"We sein op de weireld om mekaar, om mekaar, te hellepe, niewaar?". Wie herinnert zich nou niet dit liedje uit de t.v.-serie Het Schaap met de vijf poten, met o.a. Piet Römer en Adele Bloemendaal?
Een mooi lied?
Beauty is in the eye of the beholder, is het spreekwoord. Met andere woorden, wat we mooi vinden is een kwestie van smaak. Dus waarschijnlijk geldt dat ook voor wat we lelijk vinden. Maar hebben we dat eigenlijk nog wel, een eigen smaak? Zijn we niet vreselijk beinvloed geraakt door allerlei media?
De media toveren ons vaak een beeld voor dat mooier is dan de werkelijkheid. Make-up, belichting, cosmetische ingrepen, fotoshop etc. draaien ons een rad voor ogen. Want daarmee kun je de buitenkant van wat je wilt laten zien ogenschijnlijk verfraaien, en daarmee de kijkcijfers naar je hand zetten.
Maar waarom laten programmamakers ons dan ook zo veel lelijks zien?
Wie behoedt ons voor lelijkheid?
Want lelijkheid ráákt ons.
In ons dagelijks leven maakt ieder van ons al zo veel mee dat niet direct verheffend is. Stress op het werk, asociaal gedrag in het verkeer, instellingen en bedrijven die cliëntenbelangen negeren, ouders die oud en ziek worden....
De lijst kan eindeloos gemaakt worden.
En daarbij worden op t.v. dan ook nog eens dagelijks onbeperkte hoeveelheden ellende over ons uitgestort. Ik zeg niet dat we als mensheid onze ogen daarvoor moeten sluiten, maar er is een grens aan wat we kunnen verdragen en verwerken, zonder te ontmenselijken.
Bij mij is die grens al lang geleden overschreden. Ik heb te veel gezien! Ik ben nog nét niet zo murw gebeukt, dat ik niet meer het besef heb om mijn ogen dicht te doen als er weer een moordpartij, een terroristische aanslag of oorlog in het journaal voorbij komt, maar al die ondraaglijke beelden van de laatste jaren hebben absoluut iets bij mij stuk gemaakt.
Ik herinner mij mooie beelden, mooie t.v., uit een grijs verleden. Het lijkt wel of die zwart-wit beelden kleurrijker waren dan de HD-kleuren-tv van nú.
Mijn vermoeden is dat de beelden van toen de fantasie en de verbeelding aan het werk zetten.
Daarmee was de tv destijds mogelijk interactiever dan nu.
Er wordt nu níets meer aan de verbeelding overgelaten.....
Decorumverlies.
Wanneer "mooi" verandert in "lelijk", wat doet dat dan met ons?
Stel, onze ouders worden ziek en takelen af. Dat is vreselijk om mee te maken. Maar we houden van ze, en dat maakt hun en ons lijden draaglijk.
Wat dan lelijk wordt, behoudt in ons hart iets moois.
Maar waarom op tv het decorumverlies van een vroegere ster tentoonspreiden? Van hen kennen we vanuit het verleden alleen de verfraaide buitenkant; van de binnenkant zijn we nooit deelgenoot geworden. "Een mooi mens", zeggen velen van bijvoorbeeld Adele Bloemendaal. En zeker, ze had haar bijdrage aan de Nederlandse samenleving. Ze deed haar kunstje, op verdienstelijke manier. Van haar binnenkant wisten we echter niets. En dat was goed. Noodzakelijk zelfs, om een illusie te creëren en in stand te houden.
We kennen dus de schoonheid van haar binnenkant onvoldoende, om zoveel van haar te houden dat we haar lijden kunnen aanschouwen en verdragen.
Wie helpt mensen die ogenschijnlijk zélf niet meer beseffen dat hun belang geschaad wordt, zich te beschermen tegen nietsontziende tv-makers?
We sein tenslotte op de weireld....
De Nederlandse tv takelt af in zijn drang om álles onverbloemd en in nietsverhullende lelijkheid te willen laten zien.
Ze lijkt wel een oude dame met decorumverlies geworden.....
CITAAT:
Every man has his moral backside which he refrains from showing unless he has to and keeps covered as long as possible with the trousers of decorum.
In marriage there are no manners to keep up, and beneath the wildest accusations no real criticism. Each is familiar with that ancient child in the other who may erupt again. We are not ridiculous to ourselves. We are ageless. That is the luxury of the wedding ring.
Herinneren en alzheimer:
