Dat is wat ons rest in de huidige tijd.
Vroeger deden we 's avonds de gordijnen dicht, zodat de buitenwereld ons eventuele 'schaamteloze' gedrag niet kon waarnemen. Tegenwoordig doen we dat heel anders.
Facebook, Twitter, instagram, Pinterest, linkedin....
Vlogs. Blogs...
Vrijwillig gekozen methodes om ons leven te delen met de hele wereld.
Maar er zijn ook situaties waarin we ons niet vrijwillig blootgeven. Waar onze privé-aktiviteiten zichtbaar worden voor mensen en instanties die we niet kennen, zoals wmo, cak, belastingdienst, gemeente, svb, energieleveranciers, banken, spoorwegen, werkgevers, uitkeringsinstanties, verhuurders, ziekenhuizen, huisarts, tandarts, fysio, verzekeraars, reisbureaus, cbr, rdw, consultatiebureaus, politie, justitie, providers, telefoonmaatschappijen, winkels, websites, kranten, etc., etc. Slechts een kleine greep....
Waar informatie over ons is gekoppeld in ondoorzichtige systemen. We hebben werkelijk geen idee wie allemaal wát over onze weet!
Tegenwoordig sluiten instanties de gordijnen, zodat niet zichtbaar wordt wat allemaal voor ons verborgen kan zijn.
Ach, we zijn in de huidige tijd natuurlijk allemaal wel een beetje narcistischer en hedonistischer dan enkele jaren geleden. En de gemiddelde Nederlander heeft natuurlijk ook helemaal niets te verbergen! En bovendien, wat niet weet, wat niet deert. Als ik niet weet dat een mij volslagen onbekende iets van mij weet, wat maakt mij dat nou uit? Wat kan het mij nu schelen of de overheid van mij weet of ik van A naar B reis.
Privacy is een volslagen absurd begrip geworden.
Want zeg nou zelf, hoe erváár je privacy? Alleen aan den lijve, toch?
We beleven onze privacy niet virtueel, maar als iets dat ons dicht op de huid komt. We voelen pas dat onze privacy geschonden wordt, als een écht mens dat doet. Bijvoorbeeld wanneer iemand, die wij persoonlijk kennen, iets over ons doorvertelt. Of bij ons in huis kijkt op een moment dat dat eigenlijk niet zo gelegen komt.
Zelfs al hebben we geen geheimen, we houden toch graag dingen voor onszelf. Wat is dat toch voor vreemd beschermingsmechanisme?
Want is het geen vreemd idee, dat we voor heel veel mensen die we persoonlijk kennen, dingen achterhouden, terwijl we met elkaar zitten te praten, en dat tegelijkertijd bij instanties van alles over ons bekend is?
Als functionaris had ik geheimhoudingsplicht. Daar hield ik mij uiteraard aan. En dat verwacht ik ook van functionarissen die over informatie over mij beschikken. Daar vertrouwen we op.
In het onpersoonlijke circuit circuleert heel veel persoonlijke informatie van mij. In het persoonlijke circuit staat het mij vrij om informatie wel of niet te geven.
Of ik jou iets vertel, en wat, en hoe, en wanneer, dat hangt ook samen met de mate van vertrouwen. Vertrouwen in mezelf, en vertrouwen in jou. Want hoe dichterbij, hoe meer we gekwetst kunnen worden, zodat we voorzichtig zullen zijn.
Want iedereen vertelt wel eens wat door.
Al dan niet uit goede bedoeling.
Daarom zet ik hier onder een leuk plaatje dat ik vond op Facebook, (dat overigens niets met mij heeft te maken) en dat waarschijnlijk al talloze keren is doorverteld......
CITATEN:
Historically, privacy was almost implicit, because it was hard to find and gather information. But in the digital world, whether it's digital cameras or satellites or just what you click on, we need to have more explicit rules - not just for governments but for private companies.
I can't in good conscience allow the U.S. government to destroy privacy, internet freedom and basic liberties for people around the world with this massive surveillance machine they're secretly building.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten