Natuurlijk hebben ook wij onze dagelijkse struggle for life, en die kan ons strijdvaardig maken danwel depressief, maar we kunnen onze gevoelens uiten in veiligheid. We kennen in ons land geen bewuste en georganiseerde levensbedreigende aanvallen van buitenaf.
Tijdens WO-II zijn Nederlanders gevlucht vanwege de levensbedreigende situatie toen, en ná de oorlog zijn velen uit economische motieven vertrokken naar landen waar men meer ruimte verwachtte om te leven en zich te ontwikkelen.
Niemand hield ze tegen....
Hartverscheurende, ontmenselijkende beelden van de vluchtelingen van nú, laten ons eindelijk opschrikken.
Ik erken het van mezelf dat de oneindige stroom bootvluchtelingen, de beelden van tot waanzin gedreven slachtoffers van IS en al die overleden medemensen mijn comfortzone zo verkleinden, dat ik het niet meer kon aanzien. En daarom letterlijk mijn ogen sloot bij het journaal.
Maar zelfs na het vertonen van de foto van het overleden jongetje op het Turkse strand, en al die onmenselijke behandelingen van vluchtelingen in Griekenland, Hongarije en Oostenrijk, zijn er zo veel stadgenoten die zeggen dat vluchtelingen hier niet welkom zijn. Mijn maag keert zich om in walging. Is dit míjn land? Is dit míjn stad? Zijn 90% van mijn stadgenoten volslagen de weg kwijtgeraakt? Volkomen van god los?
Want dat blijkt toch uit een stemming vandaag in de Tubantia?
90% van de stemmers vindt dat er geen plek is voor 600 vluchtelingen in deze stad. Een stad met ca. 160.000 inwoners. Zouden wij geen 600 ontheemde mensen even een veilige haven kunnen bieden? Zij zouden 0,37% van onze bevolking zijn. Tweehonderdzeventig mensen vangen dan één mens op.
Is dat te veel gevraagd?
Nee, wij kunnen de immense problemen in het midden-Oosten niet oplossen.
Maar wat we wél kunnen doen, is onze harten openen. Mededogen tonen. En respect.
In plaats van haat en angst.
Want dat maakt ons zó lelijk!
Laten we ons a.u.b. heel snel van onze goede, vriendelijke, mooie kant laten zien. En ruimte bieden, gastvrijheid, aan getraumatiseerde mensen.
Daar zullen niet alleen wijzelf ons beter door voelen maar ons land zal er ook mooier van worden.
CITATEN
I am sometimes sad when I hear the personal stories of Tibetan refugees who have been tortured or beaten. Some irritation, some anger comes. But it never lasts long. I always try to think at a deeper level, to find ways to console.
Childhood depression tends to be more common in inner cities, being most frequently related to serious social deprivation, bullying, domestic violence, wartime experience and famine. It is, for example, a serious problem among children who are traumatised refugees.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten