauwekulgedachten, in relatie tot het volgende:

We zijn zo nietig en kwetsbaar. En tegelijkertijd zo sterk! We zijn in staat vele stormen in ons leven te doorstaan.

En we kunnen ons laten voortdrijven op de vleugels van de wind.

Vannacht vliegt F. naar haar ouders. Duizenden kilometers om ze bij te staan in zware tijden. Ik wens haar een behouden vlucht! 

Ze gaat naar een gebied waar het leven écht is. Geen rijkdom, geen weelde. Slechts léven. Het land verzorgen, de dieren verzorgen, water halen, brood bakken, eten koken. 

Het is geen plek voor mij, maar ik geloof F. als ze zegt dat het bestaan daar zorgeloos en relaxed is. 

De wind waait er vrij om de huizen van het dorp.....

Ik wens jou en je familie geluk!

CITAAT:

Our life of poverty is as necessary as the work itself. Only in heaven will we see how much we owe to the poor for helping us to love God better because of them.

Mother Teresa

We learned about dignity and decency - that how hard you work matters more than how much you make... that helping others means more than just getting ahead yourself.

Michelle Obama

ZWAARTE

Er kan een groot verschil zijn tussen gewichtig zijn en gewichtig doen.

Niet iedereen die gewichtig dóet, ís dat ook. Evenmin als iedereen die een zware baan en de daarbij behorende verantwoordelijkheid heeft, gewichtig doet.

Wel of niet gewichtig doen, heeft dáár dus niet direkt iets mee te maken. Ik vermoed dat zelfvertrouwen een veel zwaardere factor daarbij is. Ik bedoel natuurlijk een gebrek aan zelfvertrouwen dat gecompenseerd moet worden. Veel mensen lossen dat probleem  van een gebrekkig zelfvertrouwen op door zichzelf te overschreeuwen. En daarmee ook anderen te overschreeuwen.

Als je gewichtig doet, ben je dus volgens mij zélden jezelf. Je probeert er respect mee te verwerven, maar dat krijg je er nooit mee. Als je geluk hebt, tref je iemand die er doorheen kan kijken, en is die persoon in staat om jou te doen smelten.

Hopeloos zijn echter die mensen die vanuit hun functie denken dat ze meer waard zijn dan hun medemens. Of ze nou cardioloog zijn,  burgemeester, kamerleid of minister, ze kunnen zich zó kwetsbaar voelen, dat ze uit zelfbescherming een muur opbouwen en een masker opzetten, waarachter ze zich veiliger wanen. En daarmee hun ware aard onbereikbaar maken. Want hun maatschappelijke positie zorgt er voor dat anderen hen geen kritiek durven geven. 

Zij weten het dus altijd beter.

Daar krijg je een raar wereld- en mensbeeld van.

Als je jezelf beter acht dan je medemens, of slimmer, of bijzonderder of rijker, dan zou het toch vanzelfsprekend moeten zijn om dat méérdere te delen met de ander?  Zodat jouw gewichtigheid beter in balans komt met de wereld.

En je ook beter in balans komt met jezelf.

Anders zal de zwaartekracht rare dingen met je gaan doen....

CITAAT:

All labor that uplifts humanity has dignity and importance and should be undertaken with painstaking excellence.

Martin Luther King, Jr.

It is not who is right, but what is right, that is of importance.

Thomas Huxley

Because power corrupts, society's demands for moral authority and character increase as the importance of the position increases.

John Adams

GEWICHTIGHEID

Gisteren sprak ik met J. en M. over het fenomeen Zware Mensen. Ik bedoel heel zware mensen, van honderden kilo's. En van de situaties waar zij komen voor te staan, als er iets met hen gebeurt. Dan kan het vóórkomen dat ze door de brandweer moeten worden afgetakeld.... Zelf ben ik ook wel een beetje een gewichtig persoon, en stel je voor dat er brand uitbreekt of dat ik kom te vallen. Ik moet er niet aan denken.

Anyway, plotsklaps tijdens het gesprek kwam er een herinnering bovendrijven aan een situatie van ongeveer 50 jaar geleden. 

Mijn buurvrouw had een zus en zwager, Anna en Lieverd. Anna was tamelijk dik, en Lieverd erg dun. 

Ze reden in een driewieler-auto, waarbij het portier aan de voorzijde zit.

Als ze weer weggingen, ging ik altijd kijken.

Eerst moest Anna naar binnen. Voorwaarts binnenstappen, dan omdraaien en dan met het omvangrijke achterwerk gaan zitten op het ieniemienie tweezitsbankje. Er waren altijd de nodige onelegante handgrepen van anderen voor nodig om dat voor elkaar te krijgen.

Daarna was Lieverd aan de beurt. Instappen, portier ondertussen meenemen, draaien en gaan zitten op de tien centimeter die nog vrij waren op het bankje. Hij werd daar als het ware in een vacuüm  gezogen. Auto starten en met het gevaarlijk overhellend voertuigje zien thuis te komen op het Pathmos.

Ik heb mij als klein kind zeer verwonderd:

Hoe kan zo'n dikke vrouw zo'n dunne man hebbeen; hoe kan ze in zo'n klein autootje passen; en hoe durven ze zich zo te vertonen.....

Oke, ik begrijp dat mijn associatie van gisteren voortkomt uit de gêne die ik tóen  al voelde. 

Maar waarom wilde ik het dan telkens weer zien? 

Hebben genante vertoningen dan zo'n grote aantrekkingskracht op ons?

En waardoor komt dat dan? Het zijn niet echt positieve gevoelens die er door worden opgeroepen: walging, afkeer, medelijden, griezelen.

En ik vrees dat het er bij mij al jong inzat. 

Is dat nature of nurture?

CITAAT:

From birth, man carries the weight of gravity on his shoulders. He is bolted to earth. But man has only to sink beneath the surface and he is free.

Jacques Yves Cousteau

The gods had condemned Sisyphus to ceaselessly rolling a rock to the top of a mountain, whence the stone would fall back of its own weight. They had thought with some reason that there is no more dreadful punishment than futile and hopeless labor.

Albert Camus

VERMAAK

Ik vermaak me kóstelijk!

Is vermaak dan onbetaalbaar?

Als vermaak tijdverdrijf is, en als de uitdrukking klopt dat tijd geld is, dan wordt vermaak duurder naarmate het meer tijd kost.

Is het dan zó dat het uitspelen van een spelletje monopolie meer kost dan een uurtje t.v. kijken?

Of heeft vermaak veel meer een intrinsieke waarde?

Wat doet vermaak met u?

Bijvoorbeeld t.v. kijken.

Of een film. Muziek.

Uitgaan. Vakantie. Reizen.

Een boek lezen. Dansen.

Zingen.

Een spelletje doen.

Al deze dingen kun je alleen doen. Of samen doen. 

Dingen sámen doen, verdubbelt het genoegen. Gedeelde vreugd is namelijk dubbele vreugd.

Tegenwoordig kun je zelfs dingen samen doen op kilometers afstand. Of je nou in Amsterdam  zit, of Emmeloord, Rome of new York, digitaal contact voor bijvoorbeeld een spelletje wordfeud en samen chatten is zó gelegd. Beginnen, doorspelen of stoppen, iedereen bepaalt zelf wanneer hij zin heeft in een spelletje.

Voor mij is dat geweldig.

De digitale wereld laat mij deel van de samenleving zijn.

Er is veel kritiek op de uitwassen van sociale media en de (fysieke) afstand die ze zouden creëren, maar volgens mij is het tegendeel waar. Het internet biedt mij juist de mogelijkheid tot contact.

We kennen deze genoegens nog maar een paar jaar, maar we kunnen ons een leven zónder al helemaal niet meer voorstellen.

We zijn in de evolutie doorontwikkeld tot homo digitalis. 

Wereldburger vanuit onze woonkamer.

I love it....

En op deze manier win ik altijd!

CITAAT:

It is not how much we have, but how much we enjoy, that makes happiness.

Charles Spurgeon

Time you enjoy wasting, was not wasted.

John Lennon

BUREAUCRATIE

We leven in een buitengewoon goed georganiseerd land. Noem een onderwerp, en diep in ons hart weten we dat we onze handen mogen dichtknijpen van geluk dat we Nederlander zijn. Overheid, onderwijs, zorg, politie en justitie, vervoer, werkgevers, lonen, uitkeringen, arbeidsverhoudingen, bankwezen, energievoorzieningen, kabelaars, telefonie, waterkwaliteit, pers, klachtenregelingen, je kunt het zo gek niet bedenken, of het kan de kwaliteitsvergelijking met andere landen glansrijk doorstaan.

We zijn een gedreven, deskundig en efficiënt volkje. 

En we stellen hoge eisen aan onszelf en aan de ander. 

En bovendien hechten we zeer aan onze vrijheid van meningsuiting en aan onze assertiviteit.

Eigenlijk vinden we ons als individu op élk gebied een beetje een professional.

En dat laatste maakt ons voor overheid en andere bureaucratische instellingen (zoals ik die hierboven heb genoemd) een beetje lastig. 

Daardoor zullen overheid en instellingen als reaktie de boel zo veel mogelijk "dichttimmeren". 

Een aanval vraagt namelijk om een verdediging. "Ons zul je niet pakken". Een dergelijke angsthouding is niet erg constructief. 

In veel gevallen ook contraproductief.

Vanuit een dergelijke angstcultuur jezelf als organisatie terugtrekken in je eigen bolwerk en daarmee de complexiteit van de samenleving en de onderlinge samenhang van regelgeving ontkennen, 

is voor veel burgers gékmakend!

Iedere Nederlander kent uit eigen ervaring de uitdrukking "van het kastje naar de muur gestuurd". 

Wanneer zullen de muren van onze bolwerken worden geslecht?

CITAAT:

Bureaucracy defends the status quo long past the time when the quo has lost its status.

Laurence J. Peter

SPROOKJE

Er was eens een meisje, dat 's morgens een beetje bang wakker werd. 

Ze zei hardop: "zou ik op tijd kunnen worden wie ik moet zijn, voordat ik er niet meer ben?".

Het hondje dat aan haar voeten lag, zei: "Wat een ingewikkelde gedachte! Je bent wat je nu bent, en dat is toch goed zo! Je kunt toch helemaal niet weten wie je moet worden? De toekomst is niet echt te voorspellen...... Ik weet alleen dat mijn baasje om 12.00 uur thuis komt, en dan een eindje met me gaat wandelen. That's all I need to know! ".

CITAAT:

To be or not to be, that is the question ~ William Shakespeare

To be or not to be

To be or not to be, that is the question;
Whether 'tis nobler in the mind to suffer
The slings and arrows of outrageous fortune,
Or to take arms against a sea of troubles,
And by opposing, end them. To die, to sleep;
No more; and by a sleep to say we end
The heart-ache and the thousand natural shocks
That flesh is heir to — 'tis a consummation
Devoutly to be wish'd. To die, to sleep;
To sleep, perchance to dream. Ay, there's the rub,
For in that sleep of death what dreams may come,
When we have shuffled off this mortal coil,
Must give us pause. There's the respect
That makes calamity of so long life,
For who would bear the whips and scorns of time,
Th'oppressor's wrong, the proud man's contumely,
The pangs of despised love, the law's delay,
The insolence of office, and the spurns
That patient merit of th'unworthy takes,
When he himself might his quietus make
With a bare bodkin? who would fardels bear,
To grunt and sweat under a weary life,
But that the dread of something after death,
The undiscovered country from whose bourn
No traveller returns, puzzles the will,
And makes us rather bear those ills we have
Than fly to others that we know not of?
Thus conscience does make cowards of us all,
And thus the native hue of resolution
Is sicklied o'er with the pale cast of thought,
And enterprises of great pitch and moment
With this regard their currents turn awry,
And lose the name of action.
Soft you now! The fair Ophelia! Nymph,

in thy orisons be all my sins remember'd.

VOEDING

Mijn man kan heerlijk koken.

Hij is van huis uit al een "koekenbakker", dat wil zeggen, cake en taarten bakken zit in zijn genen, maar in zijn leven met mij heeft hij zich ook de kunst van het koken eigen gemaakt.

