Ik nog nooit, aan niemand, in ál mijn 56 levensjaren niet.
Sorry gezegd, ja, misschien wel duizenden keren, maar gevraagd : "vergeef me alsjeblieft", néé.
Ik wil dat bij deze rechtzetten, en via het universum vragen mij te vergeven.
Voor mijn arrogantie, trots, hoogmoed, opdringerigheid, nieuwsgierigheid, bitsheid, afstandelijkheid, domheid, boosheid, botheid, jaloezie, mijn lastig-zijn, en voor ál de dingen die ik nu vergeten ben te noemen.
Misschien heb ik het nooit eerder gevraagd, omdat ik weet hoe moeilijk het is om het te bíeden.
Er zijn, slechts een paar, vervelende dingen in mijn leven gebeurd die me zó diep hebben gekwetst, dat ik niet weet hoe ik de gevoelens daarover kan loslaten.
"Tijd heelt alle wonden". Nou, ik geloof er niks van!
Excuses aanvaarden, símpel!
Maar vergeven, écht vergeven?
Er moet dus kennelijk iets gebéuren, om me te helpen om die mensen of situaties te vergeven.
Beredeneren, begrip opbrengen, rationaliseren, verdringen, ontvluchten, néé, dat werkt niet voldoende. Er blijft iets kriebelen in mijn ziel, waardoor het maar niet wil verdwijnen: de gekwetsheid, of de angst, of de boosheid....
Járen hou ik dat nu al in stand.
Misschien helpt het als ik mezelf om vergeving vraag voor die jarenlange vasthoudendheid?
CITAAT:
Forgiveness is a virtue of the brave. -Indira Gandhi
Kennelijk ben ik niet dapper genoeg:).
Vraag aan het universum en aan alle mensen die hier ervaring mee hebben:
Wat te doen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten