Zielig veronderstelt het bestaan van een ziel. En zou die ziel dan de gevoelscomponent in ons lichaam zijn? Naast onze geest, die ons het denken schenkt?
Is zielig dan wel het tegenovergestelde van geestig?
Kun je beide (tegelijkertijd) zijn?
Of is dat een kwestie van perspectief? Ik bedoel: wanneer je jezelf geestig vind, kan iemand anders jou dan evengoed zielig vinden? En andersom: zou het ook zo kunnen zijn dat wanneer jij jezelf zielig vindt, anderen daar juist om kunnen lachen? En is dat dan kleingeestig?
Door sceptici wordt beweerd dat het bestaan van de ziel niet wetenschappelijk kan worden vastgesteld. En dat 'ie dús niet bestaat. Ik vind dat eigenlijk zowel een kleingeestige als kleinzielige conclusie.
Want daarmee wordt eenieder die zich bezield voelt, door wát dan ook, tekortgedaan.
Zonder ziel zou ons lichaam een onbemand voertuig zijn. Een schip dat doelloos rond dobbert op zee. Onze ziel stuurt ons, het is onze innerlijke schipper. Het licht op ons innerlijk pad.
Het leidt ons naar onze bestemming.
En het is geweldig wanneer we samen kunnen op varen met een verwante ziel.
Waar komt bezieling vandaan?
Het woord ziel is etymologisch verwant aan de woorden ademen, lucht, en wind. En er wordt verwezen naar de Griekse mythe van Aeolus.
(
Aeolus (Grieks: Αίολος, Aiolos; Nederlands, verouderd: Eool) is een figuur uit de Griekse en Romeinse mythologie. Hij was een zoon van Poseidon die door Zeus werd aangesteld als de bewaarder van de winden: Boreas de noordenwind, Notosde zuidenwind, Euros de oostenwind en Zephyrus de westenwind. Aeolus hield deze winden opgesloten in een grot en kon ze als hij dat wilde uitzenden om wind te brengen.Aeolus ontmoette Odysseus op de Liparische Eilanden. Hij gaf deze een zak mee, waarin de tegenwinden zaten, zodat Odysseus nooit last van tegenwind zou hebben. De reisgenoten van Odysseus waren echter zo nieuwsgierig, dat ze in de zak keken. De tegenwinden ontsnapten, waardoor Odysseus zijn bestemming nog niet kon bereiken ~ Wikipedia).
Zou bezieling dan iets met tegenwind te maken hebben?
Tegenwind blaast je tenslotte in het gezicht. Inblazen leidt tot inademen, en is dat gelijk aan inspiratie? Het zorgt er in elk geval wel voor, dat je moet laveren naar je doel. En dat vergt best wel wat inspanning! Maar dat is niet erg, integendeel, want inspanning geeft het gevoel dat je leeft!
Maar ook een ziel heeft af en toe rust nodig, dus een klein beetje rugwind zo nu en dan is ook wel fijn. Zodat je je lekker kunt laten meevoeren op kabbelende golfjes.
Is de ziel de kern van de mens? Het goddelijke aspect? Het creatieve? Het scheppende? Is onze ziel onze bron waaruit wij onszelf vormgeven? Zijn wij onze eigen schepper? Dát deel van onszelf dat er voor zorgt dat we telkens opnieuw weer héél kunnen worden?
Jou je zélf teruggeeft, wanneer er iets stuk is gegaan?
Is het dát aspect van ons, dat ons onze inspiratie schenkt? Aan ons doorgeeft?
Een aspect dat absoluut van onszelf is, maar tegelijkertijd ook aan iets buiten onszelf toebehoort?
Als ik mezelf voorstel als een beeld dat door een beeldhouwer uit een brok marmer is gehouwen, dan is dat beeld in de loop der jaren aan verval onderhevig geweest. Er is een arm afgebroken, de benen zijn beschadigd, etc.
En daarmee is de bezieling van het beeld ook veranderd. Alsof alle levenservaringen een klein beetje een gat hebben geslagen. Melancholie.
Het lijkt wel of er ter hoogte van de maag door de beeldhouwer in de loop der jaren telkens stiekum een beetje is weggebeiteld. En het gaatje dat daardoor ontstond, waaruit de levenskracht zou kunnen ontsnappen, steeds een beetje groter is geworden.
Dat zou betekenen dat de ziel, naarmate de leeftijd vordert, steeds kleiner kan worden.
Maar misschien kan een ziel zichzelf ook wel telkens her-scheppen.
Door troost te vinden in zielsverwantschap en in de schoonheid van het universum
En zo alsmaar te blijven streven naar een vervuld leven......
Joh. Seb. Bach, Magnificat:
CITATEN:
Music is a moral law. It gives soul to the universe, wings to the mind, flight to the imagination, and charm and gaiety to life and to everything.
Plato
Beauty of whatever kind, in its supreme development, invariably excites the sensitive soul to tears.
Edgar Allan Poe
Beautiful music is the art of the prophets that can calm the agitations of the soul; it is one of the most magnificent and delightful presents God has given us.
Martin Luther
You have to grow from the inside out. None can teach you, none can make you spiritual. There is no other teacher but your own soul.
Swami Vivekananda
Prayer is not asking. It is a longing of the soul. It is daily admission of one's weakness. It is better in prayer to have a heart without words than words without a heart.
Mahatma Gandhi
As a body everyone is single, as a soul never.
Hermann Hesse
