Hoe groeit een mens?
Hoe groeit een samenleving?
Voor fysieke groei zijn natuurlijk gewoon voedingstoffen, licht en warmte nodig.
Simpel.
Persoonlijke groei loopt daar niet automatisch parallel mee.
Van bomen heb ik geen idee of ze een bewustzijn hebben. Ik vermoed van wel, en denk dat ze pijn kunnen hebben, en kunnen genieten van een lekker briesje, regenbuitje en zonlicht.
Maar ze kennen geen mensentaal, en ik spreek geen booms, dus ik kan het ze niet vragen.
Toch heb ik ze hier vermeld, vanwege de benoemde stamboom in mijn vorige stukje.
Mijn stamboom heeft mij laten zien dat ik gelijkenis vertoon met mijn voorouders. Zo wilde ik als jongere nooit op mijn moeder lijken, maar met het toenemen van de jaren besef en erken ik steeds meer, dat dat toch écht wel zo is.
Maar ook van mijn vader draag ik dingen in me, evenals van grootouders en hún ouders. Zowel uiterlijke als karakterologische aspekten, als levensverhalen. Mijn oma, waar ik naar vernoemd ben bijvoorbeeld, was eveneens ernstig ziek en hulpbehoevend.
Mijn moeder heeft, toen ze met mijn vader trouwde, jarenlang voor haar gezorgd.
En na haar overlijden kreeg mijn moeder een nieuwe hulpbehoevende Femmigje. Een kléin schreeuwertje dit keer.
Óns fatale lot.
In elke familie lijken wel dit soort pijnlijke herhalingen voor te komen.
Naarmate je je daar méér van bewust bent, geeft het je een geweldige kans om er van te leren. En te groeien.
En daarmee is lotsbestemming in wezen een prachtig principe!
Omdat ik geen eigen kinderen heb, worden mijn genen niet doorgegeven aan nageslacht.
Maar toch ....
Zoals je een tak kunt enten aan een boom, en die tak vervolgens als een wonder gewoon vergroeit met de stam en deel uitmaakt van de sapstroom, kun je ook een kind van een vreemde opnemen in je gezin.
En dat gezin en dat kind vergroeien met elkaar. En gaan op elkaar lijken.
En creëren hún herhalingsdwang.
Ik zie zo veel gelijkenissen tussen mijn pleegdochter, mij en mijn moeder, dat ik vol verwondering kijk naar onze niet-biologische lotsbestemming.
En wat hebben we er veel van geleerd!
Prachtig!
Waar ik me zorgen over maak is dat we als samenleving niet in staat zijn om te groeien en te leren van ons verleden.
Niet zo ver van ons verwijderd (in tijd en afstand), denk aan WO-2, onze geweldadigheden in Indonesie, en nu Syrië en de Oekraïene, leiden strijd om geld en macht tot bloeddorst. Fanatisme.
En ik ontkom er zelf ook niet aan. Ik word heel bloeddorstig van crminelen die mijn naasten pijn doen.
Oog om oog.....
Ik wéét natuurlijk wel beter, maar helaas is dat mijn eerste gevoel.
Zouden we als mensheid nog te redden zijn?
En wat is daar voor nodig?
Hoe bereiken we een zodanige collectieve geestestoestand dat we als samenleving leren van ons verleden en willen groeien, niet kwantitatief maar kwalitatief?
Zouden mensen net als een veld zonnebloemen ooit in staat zijn samen naar het lícht te groeien?
En wordt de wereld ooit een plek waar onze kinderen in vrede kunnen opgroeien!
Lenny Kuhr: Les Enfants -
CITAAT:
Waar zitten de ogen van een plant? Hoe weet hij naar het licht te groeien? #universiteitvannederland
I want to grow. I want to be better. You Grow. We all grow. We're made to grow.You either evolve or you disappear.
Nothing ever goes away until it has taught us what we need to know. ~Pema Chodron
The words that enlighten the soul are more precious than jewels. - Hazrat Inayat Khan
An eye for an eye only ends up making the whole world blind - Mahatma Gandhi
Voor M.
