"We genieten van de schoonheid van de vlinder, maar zien zelden de veranderingen die ze moest ondergaan om die schoonheid te bereiken".
Mijn moeder zei vroeger altijd al: "Wie mooi wil zijn, moet pijn lijden". En dan volgde er steevast een handeling die niet pijnloos was. Tja, die knopen in mijn lange haar konden natuurlijk niet blijven zitten, dus....; kom maar op met die borstel! Mams had dus op simpele wijze draagvlak gecreëerd voor een pijnlijke verandering. Een cliché gebruiken, volstond al om me zover te krijgen.
Maar werd ik er nou móói van?
Ik vermoed eerder dat de pijn door het borstelen een lelijke grimas op mijn gezicht veroorzaakte!
Wanneer is iets mooi?
En hoe herken je schoonheid?
Kan iets dat al mooi was, nóg mooier worden? En iets lelijks, kan dat ook mooi worden? Wanneer is iets mooi genoeg?
En iets dat mooi was, waardoor wordt dat lelijk?
Leven is verandering.
Verandering is pijn.
Groei kan niet zonder verandering.
Groeien doet dus pijn.
Als jongere zag ik meer kansen op positieve gevolgen van veranderingen, dan de ouderen om mij heen dat deden. Ik begreep niet wat hen tegenhield in het meegaan met veranderingsprocessen.
Maar nu, na verloop van jaren, begrijp ik hen beter.....
We leren van elke levenservaring. Dat begint al met de geboorte, en gaat ons hele leven zo door. We veranderen erdoor. Soms ongemerkt, soms heel bewust.
Sommige mensen houden van verandering: verhuizing, huis inrichten, relaties, baan, etc., ze omhelzen elke mogelijkheid om zich in iets nieuws te storten. Ik niet, ik hou ervan als dingen blijven zoals ze zijn. Onveranderlijk. Voorspelbaar. Traditioneel. Trouw.
Want elke verandering in het leven biedt weliswaar een kans om iets moois te verkrijgen, maar eveneens een kans om iets moois dat je had, kwijt te raken.
Hoe jonger je bent, hoe meer kans op gewin van iets moois, en hoe ouder je wordt, hoe meer kans op verlies. En pijn. Pijn zonder schoonheid.
Het maakt op den duur melancholiek. Zelfs angstig. Boos.
En vasthoudend....
Omdat we er niet jonger op worden. Niet mooier. Niet gezonder. Lichamelijk verval en stramheid gaan gepaard met mentale inflexibiliteit. Lichaam en geest zijn immers één. Verandert het één, dan verandert het ander ook.
Uiterlijke groei heeft zich moeten omzetten naar innerlijke groei.
Uiterlijke schoonheid vermindert, de schoonheid moet nu van binnenuit komen....
Maar niet iedereen heeft dat in de aanbieding. Niet iedereen heeft/krijgt een mooie uitstraling.
En wat gebeurt er dan?
Je lijdt verlies, en moet daar mee zien om te gaan. Hoe doe je dat? Hoe pas je je aan aan nieuwe omstandigheden?
Daar zijn helaas geen standaardoplossingen voor.
Uiteindelijk zullen we allemaal zélf onze leegtes moeten vullen. De veranderingen en verliezen moeten accepteren en doorgaan met ons leven. Kleur kiezen. We moeten onze cocon loslaten, de veiligheid en zekerheid daarvan opgeven, en een nieuw beeld van onszelf creëren. Het mooie daarvan is, dat we dan de kans krijgen om ons innerlijk beeld van onszelf wáár te kunnen maken. Telkens opnieuw, bij elk nieuw loslaten. Met die voortdurende innerlijke make-overs zouden we zelfs onze denkbeeldige vleugels kunnen leren uitslaan.
Innerlijk vliegen.
En dat gaat eeuwig door, net als bij de circle of life van de vlinder waarvan de vier levensstadia maar door en door gaan:
Ei - larve/rups - pop - vlinder - ei - larve/rups - pop - vlinder - etc.
Dus welbeschouwd verandert er bij hen eigenlijk niets. Ze zijn telkens opnieuw een nieuwe "schijngestalte" van zichzelf. Tót ze definitief worden opgegeten.
En dat is misschien uiteindelijk dan wel de enige en beste oplossing. Verlossing uit de eeuwigdurende onveranderbare veranderlijkheid.
Opdat het leven ná ons de ruimte krijgt om te groeien. Te streven naar de zon. Te leren. En de wereld te verbeteren. Nóg weer mooier te maken dan 'ie al was.......
De holbewoner en verandering:
CITAAT:
"We delight in the beauty of the butterfly, but rarely admit the changes it has gone through to achieve that beauty."
Change is the law of life. And those who look only to the past or present are certain to miss the future.
You must be the change you wish to see in the world.
To truly laugh, you must be able to take your pain, and play with it. - Charles Chaplin
