Het was een arm land en de koning en koningin moesten hard werken om hun onderdanen in hun eerste levensbehoeften te kunnen voorzien. Daar was dan ook geen gebrek aan.
Maar door tijdgebrek was er wel eens een tekort aan aandacht en complimentjes.
Prinsesje Nooit-Genoeg moest regelmatig zich (zelf) tevreden stellen met een springtouw, kaatseballen, elastieken en leesboekjes.
Maar laten we wél zijn: dat is geen slecht leven toch?
Maar er knaagde wel iets. De rest van haar leven. Zoals overigens bij elke rechtgeaarde neuroot. En zeg nou zelf: kent u iemand zonder neuroses?
Prinsesje Nooit-Genoeg ging trouwen met prins Overdaad.
En was dolgelukkig met de gecompenseerde tekorten....
Nu de prins en de prinses zelf koning en koningin zijn, kan de koningin terugkijken met een open blik. En ze ziet dat het gebrek aan aandacht wederzijds was. Zij gaf het zelf ook niet.
En kwam met een schok tot de conclusie:
Wat je niet gééft, krijg je ook niet terug.......
Maar dat betekent wel dat er iemand moet beginnen met geven.
Dat kun je doen uit liefde. Of omdat het je taak is. Of uit schuldgevoel. Of uit opportunisme.....
Hoe zit dat dan in de ouder-kind relatie.
Wiens verantwoordelijkheid is het om te beginnen?
Een baby geeft, en een baby neemt. Doet dat onbewust. Ouders kunnen echter besluiten nemen en gevolgen van keuzes overzien.
Is dat dan tegelijkertijd het antwoord op mijn vraag?
Of verwachten we toch ten onrechte dat ouders altruïstisch handelen?
Ik zie het heel veel ouders wél doen. Door dik en dun. Soms geven ze zelfs te veel.
En de kinderen lijken dat niet altijd te beseffen.
Goh, waar heb ik dat eerder gehoord?!
CITAAT:
Love is a force more formidable than any other. It is invisible - it cannot be seen or measured, yet it is powerful enough to transform you in a moment, and offer you more joy than any material possession could.
Be thankful for what you have; you'll end up having more. If you concentrate on what you don't have, you will never, ever have enough.
Gratitude unlocks the fullness of life. It turns what we have into enough, and more. It turns denial into acceptance, chaos to order, confusion to clarity. It can turn a meal into a feast, a house into a home, a stranger into a friend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten