Soms is alleen zijn heel aangenaam.
Maar soms, als je alleen bent, vóel je je ook alleen. Je mist dan de nabijheid van je geliefden.
Op momenten dat ik me niet heel erg fijn voel, dan lees ik wel eens mijn eigen oude verhaaltjes, om te kijken wat ik er eerder al van vond, zodat ik mezelf weer kan herpakken. Zoals bijvoorbeeld deze:
Het voordeel van dingen opschrijven is dat je ze daarna kunt vergeten. Je kunt die informatie namelijk ten alle tijde weer oproepen. Een extern archief is dan zo veel gemakkelijker dan die warboel in de bovenkamer. Ik heb het dus altijd bij de hand. En zo kunnen mijn oude verhaaltjes me troost bieden. Een beetje, althans! Want gedachten, hoe eigen ze ook zijn, zijn abstracties, en evenaren natuurlijk nooit de aanwezigheid van iemand anders. Alleen de woorden, de oogopslag, aanraking, lichaamswarmte en welbekende eigenaardigheden van de ander, díe zijn écht. Ze zijn een deel van jezelf geworden.
Intimiteit beleef je alleen samen met anderen!
Innigheid, huiselijkheid, vertrouwelijkheid, bereikbaarheid. Je leven delen. Dicht bij elkaar zijn.
Met respect voor elkaars eigenheid. Zodat je volledig jezelf kunt zijn en zelfs samen met en door de ander steeds meer jezelf wordt. Samen groeit.
Door tot de ander te komen, kom je sneller tot jezelf...
Nabijheid is uiteraard niet het tegenovergestelde van afstand, want je kunt je op grote afstand heel nabij voelen aan iemand en omgekeerd kun je je eveneens verschrikkelijk eenzaam voelen in de aanwezigheid van anderen, maar gegroeide psychische nabijheid doet je wel verlangen naar de lichamelijke aanwezigheid van de ander.
En daarom geloven we graag dat onze wederzijdse nabijheid een belofte inhoudt: "Ik beloof je dat ik er altijd voor je zal zijn".
In zijn uiterste consequentie kunnen we dat niet waarmaken. Het er zijn houdt een keer op. Dat weten we allemaal. We realiseren ons dat niet dagelijks, maar wel regelmatig. Daarom zal er altijd angst zijn. Twijfel. "Komt hij wel weer thuis? Hij is zo laat! Er zal toch niet iets gebeurd zijn?".
Daarom zijn we zo kwetsbaar! En verlangen we allemaal naar zekerheid. Maar zekerheid is een illusie. Hoe dichterbij onze eigen ultieme zekerheid komt, namelijk dat we er ooit een keer definitief niet meer zullen zijn, hoe meer we de noodzaak en het belang van nabijheid van geliefden ervaren. Om de gegeven tijd in volle omvang te beleven. Want de gedachte aan het loslaten van het leven van de ander of dat van jezelf, is ondraaglijk.
Er zou dan namelijk alleen nog maar een "samen" in dromen en gedachten zijn.
Voordeel van die wetenschap is wel dat je weet dat je je huidige situatie moet koesteren. En er daarom juist volop van kunt genieten.
Verbondenheid, beschikbaarheid.
Gezamenlijke verhalen.
Dagelijkse rituelen.
Twee mensen, één leven.
CITATEN:
I close my eyes, then I drift away, into the magic night I softly say. A silent prayer, like dreamers do, then I fall asleep to dream my dreams of you.
In dreams, Roy Orbison:
http://youtu.be/xplKpL59sPg