INSPIRATIE

Dit is mijn 33e stukje.

Alweer:).

Toen ik 33 jaar werd, werd ik gefeliciteerd door een collega, die zei: "Weet je wel dat Jezus stierf op deze leeftijd?". Ik vond dat niet zo'n leuke felicitatieboodschap, maar toch, mijn vertrek bij die organisatie een tijdje later had dáár niets mee van doen.

Ik ging vervolgens werken bij de Sociale Werkvoorziening. 

Vijf jaar later openbaarde zich bij mij MS.

En werd ik ineens als ambtenaar méér verbonden met de doelgroep.

Afgelopen zomer, na 18 jaar ziekte, en 35 jaar werken bij de gemeente, heb ik besloten me ziek te melden. En ik ben nu volledig afgekeurd.

Mijn werk was bijzonder betekenisvol voor me. Stoppen was een moeilijk besluit.

Maar hoezeer werk ook mijn inspiratie vormde, mijn persoonlijke bron raakte leeg. Mijn energiebron, welteverstaan.

Stoppen was dus meer noodzaak dan keuze.

Maar het gemis van contact, taken en het gevoel iets zinvols te doen zorgden ervoor dat ik op een ándere manier mijn tijd wilde invullen.

Rumi zegt: 

" Why do you weep ? 

The source is within you 

And this whole world is springing up from it. "

Goddelijke inspiratie.

Ik moest dus ook in mijn eentje en voor mezelf iets kunnen doen. 

Mijzelf als inspiratiebron vinden.

Vervolgens bevestigde de ene vriendin het idee van een blog, en een andere vriendin het idee van het onderwerp filosofie.

Rumi zegt ook: "When you do things from your soul, you feel a river moving in you, a joy.".

Met hart en ziel aan de slag!

Go with the flow!

En mijn bron wordt weer gevoed, waardoor er regelmatig een stukje uit mijn pen vloeit.

Tranen omgezet in een vreugdevolle bezigheid.

Met dank aan alle mensen in mijn omgeving, die me inspireren tot het opschrijven van mijn gedachten!

          

                             ***

Inspiratie, een liedje gezongen door Mathilde Santing:

http://youtu.be/bVb0lAw5ZyE

                             ***

CITAAT:

You don't have a soul. You are a soul. You have a body. - C.S. Lewis 

AFHANKELIJKHEID

"Even naar het balkon".

Mijn man is voor zijn welbevinden nogal afhankelijk van een regelmatige dosis nicotine.

Gelukkig hebben we binnenshuis onze rookvrije zone, want ik ben nogal afhankelijk van schone lucht.

Zo kennen we allemaal onze afhankelijkheden. Lichamelijke, psychische, mentale en relationele behoeftes die vervuld moeten worden. Even los van onze meest basale behoefte aan eten, drinken en onderdak, kennen we állemaal specifieke afhankelijkheden, als gevolg van opvoeding, ziekte, verslaving, etc., en van ons leven (autorijden, tv-kijken, lezen, mobieltje, luxe, uitgaan...).

Ik benadruk het woord "allemaal", omdat bij het woord afhankelijkheid bij vrijwel iedereen het beeld opkomt van de totaal afhankelijken onder ons, namelijk baby's, demente ouderen en ernstig zieken.  Natuurlijk zijn deze categorieën mensen zwaar afhankelijk van de hulp van anderen. Zónder hulp, aandacht en liefde zouden zij niet overleven.

Hoewel, ook dát geldt natuurlijk voor iedereen. Het is slechts een kwestie van kwantiteit en kwaliteit van hulp, zorg, aandacht en liefde. De één heeft meer nodig van dít, de ander van dát. 

We kennen allemaal het gruwelijke experiment met baby-aapjes die voldoende eten en drinken kregen, maar geen aanraking. Ze gingen dood.

De aapjes hadden geen keuze. Ze waren opgesloten, en de ánderen bepaalden alles voor hen.

Mensenbaby's in normale omstandigheden kunnen d.m.v. huilen  hun wensen kenbaar maken.

Ouderen in verzorgingstehuizen kunnen, als ze in staat zijn op heldere wijze hun wensen kenbaar te maken, het verplegend personeel aanwijzingen geven.

Ernstig zieken, mits ze op enige wijze kunnen communiceren, kunnen zeggen wat ze, wanneer, op welke wijze willen.

                                 ***

Met andere woorden: als je in vrijheid zelfstandig keuzes kunt maken, daarvoor je verantwoordelijkheid neemt, én je wensen kenbaar kunt maken, ben je volgens mij niet volkomen afhankelijk.

Voorwaarde is dan natuurlijk wel dat je ook gehóórd wordt!

En is het leven waard geleefd te worden.

CITAAT:

A man with outward courage dares to die; a man with inner courage dares to live. - Lao Tzu

Every world religion, whatever its philosophical view, is founded on the precept that we must reduce our selfishness and serve others. - Dalai Lama

Waar zitten de ogen van een plant? Hoe weet hij naar het licht te groeien? 

The same fence that shuts others out shuts you in. -Bill Copeland

ZELFSTANDIGHEID

"Kan ikke zélf wel!".

Als kind streven we vaak al zelfstandigheid na. Zélf aankleden, veters strikken, neus snuiten....".

Het zit er dus al heel jong in dat we zelf willen bepalen hoe de dingen in ons leven gaan. Autonomie en controle over het wat, wanneer, wie, waar en hoe.

Dat lukt alleen lang niet altijd.

Tijdens je hele leven zijn er ánderen die jou vertellen wat, wanneer en hoe je dingen moet doen.

Je ouders, de juf, de docent, je leidinggevende, de sportcoach, vriendengroepen, collega's, áltijd zijn er mensen die jouw leven beïnvloeden.

"Eerst je bordje leeg eten, voordat je buiten mag spelen".

From the moment I could talk, I was ordered to listen", aldus het liedje van Cat Stevens.

Het ontwikkelen van zelfstandigheid is dus helemaal niet zo'n gemakkelijk proces. We krijgen voortdurend dubbele boodschappen: ouders hebben de taak om kinderen tot weldenkende zelfstandige wezens op te voeden, en doen daarbij heel vaak hun best, maar hun angsten, verwachtingen, principes etc. zorgen nog wel eens voor het omgekeerde.

"Ik weet wat goed voor jou is".

Het is dus de taak van kinderen om zich daar aan te ontworstelen, om te ontdekken wie we zélf zijn.

Tegen de tijd dat we volwassen zijn zou dat proces afgerond moeten zijn.

Dan krijgen we (hopelijk) te maken met een baan, waarmee we in ons levensonderhoud kunnen voorzien en op onszelf kunnen gaan wonen. Zelf bepalen  wanneer we wat eten.

In die baan krijgen we een funktieomschrijving die zegt wat we moeten doen.

In functieomschrijvingen krijgt het aspect "zelfstandig handelen"  samen met verantwoordelijkheid altijd een hoge score in de waardering.

Hoe zelfstandiger, hoe hoger de beloning.

Dit zegt iets over welk belang wij als mensheid hechten aan zelfstandigheid.

Maar ook leidinggevenden geven vaak dubbele boodschappen. Wees zelfstandig, maar doe wat ik je voorschrijf!

Wederom angst als raadgever.

Artsen hebben zelfs tot táák om dingen voor te schrijven....

Worden we dan zelfstandig, tegen de verdrukking in?

Is zelfstandig worden én blijven een strijd?

Zwaarbevochten?

En stel dat het je gelukt is om een autonoom zelfstandig mens te worden...

Kun je dan zelfstandig blijven als je afhankelijk wordt?

Volgens mij hangt dat af van jouw eigen definitie van zelfstandigheid.

Dit zegt de encyclopedie:

"Problemen of belemmeringen signaleren, en zo snel mogelijk oplossen. Alert zijn op en anticiperen op kansen, nieuwe situaties of problemen, en er in een vroeg stadium naar handelen."

Ik lees daar in dat je ook zelfstandig kunt zijn als je afhankelijk wordt. Als je maar in staat bent om de angst die jouw ouders jou hebben laten voelen, en die onder je huid is gekropen, los te laten.

En als je op een zodanige manier kunt communiceren, dat degenen die jou moeten (mogen, kunnen, willen) helpen, jouw wensen begrijpen en inwilligen.

Zolang je op die manier kunt communiceren, ben je zelfstandig.

En is het leven waard geleefd te worden.

Cat Stevens, Father and son:

http://youtu.be/vdMPuMeTxzY

CITAAT:

Whatever the present moment contains, accept it as if you had chosen it. ~ Eckhart Tolle

VERBINDEN

Al meer dan 25 jaar voel ik me sterk verbonden met mijn vriendinnen. Ons clubje van vier, met het culinaire accent.

Samen lekker eten verbindt.

We hebben menig restaurant verblijd met onze aanwezigheid. Verschillende sterren-koks en sommeliers hebben onze complimenten ontvangen.

En terwijl we al die jaren genoten van de heerlijkste amuses, 10-gangen-diners en wijnen, bespraken we ons leven.

In 25 jaar gebeurt er ongelooflijk veel. Nare dingen, mooie dingen.

Onze vriendschap heeft echtscheidingen overleefd, sterfgevallen, ziektes ....

Onvoorwaardelijke aandacht voor elkaars moeilijke levensgebeurtenissen heeft gezorgd voor een ijzersterk bondgenootschap van vier totaal verschillende vrouwen. 

Die geleerd hebben met respect naar elkaars keuzes te kijken, elkaar te troosten in verdriet, en te vertrouwen op elkaars adviezen.

En die samen verschrikkelijk kunnen lachen en genieten.

Verhalen over liefdes, kinderen, kleinkinderen, familie, carrieres, verhuizingen, kortom de léuke dingen van het leven, verbinden evenzeer.

Het besef dat er vertrouwen en vertrouwelijkheid is maakt het verband onverbrekelijk. 

Het zien van elkaars wijsheid verheft.

Het elkaar kennen zorgt voor acceptatie.

Het gevoel zorgt voor verdieping.

De humor zorgt voor de lach.

En het eten voor het genot!

                                 xxx

Tegenwoordig zijn we ook op een andere manier verbonden. 

Met onze smartphones zijn we ineens vrouwen van de wereld. En hebben dágelijks contact. Digitaal. 

Simpele dingen uitwisselend. 

Wat op een geheel nieuwe wijze zorgt voor een soort van sociale controle op het welzijn van ieder van ons.

Vriendinnen, eten en techniek: 

wat ben ik blij met jullie! 

GELUK

Een vriendin vroeg me eens: "Heeft je dochter een goed leven?".

Ik moest het antwoord schuldig blijven, want een Ja of een Nee zou een oordeel inhouden over het begrip Goed. Het is niet aan mij om die vraag te beantwoorden. Ik vind dat alleen mijn dochter dat kan doen als het gaat om háár leven.

Wanneer heb je een goed leven?

Het begrip geluk komt al gauw in je op bij zo'n vraag. 

En geluk, daar hebben filosofen, psychologen, sociologen, statistici, kansberekenaars, schrijvers etc. al van alles over gezegd.

Zou de geluksprofessor een goed leven hebben? Want je zou toch denken dat hij weet hoe het moet....

Die opmerking impliceert dat je het bereiken van geluk zelf in de hand hebt.

Volgens mij is dat maar zeer ten dele waar.

Want je hebt gewoonweg geen invloed op alle factoren die een rol spelen bij geluksgevoel.

Het hebben van een lieve levenspartner, leuke kinderen, vrienden,  een fijn huis, werk dat je leuk vindt, succes daarin, veel geld, de loterij winnen, een goede gezondheid...., veel mensen hebben dat, maar zijn desondanks ongelukkig.

Heb je dan (g)een goed leven?

Hoe kun je lijden met zoveel geluk?

De omgekeerde vraag kun je ook stellen. 

Hoe kun je gelukkig zijn met veel lijden in je leven?

We lijden allemaal aan en in ons leven.

De hoeveelheid lijden is echter niet eerlijk verdeeld.

Maar vreemd genoeg zijn degenen met de zwaarste levensopgaven en worstelingen niet altijd de meest ongelukkigen. 

Een glimlach kan groot lijden verbergen, maar kan natuurlijk ook gewoon voortkomen uit een diepgevoelde levenslust. 

Kun je pas écht gelukkig zijn, als je ook lijden kent? Lijden en geluk als twee zijden van de medaille.

In theorie waarschijlijk wel, maar geluk is toch vooral iets dat we beléven, voelen?

En een geluksstatistiek zegt welwaar dat Nederlanders een gelukkig volk zijn, maar dat simplificeert toch ook ons individuele persoonlijke geluksgevoel?

Ik bedoel maar, of we gelukkig zijn of niet, bepalen we toch helemaal zelf?

Toch?

Het geluk hebben gelukkig te zijn.

Het geluk hebben om over het vermogen te beschikken geluk te voelen.

Het geluk hebben ons lijden te kunnen aanvaarden. 

En geluksmomenten te ervaren.

Bestaat gelukkig zíjn uit een aaneenschakeling van geluksmomenten?

Bestaat geluk uit het vermogen te kunnen genieten?

Of uit het zien van kansen?

Of bestaat gelukkig zijn uit een diep gevoel van tevredenheid?

Zo veel vragen en geen antwoorden.

Wat ik wél weet, is dat bij mij geluk en tevredenheid ontstaan als ik in een staat ben van mezelf-vergeten en de-tijd-vergeten. In een flow raak door bijvoorbeeld aan iets te werken: een gesprek te voeren, een foto te bewerken, een beleidsstuk te schrijven. Iets dóe, dat bovendien zorgt voor zingeving. 

Vooral dat laatste! 

Het gevoel hebben dat je leven zin heeft. Dat jouw leven betekenis heeft, dat je op jouw manier een bijdrage hebt geleverd aan iets, waarbij je je naar vol vermogen hebt ingezet, en dat de wereld misschien ook nog een heel klein beetje heeft verrijkt.

En hoop hebben dat dat nog even blijft lukken.

Dan kun je volgens mij zeggen:

"Ik heb een goed leven!". 

Een eigen huis..., :

http://youtu.be/YB5meKfyyNo

CITAAT:

Think of all the beauty still left around you and be happy. - Anne Frank 

 

SCHOONHEID

Vormen, kleuren, klanken, uitstraling...

Mensen, dieren, planten, landschappen, muziek en voorwerpen kunnen zó mooi zijn, dat je tot in het diepst van je ziel wordt geraakt.

Een schilderij, foto, beeld -figuratief of abstract- , een mooie tekst of een muziekstuk kunnen intense reakties oproepen. Zowel emotionele als fysieke. 

Verschillende landschappen in Noorwegen hebben mijn adem doen stokken.

Boeken hebben me aan het huilen gebracht.

Net zoals muziekstukken dat hebben gedaan. En die kunnen bovendien al je energiecentra laten vibreren.

Muziek grijpt je bijvoorbeeld soms naar de keel.

Maar dan wel in positieve zin.

Mooie emoties. Omdat ze licht brengen.

Het omgekeerde kan echter ook. Zo herinner ik me nog een overzichtstentoonstelling van moderne kunst in het Stedelijk Museum, waarvan de sfeer me verstikte. Een depressief makende hoeveelheid dónker uitstralende doeken. Van te veel Toorop's, de Kooning's en Pollocks' bij elkaar kun je gillend gek worden. 

Er waren beslist mooie schilderijen bij, maar hun licht werd opgeslokt door hun omgeving.

Dus gauw wegwezen daar....

Nee, kunst hoort lícht te brengen.

Het hoort te verheffen. Geestelijk, emotioneel en lichamelijk. 

Een museum hoor je verkwikt te verlaten.

Althans, dat is mijn visie op schoonheid.

Als bijvoorbeeld het onderwerp droevig is, of zwaar, dan moet er iets anders zijn dat de zwaarte compenseert. Zoals de kleur, vorm of klank. 

Zodat je in het kunstvoorwerp een weerklank vind van het leven.

Schoonheid bij mensen werkt volgens mij  ongeveer hetzelfde.

Er zijn mensen die aan de buitenkant aan het schoonheidsideaal voldoen. Maar die zijn niet per definitie mooi.

En er zijn mensen die van binnenuit licht geven. En vaak niet weten dat dát hun mooi maakt. En dat anderen zich graag laven aan hun warme uitstraling.

Er zijn echter ook mensen die van binnen zo lelijk zijn, dat het licht van anderen hen verblindt. En dat hen niets anders rest dan te proberen het licht van de mooie mensen uit te doen.

Advies aan innerlijk mooie mensen: blijf bij innerlijk lelijke mensen uit de buurt! 

Loop gillend weg.

Het universum heeft u met het vermogen bedeeld om uw schoonheid en licht blijvend op de mensheid te laten schijnen.

Net zoals mooie kunstwerken dat doen.

En mét mij zijn er velen dankbaar u te mogen kennen.

http://youtu.be/qSx5qFRcgJk

Shine your light - Robbie Robertson

CITAAT:

We kunnen de wereld afreizen op zoek naar schoonheid, maar we moeten haar in ons dragen om haar te kunnen vinden. - Ralph Waldo Emerson

De schoonheid van de dingen ligt in de geest die ze aanschouwt. - David Hume

ACCEPTATIE

Niks mis met mijn creatieve hopeloosheid.....:).

(Een begrip uit de ACT - acceptance and commitment therapy).

Weet jij wel hoe vaak jij "eventjes" zegt, vraagt M. mij vanmorgen. "Wil jij even dit, doe jij even dat?" 

"Ja, dat doe ik om mijn hulpvraag te verzachten", antwoord ik prompt.

Niks mis met mijn zelfkennis....:).

Kort daarvoor kreeg ik van M. een compliment over de wijze waarop ik mijn situatie accepteer.

De rust en het vertrouwen waarmee ik dingen onder ogen kan zien. En me kan aanpassen aan de omstandigheden. En begrip heb voor de consequenties van mijn ziekte voor mijn omgeving.

Fijn om zo'n compliment te krijgen!

"acceptatie ligt vaak ten grondslag aan het gevoel van waardigheid dat centraal staat in onze benadering van zelfvertrouwen. Acceptatie wordt vaak verward met berusting. Acceptatie betekent echter niet dat je passief het leven ondergaat. Het betekent slechts dat je onderkent hoe de situatie nu is. ", aldus de encyclopedie.

Leven naar je waarden. Daar komt zelfvertrouwen uit voort.

Respect voor én rekening houden met anderen is één van mijn centrale waarden. Mezelf wegcijferen is mijn neurose.

En ik vermoed dat ik dat laatste met al mijn levenservaring heb kunnen sublimeren naar inlevingsvermogen.

Dus als iemand mij vraagt waar ik die rust vandaan haal, dan kan ik alleen maar zeggen: het is een combinatie van het karakter waar ik toevallig over beschik, en een jarenlange worsteling.

Iedereen moet zijn eigen weg daar in vinden. Er is geen kant-en-klare oplossing.

Zoekt en gij zult vinden. Luister en u zult horen. Klopt en u zal worden opengedaan.

Zoiets......

Maar ook: mijn zogenaamde negatieve overlevingsstrategieen zoals vermijden, verdringen en negeren, helpen me om gevoelens van depressie en weerloosheid onder controle te houden.

Mijn vermogen om het niet over mezelf te hebben, maar juist de ander centraal te stellen, is dus zowel een vlucht als afleiding. Zwakte en kracht.

En last but not least: de overtuiging dat alles ís wat het ís, zonder positieve of negatieve betekenis, maar alleen maar ís.

Net als ikzelf. 

En er gewoon mag zijn.

CITAAT:

Kahlil Gibran:

Droefheid is enkel een muur tussen twee tuinen.

Er moet een of ander vreemd geheim in zout verborgen liggen. Het is zowel in onze tranen als in de zee.

Hoe dieper verdriet in uw wezen kerft, hoe meer vreugde u kunt bevatten.

Vergeetachtigheid is een vorm van vrijheid.

Wanneer je verdrietig bent, kijk dan opnieuw in je hart en zie dat je huilt om wat je vreugde schonk.

KWETSBAARHEID

Ben ik wel genoeg .....?

Schiet ik tekort als ik niet in alles perfect ben?

Waarom rekenen we onszelf toch vooral altijd af op die paar dingetjes die we niet zo goed doen?

Als we een uitstekende beoordeling krijgen op ons werk, blijft dat éne puntje waarop we ons kunnen verbeteren, in ons geheugen hangen.

En schamen we ons voor onze imperfectie....

Hoe kwetsbaar kunnen en mogen we zijn in onze zwakte en schaamte?

Want we dénken vaak dat onze eigen norm, én die van onze omgeving, perfectie is.

Er is dus moed voor nodig om je kwetsbaarheid te durven tonen als je je schaamt, of tekort voelt schieten.

Om te dúrven zeggen: "Sorry, maar dit kan ik niet. Help me alsjeblieft!".

Dan maak je van je kwetsbaarheid een kracht in plaats van een zwakte.

En leg je op een dieper niveau contact met jezelf en met de ander.

Zonder kwetsbaarheid geen verbinding en dat is de reden van ons bestaan, aldus Brene Brown. Zij schreef:

De kracht van kwetsbaarheid.

Zie dit prachtige filmpje:

https://www.ted.com/talks/brene_brown_on_vulnerability?language=nl

waarin ze als wetenschapper vertelt over haar leven en bevindingen.

Je maakt jezelf kwetsbaar als je risico's neemt. Maar het levert ook geweldige kansen op. Winnen en verliezen liggen dicht bij elkaar.... 

Ik heb het hier natuurlijk vooral over emotionele kwetsbaarheid.

Iets anders is fysieke kwetsbaarheid.

Ik moet eerlijk bekennen dat die fysieke kwetsbaarheid me heeft geholpen om me emotioneel kwetsbaarder op te stellen.

Ik móest immers wel leren om om hulp te vragen. En mijn schaamte te overwinnen.

Ik krijg elke dag ongeveer drie uur hulp van "vreemden". Die geweldige vrouwen van de thuiszorg die dagelijks geduldig mijn controlebehoefte doorstaan, waardoor ik me ook in vertrouwen aan hun zorg kan overgeven.

En waardoor mijn kwetsbaar-zijn er in volle omvang mag zijn.

Kwetsbaarheid als kracht.

Het levert dagelijks mooie gesprekken op!

En humor!

Lachen als remedie tegen verlammende afhankelijkheid.

Een gevoel van verbondenheid is een van de belangrijkste menselijke behoeftes. Het gaat niet langer om wat we allemaal weten of kunnen, maar om wie wij zijn. 

Daarom zijn betrokkenheid en verbinding zoeken ook een investering waarbij je veel kunt verliezen. Een ander kan je verlaten of afwijzen, aldus Brene Brown.

Maar het zoeken naar "goed genoeg zijn" en levensvervulling gaat volgens mijn ervaring alleen maar via de weg van het erkennen van je "niet perfect zijn", waardoor je je bestemming bereikt en weet : het is wat het is, en ik mag zijn wie ik ben.....

CITAAT:

No one can make you feel inferior without your consent. ~Eleanor Roosevelt

ANGST

Zesentwintig jaar geleden stierf mijn vader. 

Tijdens zijn leven vertelde hij graag mopjes. Hij kende er maar drie verschillende ofzo, maar die vertelde hij wel duizend keer.

Dit was een legendarische:

" ik liep met een gebroken arm in de jungle, toen ik plotseling werd aangevallen door een leeuw. Ik rennen... Maar toen kwam ik bij een ravijn. Gelukkig lag er een boomstam waar ik over heen kon lopen. Was ik halverwege, komt er van de andere kant een tijger! Ik wachtte tot ze allebei vlak bij me waren, pakte ze in het nekvel, en sloeg hun koppen tegen elkaar!".

Ja maar, Pa, je kon toch maar één arm gebruiken?

"Ja dat klopt, maar daar denk je toch niet aan in zo'n situatie?!".

                                    ***

Angst doet vreemde dingen met ons.

Vechten of vluchten.

Sommigen zijn bang voor het leven, anderen voor de dood.

Maar in alledaagse situaties zijn onze angsten nogal triviaal. 

Bang voor een spinnetje of een muis. Of voor een kras op ons nieuwe parket of op de auto.

Bang voor verlies.

Elke keer als iemand van mijn naasten de deur uitgaat, zeg ik : "Doe voorzichtig!". Tikje neurotisch...

Maar ja, ik moet er dan ook niet aan denken dat ik hen zou verliezen. 

Bang voor pijn.

Emotionele en fysieke. 

Bang voor ziekte, voor verval.

Voor ouderdom.

Voor strijd. Ruzie. 

Controleverlies.

Verantwoordelijkheid.

Voor het lijden van anderen.

Er zijn zo veel dingen waar we bang voor kunnen zijn.

De kop-in-het-zand strategie, zoals in het mopje van mijn vader, is soms heel effectief.

Maar soms lukt dat niet meer. Als het leven zo zwaar is, dat je je angst wel onder ogen moet zien.

En hoe reageer je dan?

Vechten of vluchten? Doorgaan of opgeven?

Mijn ervaring is dat je het niet kunt voorspellen van jezelf. Je kunt niet zeggen: als ik in die en die situatie kom, zou ik zus en zo doen.

Volgens mij zijn alle mensen in staat tot grensverleggend gedrag.

Je weet gewoon niet waar jouw grens ligt.

Ik was vroeger buitengewoon zelfstandig, autonoom, hardwerkend en sportief. Nú ben ik vrijwel volledig hulpbehoevend.

Vér over mijn vermeende grens...

Maar volgens mij heb ik die grens niet opgerekt uit angst, maar uit levenslust en positiviteit.

Genieten van de dingen die er nog wél zijn. Mijn geliefden, mijn vermogen tot communiceren, genieten van de vrolijkheid van ons hondje, zonlicht dat in de kamer schijnt, kunst aan de muur, lekker snoepen, een mooie bos bloemen.

Maar vooral: het gevoel dat er mensen zijn die mij nog nodig hebben en me niet willen missen!

Dát geeft de burger moed.....

CITATEN:

Think of all the beauty still left around you and be happy. - Anne Frank 

Give light, and the darkness will disappear of itself. -Desiderius Erasmus

The fear of death follows from the fear of life. A man who lives fully is prepared to die at any time. - Mark Twain 

VERLIES

Mensen zijn als edelstenen......:).

Een geslepen diamant heeft licht nodig om te schitteren.

Terwijl een maansteen en een parel van binnenuit lijken te glanzen!

Jaren geleden heb ik van mijn schoonmoeder een paar zilveren oorbellen gekregen. En later ook nog eens een parelkettinkje. Neppers, maar dat maakt niet uit. Althans niet voor de emotionele waarde.

Nou ben ik zo stom geweest om daar niet zuinig genoeg mee om te gaan. Ik heb ze niet goed opgeborgen, of gedachtenloos uitgeleend.....

Hoe dan ook, ze zijn verdwenen. Onvindbaar. Voorgoed.

Ze liggen nu dus op een voor mij onbereikbare plek, waarschijnlijk ergens in het donker, te glanzen.

En zelfs na jaren mis ik ze nog.

Ze leven voort in mijn herinnering, ik weet nog precies hoe ze eruit zagen, maar het simpele feit dat ik ze niet écht meer kan zien en vasthouden, geeft een gevoel van verlies.

En dat zijn maar díngen!

Wat nou als we ménsen verliezen?

Door de dood. Of echtscheiding. Of door verandering. Fouten maken. Nonchalance. Niet zuinig genoeg zijn.

Mensen verliezen uit ons leven doet gruwelijk veel pijn. 

Zijn er manieren om daar op een goeie wijze mee om te gaan?

We kennen allemaal wel het beroemde boekje van Kübler-Ross waarin ze rouwprocessen beschrijft (zie helemaal onderaan dit stukje).

Over hoe onze geest verlies verwerkt.

Er wordt gezegd dat de fasen die zij beschrijft (ontkenning, woede, marchanderen, neerslachtigheid, aanvaarding) niet eenduidig zijn. Ze verschillen per persoon en in volgorde. 

Verlieservaring is per definitie persoonlijk. Geen wetenschap.

Ik kan dus ook alleen maar over mijzelf praten.

