En bovendien was ik altijd al meer van het zélf en alléén verwerken van moeilijke dingen. En het verwerken van deze boodschap was uiteraard een loodzware opgave.....
Je bent hulpverléner, en je weet dat je hulpbehoevend gaat worden!
Binnen mijn werk kwam ik daardoor ook in een heel andere positie. Ik zat ineens aan twéé kanten van de tafel. Húp, met het éne been in de begeleidende groep, en met het andere been in de doelgroep.
En dat terwijl de eerste uiting van mijn ziekte een zwabberbeen was.
Nou zoek daar dan maar eens de balans in.
Dus dat lotgenotencontact: "Láát maar.....". Dat kon ik er echt niet bij hebben.
In die twintig jaar daarna is er veel gebeurd.
Schubs, een aantal keren ernstige complicaties, opnames in ziekenhuis en revalidatiecentrum, en talloze keren de strijd om weer "terug" te komen.
Terugkomen is altijd maar gedeeltelijk terugkomen. Inleveren dus. Geleidelijk aan. Maar in twintig jaar tijd kun je veel moeten inleveren. Bij mij is dat overigens gelukkig vooral beperkt gebleven tot lichamelijk funktieverlies. De cognitie is aardig in stand gebleven, het karakter niet heel erg veranderd, contacten met mensen zijn gebleven....
Daarom heb ik nog heel lang kunnen en willen werken. Vorig jaar moest ik erkennen dat het niet meer ging.
Dus, húp, met rolstoel en béide benen naar die andere kant van de tafel.
Aan die kant ontstond ruimte om iets nieuws op te pakken: bijna dagelijks een stukje schrijven in mijn blog.
Er is een deur dichtgegaan, en daarna een raam weer open.
Het gaat dus góed met me.
Gisteren zag ik via mijn raam op de wereld, het internet, dat een collega-ms-patiënt weer terug is als columnist bij de ms-vereniging. Chris Veraart. Van zijn leven is een documentaire gemaakt. En die verbeeldt ook mijn leven. Want die levens van ons zijn in talloze opzichten heel erg vergelijkbaar! Dat is gewoonweg mooi om te zien en zó aangrijpend voor mij.....
Daarom: ter ere van hem, van mij, onze familie en vrienden én van ál die geweldige en bijzondere mensen van de thuiszorg die in ons leven gekomen zijn, hieronder de link van zijn laatste column en van zijn documentaire.
De column:
De documentaire: "Het gaat slecht, maar verder gaat het goed":
CITAAT:
I know that in life there will be sickness, devastation, disappointments, heartache - it's a given. What's not a given is the way you choose to get through it all. If you look hard enough, you can always find the bright side.
When you have cancer, it's like you enter a new time zone: the Cancer Zone. Everything in the Tropic of Cancer revolves around your health or your sickness. I didn't want my whole life to revolve around cancer. Life came first; cancer came second.
