Ons vermogen om al die herinneringen op te slaan en te ordenen lijkt onuitputtelijk en is tegelijkertijd feilbaar.
Dat twee mensen verschillende herinnering hebben aan dezelfde, gezamenlijk meegemaakte situatie vind ik volslagen begrijpelijk omdat die situatie vanuit verschillende perceptie zijn beleefd.
Maar hoe komt het toch dat iemand mij vertelt over een gedeelde ervaring, en dat ik daar dan helemaal níets meer van weet?
Wanneer sla je wél iets op in je geheugen, en wanneer niet?
De állervroegste herinneringen:
Deskundigen zeggen dat herinneringen niet ontstaan vóór ons derde levensjaar, maar ik weet dat dat niet waar is. Ik heb zelfs levendige herinneringen van vóór mijn derde.
Maar - óók - uit latere levensjaren zijn hele stukken verdwenen, sommigen onmiddellijk, sommigen geleidelijk aan.
En soms komen ze ineens weer tevoorschijn, of -al pratend erover met anderen- ook geleidelijk aan.
Gesprek en associatie kunnen dus helpen om verloren, vergeten, verdrongen herinneringen weer uit de archiefkast te halen. Kwestie van verkeerd opgeborgen dossier, dat dan per (on)geluk weer teruggevonden wordt?
De foto's in het vorige hoofdstukje "leven" bieden mij bij allemaal gerelateerde herinneringen (bij de eerste foto was ik kennelijk idd te jong - nl 16 maanden), maar bij de meesten toch ook heel gedetailleerde en specifieke herinneringen aan het moment zélf.
Hoe spelen die herinneringen nú nog een rol?
Mijn positie in de persoonlijke situatie, de foto's chronologisch volgend, is ongeveer als volgt:
Baby: hulpeloos
Kleuter: afhankelijk
Adolecent: groei naar zelfstandigheid
Huwelijk: wederzijds afhankelijk
Ouder: volwassen
MS-patient: hulpbehoevend.
Ervaringen uit de baby- en kleutertijd komen in mijn huidige situatie weer sterk naar boven drijven en beïnvloeden zéker mijn onbewuste gedrag. Ik moet alle zeilen bijzetten door mijn denkkracht en zelfbewustzijn in te zetten om het hulpeloze kind buiten de deur te houden.
Daarentegen helpen alle positieve en liefdevolle inprentingen uit later tijd, om de huidige situatie accepterend, hoopvol, daadkrachtig en vaak zelfs vreugdevol onder ogen te zien en te doorleven.
Herinneringen dóen dus ook iets met je, zowel op bewust als onbewust niveau.
Ik kan niet zeggen hóe ik dat doe. Het is géén truc, en in veel gevallen ook geen bewuste aktie.
Helpt de perceptie die bij die herinneringen hoorde?
Is het geluk? Toevallig goeie bijpassende persoonseigenschappen?
Denkkracht?
Liefdevolle omgeving?
Vertrouwen?
Innerlijke rust?
Combinatie?
Wie het wél weet, mag het zeggen....
The illusion of memory
