Is ons bestaan voorbestemd?
Want zeg nou zelf, hóe groot was de kans dat je ouders elkaar ontmoetten, elkaar leuk vonden, en jou creëerden?
Míjn ouders woonden bij elkaar in de straat, dus dat is niet zo moeilijk. Maar ze scheelden wel wat in leeftijd én moesten eerst een oorlog zien te overleven. So far so good. En na zes jaar huwelijk lukte het eindelijk een kindje te krijgen.
Hallo, daar ben ik....!
En drie jaar later een zusje.
We lijken op elkaar, mijn zus en ik.
En we lijken op onze ouders. En onze voorouders. Onze namen komen al eeuwen voor in onze stamboom.
Opdat je maar weet waar je vandaan komt....
Maar de lijn eindigt bij ons.
We hebben beiden geen (eigen) kinderen.
Wél allebei een lieve man, maar geen nageslacht.
Hoe groot was díe kans?
Was dat evolutionair/biologisch voorbestemd? Of had het universum een ander plan met ons?
Ongetwijfeld.
Mijn zus en haar man hebben meerdere pleegkinderen opgevangen, en mijn man en ik één. We hebben dus een andere vorm gevonden voor het creëren van familiaire banden.
Dat is tegenwoordig overigens niets bijzonders. Families kunnen ongelooflijk ingewikkeld zijn, met stiefouders, -kinderen en -grootouders, adoptiekinderen, donorkinderen, lesbisch ouderschap, éénoudergezinnen, gedeeld ouderschap, uithuisplaatsingen, verbroken contacten, emigraties, etc.; wat is tegenwoordig nog normaal? Volgens mij bestaat er geen standaard meer!
Ik ben dan ook geen standaard-moeder.
En mijn ziekte maakte het nóg ingewikkelder. Maar toch voel ik me volwaardig moeder! Ook zonder genetische relatie kun je een intense gevoelsband hebben met een kind.
Hoe ontstaat zo'n gevoel eigenlijk?
Dat je ook zonder zwangerschap en barensweeën van een kind kunt gaan houden?
Verantwoordelijkheidsgevoel?
Behoefte aan genegenheid uiten en ontvangen?
Aangeboren neiging tot koesteren?
Klikt het met elkaar?
Samen tijd doorbrengen?
Leven onder één dak?
Dankbaarheid?
Strijd?
Confrontatie met jezelf?
Een ultieme kans om iets dóór te geven van jezelf?
Of nog andere dingen?
Of een combinatie?
Wie zal het zeggen?
Maar maakt het iets uit of moederliefde verklaard kan worden?
Of is dat on-filosofisch?
CITAAT:
A mother’s love for her child is like nothing else in the world. It knows no law, no pity, it dares all things and crushes down remorselessly all that stands in its path.
Agatha Christie[A mother] discovers with great delight that one does not love one’s children just because they are one’s children but because of the friendship formed while raising them.
Gabriel Garcia MarquezYou don't choose your family. They are God's gift to you, as you are to them.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten