Hebt u het wel eens meegemaakt, dat iemand tegen u zei: "Er staat mij waarschijnlijk iets heel naars te gebeuren, maar ik verheug me zo op die onzekerheid ". Nee hè? Ik ik ken dergelijke mensen in elk geval niet. Zelf hoor ik ook niet tot die categorie.
Ik heb een hekel aan onzekerheid.
Hoe ouder we worden, hoe meer verliezen we lijden. Verlies van jeugd, van gezondheid, van onbevangenheid, overmoed dan wel verlegenheid, van de kracht van onze zintuigen zoals ogen en oren, verlies van tanden, van energie in zijn algemeenheid, van een baan, inkomen en huis, en het ergste van alles: het verlies van mensen om ons heen.
Vaak komt er bij verlies ook iets nieuws voor in de plaats, maar dat neemt niet weg dat de dingen die we kwijt raken heel erg pijn kunnen doen. En omdat we daar ervaring mee hebben, zijn we bang geworden voor nieuwe verliezen.
Onzekerheid maakt dus angstig. En het idiote is dat die angst meestal gaat over iets dat in de toekomst ligt. Iets dat mogelijk wel eens zou kunnen gebeuren, maar dat op dit moment nog helemaal niet vaststaat. Want misschien gebeurt het ook wel niet. In elk geval is het ook vaak iets waar je geen controle over hebt. Dingen overkomen je gewoon. En bovendien, van tevoren weet je nooit of die dingen echt vervelend gaan uitpakken of dat ze juist kansen bieden. Wanneer je al wat ouder bent, dan weet je dat je nooit zekerheid krijgt over de dingen die je graag zou willen hebben. En je hebt daardoor geleerd dat als je dan niet kunt krijgen wat je wilt, dat je dan wilt houden wat je hebt. Het streven naar méér is dus minder geworden, maar het streven naar behoud is gegroeid. Worden we daardoor in de loop der jaren behoudender? We lopen liever geen grote risico's meer. Hoewel, dat is iets anders: een risico is een meetbare grootheid, en onzekerheid is een emotie. Beleving. Een risico is iets dat je bewust kunt némen, waar je voor kunt kiezen; onzekerheid daarentegen overkomt je, bijvoorbeeld wanneer iemand anders een risico neemt, dat gevolgen voor jou kan hebben.
Als je daardoor iets verliest dat je lief is, moet je die ander dat dan kwalijk nemen? Of is verlies zoiets als een natuurwet? Op zwaartekracht bijvoorbeeld kun je als gewoon mens ook geen enkele invloed uitoefenen. Dus het overkomt je sowieso? Stel, je beste collega vindt een andere baan, of je vriendin emigreert naar een ver land. Wat doe je dan? Waar blijf jij? Hoe verwerk je dat verdriet? Boosheid op die ander helpt in elk geval niet. Loslaten, dat is een veel betere manier om nog een klein beetje van wat je had juist vast te houden.....
Jaren geleden, ik had net mijn eerste verliezen geleden door mijn ziekte, las ik een mooi boek. Noodzakelijk Verlies, van Judith Viorst. Zij zegt: elk verlies is een stap naar een volgende (levens)fase. Zelfs onze geboorte is een afscheid, namelijk van het gevoel van veilige geborgenheid in de baarmoeder. Het is dus onontkoombaar.
Niemand weet wat de onontkoombare toekomst brengt. Die is onzeker.
Is het juist daarom beter om ons te verheugen over wat er nú is?
CITATEN:
You can't be certain about uncertainty.
Frank Knight
Close friends contribute to our personal growth. They also contribute to our personal pleasure, making the music sound sweeter, the wine taste richer, the laughter ring louder because they are there.