En ik weet dat de mensen die ik heb verloren, net als die parelketting, met hun glanzende uitstraling, deel blijven uitmaken van mijn leven, in mijn herinnering en in mijn hart.

                                                                 <3

I will rember you - Sarah Mclachlan:

http://youtu.be/nSz16ngdsG0

Maansteen

http://www.artsofbeing.nl/betekenis-en-werking-mineralen/maansteen-betekenis-en-werking

CITAAT:

Give light, and the darkness will disappear of itself. -Desiderius Erasmus

As long as you make an identity for yourself out of pain, you cannot be free of it. ~Eckhart Tolle

“I must be willing to give up what I am in order to become what I will be.” – Albert Einstein

When something comes to you, attach and enjoy it as intensely as you can. As the moment passes, detach and let it go. -J. Steinbeck

Loss is nothing else but change, and change is Nature's delight.  Marcus Aurelius

Nothing ever goes away until it has taught us what we need to know. ~Pema Chodron

If you're brave enough to say goodbye, life will reward you with a new hello.

You only lose what you cling to. ~Buddha

Death ends a life, not a relationship. - Mitch Albom

Friends are lost by calling often and calling seldom. ~French proverb

LOSLATEN, DOOR NELSON MANDELA

Om los te laten is liefde nodig.

Loslaten betekent niet dat ’t me niet meer uitmaakt,

Het betekent dat ik het niet voor iemand anders kan oplossen of doen.

Loslaten betekent niet dat ik ‘m smeer,

Het is het besef dat ik de ander ruimte geef.

Loslaten is niet het onmogelijk maken,

Maar het toestaan om te leren van menselijke consequenties.

Loslaten is machteloosheid toegeven,

Hetgeen betekent dat ik het resultaat niet in handen heb.

Loslaten is niet proberen om een ander te veranderen of de schuld te geven.

Het is jezelf zo goed mogelijk maken.

Loslaten is niet zorgen voor, maar geven om.

Loslaten is niet oordelen, maar de ander toe te staan mens te zijn.

Loslaten is niet in het middelpunt staan en alles beheersen,

Maar het anderen mogelijk maken hun eigen lot te bepalen.

Loslaten is niet anderen tegen zichzelf beschermen,

Het is de ander toestaan de werkelijkheid onder ogen te zien.

Loslaten is niet ontkennen, maar accepteren.

Loslaten is niet alles naar mijn hand zetten, maar elke dag nemen zoals die komt.

En er mezelf gelukkig mee prijzen.

Loslaten is niet anderen kritiseren of regulieren,

Maar te worden wat ik droom te zijn.

Loslaten is niet spijt hebben van het verleden,

Maar groeien en leven voor de toekomst.

Loslaten is minder vrezen en meer beminnen.

- Nelson Mandela –

Uit wikipedia:

Elisabeth Kübler-Ross

• 
  
• 
  

Elisabeth Kübler-Ross (Zürich, 8 juli 1926 —Scottsdale, Arizona, 24 augustus 2004) was een Zwitsers-Amerikaans psychiater. Ze studeerde als arts af in Zwitserland en werd vooral in Amerika beroemd om haar pionierswerk rond stervensbegeleiding en de verschillende fasen van rouwverwerking.

BiografieBewerken

Elisabeth Kübler werd geboren op 8 juli 1926 in het Zwitserse Zürich als oudste van een meisjesdrieling. Haar lichte gewicht bij de geboorte heeft ze altijd aangezien als een teken dat ze in het leven strijden moest.

Haar vader, die het gezin streng hield, had voor haar een kantoorbaantje op het oog in zijn bedrijf, maar Elisabeth wildegeneeskunde studeren. Via onder meer geneeskundig vrijwilligerswerk kwam zij in contact met de medische faculteit van de universiteit van Zürich, waar ze in 1957 afstudeerde.

Ze trouwde met Manny Ross, met wie zij naar Amerika emigreerde. Samen kregen ze de kinderen Kenneth en Barbara. Daarnaast had Elisabeth Kübler-Ross enkele miskramen.

In New York zette Elisabeth Kübler-Ross haar studies in de psychiatrie verder. In haar praktijk voelde ze zich geroepen om stervende patiënten te verzorgen. Ook gaf ze lezingen over terminale ziektes, waarbij ze telkens de studenten de confronterende kans gaf een terminale patiënt te spreken. Daarover begon zij ook te publiceren.

Ze achterhaalde en beschreef de vijf stadia van rouwverwerking, met name – en in deze volgorde – ontkenning, woede, onderhandelen, neerslachtigheid en uiteindelijk aanvaarding. (Zie verder onderrouwverwerking).

Later ontwikkelde Elisabeth Kübler-Ross interesses in bijna-doodervaringen enuittredingen. Via een medium trachtte ze ook contacten te leggen met overledenen. Helaas bleek de persoon die het medium was, niet zuiver op de graat.

Haar man Manny Ross, die eveneens arts was, scheidde van haar. Elisabeth bleef echter met hem contact houden omdat ze vond dat hij wel van haar gescheiden was, maar zij niet van hem. Op het einde van zijn leven werd het contact overigens weer hersteld.

Begin jaren ’80 vestigde Kübler-Ross de aandacht op de begeleiding van stervende aidspatiënten. Volgens haar was de ziekteaids in de wereld gekomen om de mensen te leren liefdevoller met elkaar om te gaan. Nog later wenste ze een centrum op te richten voor de begeleiding van stervende kinderen. Die daden werden haar door haar woonomgeving niet in dank afgenomen, wat leidde tot een aanslag op haar centrum, waarbij alles – ook al haar persoonlijke spullen – door een brand verwoest werd.

Op het einde van haar leven kreeg Kübler-Ross enkele beroertes, die haar deden inzien dat een van de laatste lessen van haar leven erin bestond zelf verzorging toe te staan en te leren op dat vlak zelf volledig afhankelijk te zijn. Samen met David Kessler werkte ze nog aan een boek. Ze stierf op 24 augustus 2004.

Over de doodBewerken

Elisabeth Kübler-Ross droeg de overtuiging uit dat de dood niet bestaat, in die zin dat de dood verder reikt dan het sterven van het fysieke lichaam. Zij hanteert de term'overgang' , waarmee ze bedoelt dat de ziel van de mens opgenomen wordt in Gods alomvattende en volkomen onvoorwaardelijke liefde. Op aarde blijft slechts het lichaam achter. Door middel van vraaggesprekken met stervende patiënten meende Kübler-Ross verschillende fasen te kunnen definiëren waarin het sterven verloopt.^[1]

• Fase 1: De mensen zweefden hun lichaam uit, ongeacht de locatie van het lichaam. Ze nemen een etherische vorm aan en ervaren heelheid.
• Fase 2: De mensen hebben hun lichaam achtergelaten en verkeren in een toestand van geest en energie.
• Fase 3: Begeleid door hun bewaarengelgingen de mensen een soort tunnel of overgangspoort binnen of over. Aan het eind ervan zagen ze een helder licht, dat een intense warmte, energie, geest en zuivere, onvoorwaardelijke liefde uitstraalde.
• Fase 4: In deze fase waren de mensen in alle kennis van verleden, heden en toekomst. Ze waren in de tegenwoordigheid van de Hoogste Bron. Sommigen noemden het God. In deze fase gingen mensen ook hun leven na. Het grootste geschenk dat God de mensen bleek te hebben gegeven, was keuzevrijheid, waarbij nagegaan werd of de mensen al dan niet de lessen geleerd hadden die ze verondersteld waren te leren, waarvan de hoogste was: onvoorwaardelijke liefde.

Net omwille van die levenslessen pleitte Kübler-Ross voor stervensbegeleiding. Ze was geen voorstander van euthanasie, omdat euthanasie volgens haar de mensen de mogelijkheid ontneemt om hun laatste (levens)lessen te leren.

BibliografieBewerken

Deze bibliografie vermeldt in het Nederlands vertaalde werken van Elisabeth Kübler-Ross. Telkens is de eerste druk vermeld, maar de meeste boeken kenden tientallen herdrukken en worden nog steeds herdrukt.

• Lessen voor levenden: gesprekken met stervenden. Bilthoven, Ambo, 1969, 314 blz.
• Wat kunnen wij nog doen? Vragen en antwoorden bij ‘Lessen voor levenden’. Bilthoven, Ambo, 1974; 151 blz.
• Dood. Het laatste stadium van innerlijke groei. Baarn, Ambo, 1976; 251 blz.
• Leven tot we afscheid nemen. Baarn, Ambo, 1979; 157 blz.
• Leven met stervenden. Overstervensbegeleiding. Baarn, Ambo, 1982; 180 blz.
• Kinderen en de dood. Baarn, Ambo, 1984; 221 blz.
• Over de dood en het leven daarna. Baarn, Ambo, 1985; 72 blz.
• De laatste uitdaging. Een zorgzame en verantwoordelijke benadering van mensen met AIDS. Houten, De Haan, 1987; 238 blz.
• Intens leven en sterven. Samengesteld door Göran Grip. Amsterdam, Karnak, 1996; 191 blz.
• De cirkel van het leven. Herinneringen aan leven en sterven. Autobiografie. Amsterdam, Ambo, 1997, 300 blz.
• Levenslessen. Over het leven voor de dood. In samenwerking met David Kessler. Amsterdam, Ambo, 2001; 220 blz.
• Over rouw. De zin van de vijf stadia van rouwverwerking. In samenwerking met David Kessler. Amsterdam, Ambo, 2006; 265 blz.