Als je in een rolstoel rijdt, in zo'n elektrische, gigantische, kleurrijke stoel als ik heb, dan word je vanzelf een heel opvallende verschijning. Nou ben ik zelf niet de meest flamboyante persoonlijkheid, maar ik ben wel behoorlijk groot en enigszins omvangrijk. Dus zonder stoel zou ik ook al erg opvallen.
Dat is natuurlijk hartstikke mooi, en ik ben er ook heel blij mee, maar het is volslagen tegenovergesteld aan wat er gebeurt op straat en in bijvoorbeeld winkels en restaurants. Daar doet zich het curieuze verschijnsel voor, dat mensen, die me dus niet kennen, alleen maar die rolstoel lijken te zien. Ach, die rijdt zeker op de automatische piloot. "Fem, wie is Fem? Oh, is dat die enge, onzichtbare mevrouw?".
De gedépersonaliseerde rolstoeler.
En toch, je zou er bijkans een gespleten persoonlijkheid van krijgen!
Ach, misschien moet ik voortaan maar met mijn tweeën in die rolstoel gaan zitten, zodat ik nog meer opval.
Als alle rolstoelers dat nu eens zouden gaan doen, dan zijn we met het dubbele aantal gehandicapten. En wordt bij winkeliers en zo ook een dubbele noodzaak gevoeld om de toegankelijkheid van hun bedrijf versneld uit te voeren.....
Zou dat niet mooi zijn?
Een ludieke oproep om de ratificatie van het verdrag 'voor ons soort mensen' tot een goed einde te brengen.
Illustratie: Bert Roelofs
Gepubliceerd op MSweb.nl
http://www.msweb.nl/columns/fem-dijkman/2437
