De Filosoofjes: WIJSHEID en GELUK

"Wat is wijsheid?" Vroeg de boer aan het volk.

"Ken uzelve", zegt het orakel.....

Wat wijsheid is?

Naar mijn bescheiden mening is wijsheid méér dan kennis, intelligentie, intuïtie en ervaring.

Iemand die wijs is, probeert het goede na te streven. Handelt uit liefde. Zet zich in om de wereld tot een betere plaats te maken. Begint daarbij bij zichzelf en laat tegelijkertijd het eigenbelang varen.

Er zijn geniale, superslimme mensen die de wereld veel kwaad hebben berokkend; en ook eenvoudige mensen die vanuit een diepgevoeld wéten de wereld veel goeds hebben gebracht. Die zonder na te denken het juiste doen.

De mensheid heeft steeds meer kennis en informatie ter beschikking, maar betekent dat ook dat we slimmer en wijzer worden?

Leren we van onze geschiedenis?

Van onze fouten?

Of van onze inzichten?

En worden we daar gelukkiger van?

In de afgelopen week las ik drie artikelen die een nieuw inzicht bij mij opriepen.

Hoewel, nieuw??

1. Onderzoek bij muizen laat zien dat emoties (dus ervaringen en dus ook kennis) hun dna verandert. De software past dus de hardware aan. We dragen, vertaald naar mensen, onze ervaringen letterlijk met ons mee. Is daarmee het bewijs geleverd dat er een collectief geheugen bestaat? Én dat we als mensheid dus dientengevolge ook steeds meer kennis met ons meedragen?

2. In de Volkskrant van 28-8 staat een artikel over wat een ernstige ziekte via onze geest kan doen met ons geluksgevoel:

"De psychologische verklaring voor het feit dat ernstige zieke mensen hun leven een ruime voldoende geven, heet 'hedonistische adaptatie', het menselijke streven naar evenwicht. Ingrijpende veranderingen verstoren de balans. De mens probeert altijd die balans te herstellen door terug te keren naar het basisgevoel van voorheen. Mensen die de loterij winnen, zitten gemiddeld na twee jaar weer op hun oude geluksniveau. Mensen die in een rolstoel terechtkomen ook. Onder geluk verstaan onderzoekers overigens niet dat mensen zich de hele tijd blij voelen, maar wel dat men het leven als zinvol ervaart en de moeite waard."

3. En in de meest recente Psychologie:

"We denken wel dat we met ons brein ons lichaam aansturen, en dat klopt, maar het effect werkt ook andersom. Wat we fysiek ervaren, beïnvloedt een groot deel van onze zogenaamd bewuste oordelen en beslissingen – zonder dat we het in de gaten hebben.
Dat fenomeen wordt embodied cognition genoemd, belichaamde cognitie. Het gelijknamige vakgebied in de psychologie onderzoekt hoe dit soort lichamelijke sensaties – een ruw oppervlak, zitten op een zachte stoel – invloed heeft op onze gedachten en gedrag. Wie in grote lijnen weet hoe dat verschijnsel werkt, kan het ook bewust inzetten."

Mens sana in corpero sano.

Ach....

Het één kan natuurlijk ook zonder het ander. Zo ben ik ook in staat om míjn leven het cijfer 8,3 te geven.

Lichaam en geest werken tenslotte samen.

Manipuleren elkaar en láten zich manipuleren. Met welk doel? Evolutie?

Worden we er slimmer van?

We hebben lang niet alles in de hand. Veel hangt af van toeval en onbewuste processen. En onthouden wordt door de hierboven genoemde zaken een heel nieuw concept. Ons lichaam wéét dingen, die onze geest al lang geleden kan hebben vergeten.

Maar intellect en zelfreflectie helpen ons wel terdege om te leren van het leven. Er van te genieten. En te streven naar geluk. Zingeving.

Een leven waarin geven en ontvangen in evenwicht zijn. Er wordt gezegd dat compassie ons gelukkig maakt, dus dat zou het meest wijze zijn om te doen.

Dus ik hou mezelf telkens voor dat wanneer iemand anders denkt dat ik in mijn situatie (rolstoel, volslagen afhankelijk) wel ongelukkig moet zijn, dat diegene in elk geval de moeite doet om zich in mij te verplaatsen, en met mij meeleeft.

Dus hoewel ik gewoon gelukkig ben en dergelijke vormen van medeleven voor mij eigenlijk best lastig te hanteren zijn: weet dat ik me er gelukkig mee prijs en dat ik elke goede bedoeling erg waardeer!

Boerenwijsheid?

Volkswijsheid?

Eigenwijsheid?

Liefde!