Iedereen wordt in het leven wel eens gedwongen om iets te doen wat je eigenlijk niet kunt. Of waarvan je dacht dat je het niet kunt. Niks mis mee! Gewoon proberen en dan maar zien of het lukt, dan wel of je met je scheepje komt vast te zitten op een zandplaat. In dat geval komt er vast wel iemand langs om je los te trekken.
Nou ben ik er toevallig zo één van de hoge eisen stellen aan mezelf, van het allemaal zelf willen doen, en van het niets verwachten van anderen. Zelf controle houden! Maar wel altijd uitdagingen zoeken. Daar vaar ik wèl bij. Althans, dat was altijd zo. Door die rolstoel waar ik nu in zit, en mijn uiterst beperkte handfunctie, bepalen meer en meer anderen mijn koers. Letterlijk en figuurlijk.
Is dat erg dan? Welnee! Maar het is wel erg wennen hoor.
Want ik voel me de laatste jaren soms net een baby, maar dan met de herseninhoud van een volwassene. Een omgekeerde wereld in dubbel opzicht: want als kind moet je leren om vast te houden, en ik moet nu vooral leren om los te laten. Mijn spastische geest wil daar beslist niet altijd aan geloven! Laat het los, roep ik dan tegen mezelf, maar ja…
Vasthoudendheid is toch ook een kwaliteit?
Anyway, twee vriendinnen hadden besloten om samen met mij naar het Rijksmuseum Twente te gaan. Daar is nu een expositie van de Britse schilder Turner. Nou ben ik een kunstliefhebber, dus ik hoefde helemaal niet overtuigd te worden. Ik ging heel graag mee! Het was slecht weer, dus met de taxi er naartoe. Dat is altijd al heel erg belastend. Bij aankomst bleek dat de directie van het museum had besloten om de fraaie rolstoel-hellingbaan te vervangen door een lift. Zo’n plaat die omhoog gaat, waardoor je het idee krijgt dat je samen met je rolstoel in de vrije ruimte hangt. Eng hoor. En dan kun je wel besluiten dat je de joystick van je stuurkolom beslist niet moet aanraken, maar dat is erg lastig als je ook nog eens spastische handen hebt. Hoogtevrees en handenvrees: dat is een fatale combinatie voor je zelfvertrouwen.
Echter, eenmaal binnen bij de expositie, sloeg de angst en de vermoeidheid om in verrukking. Wat een prachtige schilderijen! Ik raakte helemaal in vervoering door het prachtige gouden zonlicht dat Turner zo geweldig kan weergeven. Eeuwen na dato hebben zijn schilderijen nog niets aan kracht ingeboet.
Wat een klasse-kunstenaar.
Ik had een fantastische middag; een dag met een gouden randje!
Maar ook zo’n middag gaat voorbij, en dan moet je weer naar huis. Weer met de taxi? Nee hoor, ik rij zelf! Doodmoe en met zwakke, bibberende handen. De vriendinnen vonden het drie keer niks. “Wat haalt ze zich in het hoofd? Totaal onverantwoord!”
Maar behalve vasthoudend ben ik ook eigenwijs en een doorzetter. Dus gaan met die banaan!
Het was vijf uur, de spits was los gebarsten, en het was niet gemakkelijk, maar we hebben het overleefd.
Iedereen blij. En de vriendinnen ook trots: “Klasse, Fem!”.
Het blijft ongelooflijk vreemd om complimenten te krijgen voor zoiets simpels als bijvoorbeeld zelfstandig thuis komen. Dat past niet in mijn zelfbeeld. Ergens diep van binnen ben ik nog die 30-jarige autonome krachtige sportieveling. Dus wanneer ik het zelf niet eens begrijp dat zo’n pis-eindje met de rolstoel door het spitsverkeer rijden hartstikke zwaar is, hoe kunnen mede-weggebruikers dat dan snappen?
Misschien moet ik mezelf maar eens om-turnen en er aan gaan geloven dat wanneer je jezelf overtreft, het niet uitmaakt wat je doet, maar dat elke prestatie zijn eigen waardering verdient.
Dit blog is eerder gepubliceerd als column bij MSweb
CITATEN:
J. M. W. Turner - From the Masterscategory:
-on Rembrandt...No painter knew so well the extent of his own powers and his own weakness. Conscious of the power as well as the necessity of shade, he took the utmost boundaries of darkness and allowed but one-third of light, which light dazzles the eye thrown upon some favorite point, but where is judgement kept pace with his choice, surrounded with impenetrable shade. (J. M. W. Turner)
