De meest algemene uitleg van een continuüm is: ononderbroken lijn of reeks. Zo bestaat er bijvoorbeeld een dialectcontinuüm. Het Twents is daar een mooi voorbeeld van. Als je Twents spreekt vlak over de grens in Duitsland, dan word je goed begrepen. De dialecten verschillen weliswaar, maar ze lijken erg op elkaar. Ze zijn verschillende waarden, variabelen, mogelijkheden op een lijn die min of meer in elkaar overgaan. Ze zijn een onderdeel van het hele Nedersaksisch taalgebied.
Binnen Twente bestaan ook zulke verschuivingen: elke gemeente kent zijn eigen specifieke kenmerken. Oldenzaals, Enschedees en Haaksbergens verschillen onderling nogal van elkaar. En toch gaan ze naadloos in elkaar over.
Het woord continuüm doet je verwachten dat het eindeloos is. Maar mijn beperkte geest kan zich niets voorstellen bij eindeloosheid.
Ik heb een begin en een einde nodig. Dat biedt houvast, structuur. En de uiterste waarden aan de beide uiteinden van de lijn geven dan ook de mogelijkheid om te vergelijken.
Zoals de geschiedeniscanon van Nederland. Het beginpunt en het nú (het momentele einde van het continuüm) geven dan zin en betekenis aan bijvoorbeeld: 1600, Slag bij Nieuwpoort en 1648, Vrede van Münster.
Het begin van de canon, de hunebedden, staat in schril contrast met de huidige stand der techniek. Toch wel bijzonder overigens dat de canon start met een symbool voor het sterven....
Terwijl het einde open is.
Volgens Stephen Hawking heeft de aarde nog wel een paar miljard jaar te leven, dus er hoeft voorlopig nog geen einde aan de canon te komen. Maar uiteindelijk zal de canon eindigen met ons uitsterven, tenzij we ooit onze moederplaneet verlaten en elders in de ruimte voortbestaan.
Van een individueel mens kun je volgens mij een heel mooi afgerond continuüm maken: geboorte - leven - sterven.
De uiteinden zijn scherp afgetekend. Maar met de daartussen liggende punten is iets vreemd aan de hand. Ik ken geen enkel leven dat uit één lange vlakke lijn bestaat. Elk leven bestaat namelijk uit bijzondere momenten die de rest van je leven hebben beïnvloed: de hoogte- en dieptepunten.
En ik zou geneigd zijn om die visueel weer te geven in een golfbeweging!
Hoe hoger of lager het uiterste punt van de golf reikt, hoe ingrijpender de betekenis van het voorval is geweest voor jouw leven.
Volgens mij ben je een gezegend mens als de plus- en de minwaarden van die golven elkaar zo compenseren, dat het gemiddelde dan tóch weer ongeveer in het midden uitkomt!
Niemand weet (precies) wanneer zijn einde komt. We weten alleen zeker dát het komt. De manier waarop je naar dat eindpunt toe leeft is mede afhankelijk van de vraag hoe hoog en hoe laag jouw golfbeweging is (geweest).
En dan komt dat moment dat er iemand tijdens jouw begrafenis vertelt over jouw leven.
Bij mij mag dat in het Twents!
Zo, dat heb ik weer mooi rond gebreid....:).
CITAAT:
A child in India grows up with the idea that you have to make choices that will create a better future. In fact, your whole life is a continuum of choices, so the more conscious you are, the greater your life will be.
Deepak Chopra
We are a continuum. Just as we reach back to our ancestors for our fundamental values, so we, as guardians of that legacy, must reach ahead to our children and their children. And we do so with a sense of sacredness in that reaching.
Paul Tsongas
One of the things psychologists used to say was that if you are depressed, anxious or angry, you couldn't be happy. Those were at opposite ends of a continuum. I believe that you can be suffering or have a mental illness and be happy - just not in the same moment that you're sad.
Martin Seligma
Herman Finkers, dialect:
http://youtu.be/CCHyToiY3Lw
Blaosmuziek:
http://youtu.be/RT2NZeFLLsM
Willem Wilmink, echtpaar:
http://youtu.be/E0W0W3fO7cY
Echtpaar in de trein
voor Wobke
Met de allerliefste in een trein
kan aangenaam en leerzaam zijn.
De prachtig vormgegeven stoel
geeft allebei een blij gevoel.
Voor ‘t verre reisdoel kant en klaar
zit ik dus tegenover haar.
De trein maakt zijn vertrouwd geluid
en zij rijdt vóór-, ik achteruit.
We zien dezelfde dingen wel,
maar ik heel traag en zij heel snel.
Zij kijkt tegen de toekomst aan,
ik zie wat is voorbijgegaan.
Zo is de huwelijkse staat:
de vrouw ziet wat gebeuren gaat,
terwijl de man die naast haar leeft
slechts merkt wat zijn beslag al heeft.
Van nieuw begin naar nieuw begin
rijdt zij de wijde toekomst in,
en ik rij het verleden uit.
En beiden aan dezelfde ruit.
