We doen het allemaal. Over iedereen en alles. Honderden keren op een dag.
Je kunt het zo gek niet bedenken, of we vínden er iets van.
Jij hebt een nieuw truitje? Mijn mening is gelijk gevormd.
Je gaat een opleiding doen? Nieuwe baan? Zegt iets over iemand die ik ken?
Een item in het jornaal?
Een voetballer die een mooie voorzet mist?
Ik sta gelijk klaar met mijn oordeel.
Maar zég ik er ook iets van?
In mijn coachpraktijk heb ik geleerd om mijn oordelen niet te uiten. Ik hou ze voor me. Maar van álle vaardigheden die ik heb moeten leren om goed te kunnen coachen, was niet-oordelend-zijn de moeilijkste.
Tijdens het coachen moet je soms ook feed-back geven. Dat klinkt professioneel, maar dat is natuurlijk ook een oordeel. En dát moet je dan wél geven. Lastig hoor, die verschillende posities.
De bedoeling is uiteindelijk dat je een cliënt helpt. En dus goed nadenkt over wat je doet.
In het gewone intermenselijke verkeer hebben goed aangepaste volwassenen geleerd om enige voorzichtigheid te betrachten jegens elkaar. Je roept geen rare dingen, waar je een ander mee kwetst. Als ik bijvoorbeeld jouw truitje superlelijk vind, ga ik dat echt niet op die manier zeggen. Aan de andere kant wil ik je ook niet voor gek laten lopen, dus ga ik op zoek naar een manier om allebei ongeschonden uit de strijd te komen.
In het ónpersoonlijke, dus als het gaat om algemene zaken zoals politiek hebben we allemaal vrijheid van meningsuiting. Zolang je maar niet aanzet tot haat of geweld, mag je álles zeggen.
Maar is dat écht waar?
Want ook dán kunnen we toch mensen kwetsen?
Ik realiseer me heel goed dat ik in mijn vorige stukje, hoewel het fictie is, toch mensen gekwetst kan hebben. Áls dat zo is, bied ik mijn excuses daarvoor aan.
Een columnist bijvoorbeeld, mag schrijven wat 'ie wil. Kranten passen zelden censuur daarop toe. Een blog schrijven doe je in álle vrijheid. Geen mens die je tegenhoudt.
Hoe zit dat dan met persoonlijke verantwoordelijkheid?
Ik schrik nog wel eens van de geweldadige uitspraken op twitter en facebook. Het fanatisme, de bloeddorst en de domheid druipt er vanaf.
Nou moet ik zeggen dat ik ook wel eens boze tweets stuur, bijvoorbeeld naar het journaal. Als om 20.00 uur geweldadige beelden worden getoond, terwijl er kinderen zitten te kijken, van doorzeefde lijken, en opgehangen verkrachte meisjes. Welke áchterlijke eindredacteur, die betaald wordt door ons belastinggeld, heeft bedacht dat die beelden op de argeloze t.v.-kijker moeten worden losgelaten? Vaak zonder vooraankondiging.
Zo'n idioot wil ik graag terugkwetsen!
Hij maakt een weloverwogen keuze, toont de beelden, maar neemt geen verantwoordelijkheid.
Ik heb nog nooit een reaktie van het journaal teruggehad op zo'n boze tweet van mij.
Mijn oordeel doet er kennelijk niet toe.....
Of wel?
CITAAT:
I think the hardest thing to overcome is judging yourself and being your own worst critic so to speak.
It is well, when judging a friend, to remember that he is judging you with the same godlike and superior impartiality.
I've learned that you shouldn't go through life with a catcher's mitt on both hands; you need to be able to throw something back.
