Een vriendin van me is zich aan het voorbereiden op haar pensioen.
Als je je leven lang hebt gewerkt, met zo veel inzet en betrokkenheid als zij altijd heeft gedaan, dan maakt niet-werken geen deel uit van je wezen. Van je Zelf. Althans nóg niet.
Haar identificatie met zichzelf is nu nog voor een heel groot deel verbonden aan haar aktieve status als professional.
Niet-werken staat voor haar gelijk aan niet-Zelf. Aan leegte.
Leegte: het niet aanwezig zijn van iets, aldus het Boeddhisme.
Wanneer je niet meer werkt, ben je dan niet meer jezelf?
Als je niet meer werkt, ben je dan niemand?
Welnee!
Voor haar persoonlijk is het verlies van werk natuurlijk een subjectieve ervaring, maar ik ken haar niet in haar werk-habitat. Dus voor mij blijft ze gewoon wie ze altijd al voor me was: een lieve vriendin! Een persoonlijkheid met heel veel kwaliteiten.
En die kwaliteiten en vaardigheden kan ze straks gewoon eeuwig blijven inzetten. Weliswaar zonder de structuur die werk biedt, maar ook zonder werk hándel je nog steeds.
Wat je doet, is tenslotte wie je bent!
Door te handelen, dingen te doen, geef je betekenis aan jezelf. Je aanwezigheid wordt dan gekend en herkend. Er worden leegtes mee gevuld: zowel innerlijke als uiterlijke leegtes.
De bijbel zegt het zo: ledigheid is des duivels oorkussen. En volgens Prediker is alles ijdelheid, oftewel in de nieuwe vertalingen lucht of leegte. Behalve het moralistische aspect, houden die uitspraken ook een bijzondere tegenstelling in: álles is leegte.
Alles is leegte?
Boeddha zegt: leegte is niets.
Ergo: alles is niets? Niets is alles?
Het vreemde is dat beide religies met leegte juist iets aanduiden dat zich in onze materiële wereld manifesteert. Die leegte kenmerkt zich namelijk door het gegeven dat al het materiële vergankelijk is. Geen wonder dat we in de war raken, wanneer we een grote innerlijke leegte ervaren. Want gevoelens zijn toch immaterieel?
Leegte wordt vaak veroorzaakt door verlies; we voelen ons verloren, we zijn onszelf kwijtgeraakt. Doordat we bijvoorbeeld een geliefde verloren. Of ons huis. Ons werk. Jezelf verliezen door iets of iemand anders te verliezen....
Alles dat ons een geluksgevoel kan geven, kan ons uiteindelijk ook een pijngevoel geven.
Degenen die het meest gelukkig zijn, zijn de mensen die de leegte in hun hart weten te transformeren tot ruimte. Ruimte is de positieve vertaling van het begrip leegte. In essentie zijn ze gelijk aan elkaar; alleen de ervaring ervan, met het bijbehorende gevoel, maakt het verschil. Als je leegte ervaart, voel je pijn; als je ruimte ervaart, voel je geluk.
Wat je geeft is wat je terugkrijgt, en het universum geeft bovendien wat je vraagt.
Het is dus altijd belangrijjk om je vragen positief te formuleren.
En wanneer je dan hebt gevraagd om ruimte, dan kun je vervolgens mensen, creativiteit, spiritualiteit, etc. uitnodigen om je hart te komen vervullen.....
<3 <3 <3
CITAAT:
Pain can be vitalising; it gives intensity in the place of vagueness and emptiness. If we don't suffer, how do we know that we live?
It's a great excuse and luxury, having a job and blaming it for your inability to do your own art. When you don't have to work, you are left with the horror of facing your own lack of imagination and your own emptiness. A devastating possibility when finally time is your own.
The more space and emptiness you can create in yourself, then you can let the rest of the world come in and fill you up.