Geen hoge-school-recepten en ook geen ingewikkelde menues en experimenten, maar gewoon heel smakelijke maaltijden.

Élke dag opnieuw.

Had ik al eens gezegd dat ik heel blij met hem ben? En trots? 

Bij deze!

Hij zorgt dagelijks voor verse ingrediënten. Vlees of vis, voor de nodige eiwitten. Verse groenten, voor de vitamines en vezels, en aardappels of verse pasta o.i.d. voor de benodigde koolhydraten.

Al die dingen gebeuren uit een soort plichtsbesef, omdat hij vindt dat het eten gezond moet zijn.

Maar het zijn de toevoegingen die het lékker maken.

Hij gebruikt een speciaal kruid, dat in geen enkele winkel te koop is: Liefde.

De liefde gaat door de maag....

Dat is zó waar!

Zowel voor de gever, als voor de ontvanger. Samen eten, en daarvan genieten, is erg belangrijk in een relatie. Het brengt je dichter bij elkaar, als je smaakgevoel overeenkomt. Ik bedoel, als je allebei dezelfde dingen lekker vindt.

En als de gezamenlijke maaltijd smaakvol, voedzaam en gezellig is.

Het is dan tegelijkertijd voeding voor de ziel.

En van tijd tot stil staan bij datgene en bij diegene die ons het leven geeft, vind ik een mooi ritueel.

"Dank voor deze spijzen, en zegen ze".

CITAAT:

If you really want to make a friend, go to someone's house and eat with him... the people who give you their food give you their heart.

Cesar Chavez

Food for the body is not enough. There must be food for the soul.

Dorothy Day

What I've enjoyed most, though, is meeting people who have a real interest in food and sharing ideas with them. Good food is a global thing and I find that there is always something new and amazing to learn - I love it!

Jamie Oliver

ZIELIG

Of lichaam en geest nou één of twee zijn, ze werken hoe dan ook samen.

Je denkt: "Laat ik eens een kopje koffie pakken", en hup, daar zet je lichaam zich al in beweging. De meest basale geest-funktie, namelijk bijdragen aan de behoeftenbevrediging van je lijf.

Bij de behoefte aan het verwerven van kennis, werkt het min of meer andersom, want het lichaam moet meewerken door bijvoorbeeld een boek op te pakken.

Maar wat gebeurt er als er iets mis gaat?

Als je bijvoorbeeld ziek wordt? 

Zowel je lichaam als je geest kunnen ziek worden.

Stél je lichaam wordt ziek. Welke gevolgen kan dat voor je geest hebben? 

Behalve dat je bijvoorbeeld mismoedig, boos of verdrietig wordt.

En als je geest ziek wordt, leidt je lichaam daar ook onder? Ongetwijfeld.

Maar zeggen dat je lichaam zichzelf kan genezen door optimisme, is wáánzin. 

Sommige ziektes zijn helemaal niet te genezen. Laat staan door je eigen geest.

En omgekeerd, een geestesziekte genezen door lichamelijke arbeid?

Beide opties helpen vast mee voor je welbevinden, maar elkaar genézen? Nee.

                             ***

Wat doet onze ziel in dit samenspel?

Wat doet zielenpijn met ons?

Waar komt het woord "zielig" vandaan?

Ben je zielig als je ziek bent?

En wat is dat dan, zielig? 

Ben je dan beklagenswaardig, meelijwekkend?

Of komt dan juist in versterkte mate je ziel naar boven omdat  lichaam en geest verzwakt zijn? 

En wat doet die ziel dan?

Volgens mij komt er dan gewoon heel veel energie vrij. Naar buiten via de gekwetste plekken. Energie die zich uit. In bijvoorbeeld koorts, of in heftige emoties.

Emoties hebben nogal eens de neiging om weerklank te vinden. Bij andere mensen dus (en soms zelfs ook bij dieren).  De ziel van de ene mens vindt de ziel van de ander, ze vermengen zich, en ineens zit je sámen bijvoorbeeld te huilen, of te gapen, of boos te zijn. Of te bidden.

Bij de éne mens leidt deze hevigheid tot afkeer. Bij de ander tot compassie. 

Passie is emotie, passie is vuur, vuur is energie. 

Compassie is dus met een andere ziel mééleven, samenvloeiende energie.

In die zin leidt zielig zijn tot ware verbinding, tot onderlinge verbondenheid.

Zielig zijn is dus eigenlijk helemaal niet iets naars, als het de zielepijn verzacht door écht contact.

Leonard Cohen, anthem:

http://youtu.be/mDTph7mer3I

"There is a crack in everything,

That is how the light gets in"

                              ***

CITAAT:

Our human compassion binds us the one to the other - not in pity or patronizingly, but as human beings who have learnt how to turn our common suffering into hope for the future.

Nelson Mandela

Love and compassion are necessities, not luxuries. Without them humanity cannot survive.

Dalai Lama

Enlightened leadership is spiritual if we understand spirituality not as some kind of religious dogma or ideology but as the domain of awareness where we experience values like truth, goodness, beauty, love and compassion, and also intuition, creativity, insight and focused attention.

Deepak Chopra

Out of suffering have emerged the strongest souls; the most massive characters are seared with scars.

Khalil Gibran

GEEST EN LICHAAM

Mens sana in corpore sano.

Maar ook: anima sana in corpore sano?

Dus niet alleen een gezonde geest, maar ook een gezonde ziel in een gezond lichaam.

Wat beweegt ons?

Tegen iemand die vervelend doet zeggen we wel eens: "Wat bezíelt jou toch?!".

Met andere woorden, we begrijpen niet waar het gedrag van die persoon vandaan komt. Het lijkt wel of hij gedreven wordt door iets dat van buitenaf komt.

Een vraag die de mensheid al eeuwenlang bezighoudt is deze: zijn lichaam en geest één, of zijn ze twéé substanties?

Ik vraag me zelfs af of er niet dríe substanties zijn. Lichaam, geest en ziel.

Er zijn wetenschappers die beweren dat lichaam en geest één zijn, en dat er niet zo iets bestaat als een ziel. Omdat die niet zichtbaar en meetbaar is. Alles is één, en gedachten en het eventueel onverklaarbare zijn chemische processen. Eigenlijk is er in die optiek alleen maar lichaam.

Is de simpelste verklaring de beste?

Of vragen onze complexe lichaamsprocessen om een minder eenduidige verklaring?

Vergelijk ons lichaam eens met een computer. 

Stel, de hardware (de kast, het moederbord, het grafisch systeem, etc.) is ons lichaam. 

En het besturingssysteem (windows, linux, android, ios) is onze geest.

Dan is er bij een computer iets anders nodig (behalve stroom als voeding) om in aktie te komen. Iets of iemand moet op het toetsenbord rammelen. 

Hoe werkt dat laatste nou bij mensen?

Lichaam en geest kunnen volgens mij uit  zichzelf aktie nemen. Driften, instincten, gedachten, handelingen; simpel.

Maar waar is onze ziel dan?

Zou de ziel dan ook iets zijn dat buiten ons is? Of gedeeltelijk binnen ons en deels buiten ons?

En als we ziek zijn, kunnen onze geest en onze ziel dan niet gezond zijn? Of omgekeerd, als geest en ziel beschadigd zijn, is of wordt het lichaam dan ook automatisch ziek?

Ik wil graag de "tussen-de-oren-maffia" buiten beschouwing laten, want die vind ik erg kwetsend.

Wel kan ik uit eigen ervaring meepraten over de samenhang tussen lichaam en geest bij gezondheid en ziekte.

Als (gezond) mens hebben we een redelijk afgerond beeld over wat ons lichaam kan. Alledaagse dingen, virtuoze dingen en sportieve dingen. Veel dingen leren we geleidelijk aan en we gaan daarna op de automatische piloot, en we kunnen onzelf vervolgens uitdagen met moeilijker opgaven. Bijvoorbeeld in plaats van met twee ballen kaatsen, nu maar eens met drie proberen:).

Als je dan ineens ernstig ziek wordt, kun je plotseling veel routinematige handelingen ineens niet meer uitvoeren.

Het lichaam geeft het op, maar probleem  is dat jouw "ik" dat nog niet weet.

Op dat moment realiseer je je dat lichaam en geest twee afzonderlijke substanties zijn.

En dan processen als creëren en synchroniciteit. Is jouw creatie van iets een eigen verdienste? Of wordt jou inspiratie "ingeblazen" door iets anders?   

Mijn ervaring is dat het soms lijkt alsof "iets" mij in beweging zet (en dan bedoel ik niet mijn rolstoel). Iets búiten mij, maakt dat ik op een bepaald boek stuit, een toevallige ontmoeting heb, een plotselinge ingeving krijg, er een mooie zinsconstructie opborrelt.

Alsof er iets  (het universum?) op míjn toetsenbord rammelt.

Waar komt dat vandaan?

Wat is dat?

CITAAT:

Music is a moral law. It gives soul to the universe, wings to the mind, flight to the imagination, and charm and gaiety to life and to everything.

Plato

LICHAAM EN GEEST

Er is wetenschappelijk vastgesteld dat kauwen op vast voedsel onze hersenen stimuleert. De hersendelen die allerlei motorische funkties aansturen zijn daar vooral bij gebaat.

Ieder normaal denkend mens weet natuurlijk al lang dat lekker eten het welzijn bevordert. En bovendien, als het eten lekker is, ben je geneigd om je bordje ook daadwerkelijk leeg te eten. 

Sámen eten, in goed gezelschap, maakt het ook nog eens een sociaal gebeuren. 

Kortom, met goed eten zouden we kunnen besparen op zorgkosten.

Zou dat de stiekeme achterliggende reden zijn waarom veel instellingen in de gezondheidszorg patiënten en cliënten vies eten voorschotelen? Ziekenhuizen, revalidatiecentra, verzorgings- en verpleegtehuizen, er zijn natuurlijk positieve uitzonderingen, maar persoonlijk heb ik daar nog nooit een goede maaltijd gehad.

Nog voordat het eten uit de opdienbakken komt, staat het je al tegen vanwege de weeïge geur. 

Veel te lang doorgekookte, opgewarmde, kleffe hap.

Van mijn tijd in het revalidatiecentrum herinner ik me nog precies hoe ik mezelf moest dwingen om mijn eten op te eten.

De diëtiste kon precies voorrekenen hoeveel calorieën ik moest eten, en adviseerde om in elk geval het vlees op te eten, omdat eiwitten zorgen voor spieropbouw, maar ze was kennelijk niet in staat om de keuken te instrueren over smaak.

Ik ben in die tijd dus best veel afgevallen.

Niet kauwen kan leiden tot hersenbloedingen. 

Het betreffende revalidatiecentrum had daar een aparte afdeling voor.

Beetje wrang....

Om goed te kunnen kauwen moet het gebit in orde zijn. Dat vraagt om tandverzorging.

Veel patienten zijn daar niet zelf toe in staat, vanwege gebrek aan handfunctie. Dan moet je de verpleging vragen om het van je over te nemen.

En ik weet eveneens uit eigen ervaring dat het gewoonweg niet fijn is als iemand anders jouw tanden poetst.

Bovendien zal verpleging daar in instellingen niet altijd tijd voor hebben.

Gevolg: veel bewoners krijgen een slecht gebit en kunnen geen vast voedsel meer eten. 

Geen kauwvlees meer voor hen.

Een vicieuze cirkel.

Hoe bereiken we nu het management en beleidsmakers in de zorg? Zíj zijn degenen die dit moeten oplossen.

Helaas hebben zij echter meestal weinig tot zelfs helemaal géén oog voor het welzijn van hun cliënten. Hun grootste belang is kostenbeheersing.

Wie kent er een geniale geest die een plan kan bedenken waarbij het bieden van goede tandverzorging en het verstrekken van smakelijke maaltijden in gezellige omstandigheden leidt tot kostenbesparing?

Dat is de enige uitkomst die kan leiden tot verandering.

Mens sana in corpore sano!

3 gerechten van het 7-gangen menu bij restaurant De Leest

CITAAT:

If we could give every individual the right amount of nourishment and exercise, not too little and not too much, we would have found the safest way to health - Hippocrates

To keep the body in good health is a duty... otherwise we shall not be able to keep our mind strong and clear.  - Buddha