Even uitleggen. Het gaat om de manier waarop medemensen naar anderen kijken. Naar mensen zoals ik.
Voor de één is een chronisch zieke een gewoon mens en daarom welkom als gelijke, voor de ander zijn we zielig en moeten we geholpen worden en voor een derde zijn we ronduit een last. En soms zelfs alledrie tegelijkertijd. Dat maakt dat wanneer je in zo'n afhankelijke positie verkeert zoals ik, het buitengewoon moeilijk is om bij jezelf te blijven. Je weet namelijk niet vantevoren hoe die ander jou ziet en wat 'ie dientengevolge van je verwacht. Door je eigen omstandigheden ben je een ander mens geworden dan je wás. Die persoon van toen bestaat niet meer. Die persoon die hard werkte, voor anderen klaar stond, die voor zichzelf en voor naasten kon zorgen. Die iets bijdroeg, toevoegde. En die volop verantwoordelijkheid nam voor eigen leven en welzijn.
Nee, we zijn mensen geworden die alleen nog maar kunnen vragen. Zo voelt dat, althans.
Vaak wordt aan een verzoek welwillend voldaan. Soms niet. En soms ook wordt er ongevraagd iets voor me geregeld. Ach, dat is allenaal net als in het gewone leven, niets bijzonders eigenlijk. Ik ken dat nog van vroeger. Net als iedereen leefde ik destijds in het besef dat anderen zich er niet zo heel erg druk om maakten of het mij goed ging. Het "ieder-voor-zich" idee was én is de algemene norm. Je kunt geven, je kunt nemen. Als je je daar bewust van bent, dan heb je daar in het gewone leven een keuze in. Een keuze die je kunt maken op basis van persoonlijkheid, vaardigheden, mogelijkheden en morele afwegingen. Voor mensen als ik is die keuzevrijheid echter beperkt. We zijn niet per definitie afwachtend en afhankelijk maar de omstandigheden hebben ons zo gemaakt. Daarom moeten we voortdurend goed oppassen dat we niet te vaak teveel vragen. Een innerlijke afweging maken en die vervolgens voor onszelf houden. Want dáárover kunnen we nog wel zelf de regie voeren. Als onze cognitie tenminste nog in orde is....
En daar wringt een volgende schoen. Want we behoorden al tot de categorie "mensen-die-je-meeneemt" (op vakantie bijv.), of die je juist niet meeneemt. Maar wat nu als je cognitie ook al niet meer werkt zoals het hoort? En wanneer dat zo is, wie moet dan de verantwoordelijkheid nemen? Wanneer zijn grenzen van het mogelijke bereikt? Voor de omgeving, bedoel ik.
Dergelijke afwegingen maak je in je eigen kleine omgeving.
Afwegingen over échte vluchtelingen, door wie worden die gemaakt? Daar hebben we het over grootschalige problematiek.
Leven wij hier in het westen volgens de ethiek van de verantwoordelijkheid, zoals betoogd in het onderstaande artikel?
Ik schat in dat asielzoekers in de westerse opvangcentra zich zo ongeveer zullen voelen zoals ik mij voelde toen ik een tijd lang was opgenomen in een revalidatiekliniek. Een plek waar je niet wilt zijn maar waarvan je toch blij bent dat 'ie er is. Omdat je er beter (van) wordt.
Maar er is één groot onderscheid tussen chronisch zieken en vluchtelingen. Mensen als ik hebben jaren belastingen, premies en eigen bijdragen betaald. Zodat ik (relatief) bezwaarloos gebruik maak van alle voorzieningen die hier voorhanden zijn. Vluchtelingen leven van de bedeling. En maken weinig kans om in de toekomst iets terug te doen. Omdat werken éérst niet wordt toegestaan, en er later nogal wat beperkingen zijn op de arbeidsmarkt,
Een weinig benijdenswaardige positie.
Wie neemt de verantwoordelijkheid voor het aangaan van een verantwoorde discussie over al deze dubbele dilemma's?
CITATEN
One's philosophy is not best expressed in words; it is expressed in the choices one makes... and the choices we make are ultimately our responsibility.
You must take personal responsibility. You cannot change the circumstances, the seasons, or the wind, but you can change yourself. That is something you have charge of.
