ONBEVANGENHEID

De onbevangenheid van de jeugd.

Om jaloers op te worden!

Het onbevreesde, het driestige, en het overtuigde streven naar volwassenheid doen herinneringen oproepen aan mijn eigen gevoelens van weleer waarin ik mij zowel alleswetend als onkwetsbaar en onsterfelijk waande....

En onzéker dat ik was!

Na jaren van mooie en minder mooie ervaringen zijn die gevoelens exact omgekeerd.

De onzekerheid en verlegenheid zijn verdwenen. Daarvoor in de plaats is een gevoel van kwetsbaarheid en sterfelijkheid ontstaan. En een weten dat ik vooral niets zeker weet.

Door de herkenning van de onbevangenheid in de jongelui om me heen, gaat mijn hart open, en wordt mijn moedergevoel aangesproken. Ik vind dat práchtig!

Maar soms is het ook zo confronterend!

Het besef dat je onbevangenheid is verdwenen, kan weemoedig maken. Of zelfs boos.

En zoals we weten, zoeken dergelijke gevoelens altijd een uitweg. 

De kortste weg.

Met andere woorden: degene die het dichtste bij staat of die dat gevoel heeft opgeroepen, loopt een risico.

Niet alle oude mensen zijn lief.

Niet alle ouderen kunnen "spelen" met gevoelens.

Niet alle ouderen raken vertederd door onbevangenheid.

Sommige ouderen "eisen" respect. En afstand. Of voorzichtigheid.

Ouderen zijn tenlotte ook nét echte mensen :).

De confrontatie tussen jong en oud kan daardoor soms wel eens heftig verlopen.

Jongeren leren door ervaringen. Door het maken van fouten. 

En verliezen daardoor geleidelijk aan hun onbevangenheid.

Hoe jammer! Maar:

That's life!

Meisje en Paard, 1932

 

Nietsontziend vernietigend zal het

om zich heen willen trappen, alles

wat het voor de hoeven vindt

versplinteren en vertreden – laat het

komen, denkt ze, laat het komen.

 

In haar ongerepte handen

zal het zijn laaiende voorpoten

vleien, zijn teugelloze kracht

zal overstromen in haar.

 

Al klokt haar nog een boezelaar

om de benen, ze is geen kind

maar een hoofd vol morgenrode

landerijen, haar onbevangenheid

gehouwen uit Beiers graniet.

 

In een wolk van blij gekrijs

zal het door haar gebreideld

moeiteloos de stugge grond

openleggen en overladen karren

over kinderkopjes trekken.

 

Dus laat het nu komen en haar

omsteigeren. Ze vreest het niet.

Gedicht van Eric Menkveld uit de bundel ‘Water en Vuur’ deel IV, beelden en gedichten