- er is niet meer bij weinig
- noch is er minder
- nog is onzeker wat er was
- wat wordt wordt willoos
- eerst als het is is het ernst
- het herinnert zich heilloos
- en blijft ijlings
- alles van waarde is weerloos
- wordt van aanraakbaarheid rijk
- en aan alles gelijk
- als het hart van de tijd
- als het hart van de tijd
Gedicht "De zeer oude zingt", van Lucebert.
Als je je zo machteloos voelt, dat je je niet meer kunt verweren?
Ik kan het niet geloven dat we in dergelijke situaties níets meer kunnen. Weerloos en willoos zijn niet hetzelfde.
Hoe krijg je dat dan voor elkaar om je innerlijke "Wehrmacht" in stelling te brengen?
Zolang er nog een "ik" is, is er ook een wil. En een ziel. Pas bij zwaar dementerenden of bij mensen in coma gaan we die ik in een persoon missen. Dan kun je nog zo hard zoeken, maar die vind je dan niet meer....
Ik heb met "mijn ik" altijd geprobeerd om de "ik van de ander" te vinden. En maar heel soms lukte dat niet. Of verloor ik hem. En soms ben ik iets minder attent en zeg ik iets doms. Maar volgens mij lukt het me meestal wel om verbinding te leggen.
Andersom verwacht ik ook dat anderen hun best doen om zich in mij te verplaatsen. En ook dát lukt heel vaak.
Het is voor mij dus wezensvreemd als ik niet op evenwaardig niveau contact kan maken met iemand. Dat maakt me weerloos. Bijna willoos.
Bíjna....
Want ik zet vaardigheden en hulptroepen in om tóch te laten gebeuren wat mijn verstand, ziel en wil zeggen wat er moet gebeuren.
En als je die niet zou hebben, zet dan emoties in. Boosheid en tranen kunnen ook heel veel zeggen.
Er is dan vast wel iemand die naar je luistert.....
Peter Koelewijn, Alles wat van waarde is, is weerloos:
Tekst:
Refr.:
ALLES WAT VAN WAARDE IS, IS WEERLOOS
EN AL WAT WEERLOOS IS, IS ZO FRAGIEL
GA MET WAARDIGHEID OM MET DIE WAARDE
WANT DAT BEPAALT DE WAARDE VAN JE ZIEL
’t Zit ‘m zo vaak in de kleine dingen
Waardoor iemand groter worden kan
Het gaat dan niet om geld
Iets mooiers is wat telt
Waardoor je opkijkt naar zo’n vrouw of man
Onze wereld is er eentje zonder grenzen
De flatscreen die ons elke brandhaard toont
En de ogen van een kind
Dat z’n ouders niet meer vindt
In een land waar de angst en wanhoop woont:
Refr.
’t Zit ‘m zo vaak in de kleine dingen
En liefde speelt altijd een grote rol
Maar die ook zo weerloos is
En als je al die warmte mist
Dan betaalt je hart vroeg of laat de tol
Maar nu kijk ik naar jou, mijn grote liefde
En de slaap speelt weer zijn spel met jou
Zo breekbaar als kristal
Dat ik nooit breken zal
Omdat ik dat mezelf nooit vergeven zou
ALLES WAT VAN WAARDE IS, IS WEERLOOS
EN AL WAT WEERLOOS IS, IS ZO FRAGIEL
JOUW LIEFDE HEEFT VOOR MIJ DE GROOTSTE WAARDE
WANT DIE BEPAALT DE WAARDE VAN MIJN ZIEL
Geen opmerkingen:
Een reactie posten