Het leven lijkt soms één grote invuloefening. Een kleurplaat.
We vullen niet alleen gevoelens voor ánderen in, zoals ik in mijn vorige stukje schreef. Ik merkte gisteren dat ik het ook voor mezélf doe.
Klinkt cryptisch he?
Even uitleggen...
Gisteren gebeurde iets, dat niet helemaal volgens mijn wens was. En ik raakte daardoor van slag.
Toen ik mijn verhaal aan manlief vertelde, begon ik te huilen. O jee, er was kennelijk meer aan de hand dan ik dacht! Hoe kan dat?
Want ik vond het gebeurde niet heel erg ernstig, en ik bén niet zielig. Maar toen ik het vertelde klónk het verhaal zielig. En prompt vóelde ik me daardoor ook zielig.
Een soort emotionele besmetting, maar in dit geval van mezelf.
Het was dus eigenlijk alsof ik naar iemand anders zat te luisteren. En een verhaal hoorde dat me emotioneerde.
Wat me ook wel eens overkomt als ik naar een film zit te kijken, of een boek lees, waarvan ik weet: "Dit is een tearjurker, dus ik wil níet huilen. Ik ga níet huilen!". En dan kun je erop wachten. De tranen stromen binnen de kortste keren over je wangen.
Wat is dat voor vreemd fenomeen?
Je ziet iets, hoort iets en vult daar gelijk een emotie bij in. Terwijl je helemaal niet weet of die emotie ook werkelijk zo beleefd wordt.
Kennelijk zelfs niet van jezelf.
Althans: laat ik voor mezelf spreken :).
Ik schreef in dat vorige stukje: ik geef de kwaliteit van mijn leven het cijfer 8,3.
Veel mensen zullen zich niet kunnen voorstellen dat een ernstig gehandicapte rolstoeler met de nodige sores, rompslomp en zorgen zich desondanks gelukkig kan voelen. En tóch is dat zo. Er zijn uiteraard momenten dat ik mijn leven eerder een drie zou geven dan een acht. Zoals gisteren. Maar die momenten gaan voorbij. En dat wéét ik ook altijd. Gemiddeld genomen voel ik me gelukkig. En het klopt dus ook voor mij wat het artikel in de Volkskrant schrijft over 'hedonistische adaptatie': als er iets ernstig gebeurt kom ik na verloop van tijd vanzelf weer terug op mijn basis-geluks-gevoel. Er zijn ongetwijfeld dingen die me daarbij helpen: mijn kracht zit niet meer in mijn lijf, maar de kracht in mijn hoofd is onverminderd. Dus ook al vind ik dat in praktische zin mijn leven niet meer van betekenis en zingevend is (ik kan niet iemand even een kopje koffie geven, of een schouderklopje, of een maaltijd klaarmaken - ik kan zelfs op geen enkele wijze voor mezelf zorgen), maar in intellectuele zin kan ik nog steeds bijdragen aan het leven. Steun bieden. Er gaat dus nog steeds iets van mij úit. En ik vermoed dat dát mijn geluk is. In dubbel opzicht. Denken, bijdragen en het goede proberen te doen.
Ach, de eeuwige wijsneus .....!
Maar even serieus: Als het leven je niets meer brengt, en als je ook nog eens het leven niets meer te géven hebt, hoe zwaar wordt het dan?
Hoe zwart-wit?
Als ik daar nu goed over nadenk: misschien is het wel verstandig om dat nog maar even niet in te vullen. Want mogelijk zijn er ook dán nog heel veel kleuren te ontdekken!
CITATEN:
Human behavior flows from three main sources: desire, emotion, and knowledge.
Plato
Red is such an interesting color to correlate with emotion, because it's on both ends of the spectrum. On one end you have happiness, falling in love, infatuation with someone, passion, all that. On the other end, you've got obsession, jealousy, danger, fear, anger and frustration.
Taylor Swift
The very essence of literature is the war between emotion and intellect, between life and death. When literature becomes too intellectual - when it begins to ignore the passions, the emotions - it becomes sterile, silly, and actually without substance.
Isaac Bashevis Singer
Studies have shown that 90% of error in thinking is due to error in perception. If you can change your perception, you can change your emotion and this can lead to new ideas.
Edward de Bono
I'm a complete human being. I'm very emotional and loving. I feel, I hurt, I give, I take, and also I think. I analyze. I'm a sociologist, anthropologist.
Erykah Badu
