Dulden - duldde - geduld.
Een werkwoord in de tegenwoordige tijd, in de onvoltooid- en voltooid verleden tijd.
Geduld is voltooid verleden tijd?
vvt? Is dat ook niet een afkorting voor verzorging-verpleging-thuiszorg? Jemig, hoe krijg ik het voor elkaar om die link te leggen? Zou mijn geduld mbt de zorg zijn grenzen hebben bereikt?
"Als ik de situatie in de zorg toen langer had geduld, had ik mijn geduld misschien wel eerder verloren". Is dat niet een mooie voorbeeld-zin om de vvt van dulden uit te leggen?
Ach, flauwekul!
Dulden is toestaan, verdragen, gedogen.
We krijgen allemaal in ons leven veel dingen te dulden, waar we vervolgens geduld mee moeten hebben.
In mijn geval is dat onder andere de oneindige traagheid van mijn bestaan.... Vooral als ik ziek ben: de griep heb, of een blaasontsteking of iets dergelijks. Dat houdt voor mij namelijk in dat mijn lijf het helemaal opgeeft, en dat ik dan tijdelijk bedlegerig ben. Ik kan dan niets anders doen dan wachten tot de tijd voorbij gaat. Soms tel ik de seconden, minuten, uren en etmalen af. Wist u dat er 86.400 seconden in een etmaal gaan? Als je dan 12 dagen moet liggen, dan ben je miljonair geworden. Meer dan een miljoen seconden. Armoede en rijkdom kun je op verschillende manieren beschouwen....
Het ongemak dulden, en geduld hebben met de situatie. Hoe doe je dat? Helpt een geduldig karakter? Helpt het als je niet snel boos wordt? Helpt het als je goed kunt verdringen? Helpt het als de gelukkig/ongelukkig-knop bij jou meestal op gelukkig staat? En zo niet, kun je geduldig-zijn dan leren?
Iedereen heeft zijn eigen manieren om met ongemak om te gaan. Dat kan variëren van rustige lijdzaamheid tot dramatisch/theatrale aandachttrekkerij. Het is maar net hoe je bent en wat je nodig hebt om jouw situatie voor jezelf draaglijk te maken. Het gaat niet aan, om als buitenstaander te oordelen over de methode die iemand hanteert. Want niemand weet hoe de ander lijdt. En welk copingmechanisme het meest passend is in díe situatie. Dat weet die persoon namelijk zélf niet eens, laat staan dat hij het kan uitleggen.
Okë, misschien toch wel. Hier onder een poging tot uitleg van mijn kant.
Mijn stijl is: rust bewaren, beheersing, vermijden, verdringen en negeren. Af en toe een onzichtbare huilbui. En zo weinig mogelijk klagen. In plaats daarvan afleiding zoeken in de situatie van de ander. En uiteindelijk dingen opschrijven.
Mogelijk ziet de ene buitenstaander bij mij kracht, en de andere misschien wel lijdzaamheid. Wellicht hebben ze allebei gelijk. Hun idee komt vooral voort uit eigen perceptie. En verwachting. Bijvoorbeeld over hoe snel herstel gaat.
Dat duurt bij mij ongeveer 10 keer zo lang als bij een normaal gezond persoon. Een week griep ben je normaal gesproken na een week wel weer te boven. Bij mij duurt het 2-3 maanden. Met ups en downs. "Hoe gaat het nu met je? "; iedereen gunt me dat het na een week beter gaat. Voor mij is die vraag frustrerend, want ik heb geen positief antwoord. Voor de vrager is het antwoord frustrerend. Misschien nog wel erger dan voor mij. Want tenslotte heb ik leren omgaan met traagheid. Ik heb de traagheid in mijn leven geduld.
Als copingmechanisme.
Terwijl normaal gezonden snelheid als copingmechanisme hebben.
Dulden we dat van elkaar?
Hoeveel geduld hebben we met elkaar?
Hoeveel geduld hebben we met elkaar?
CITATEN:
I am free because I know that I alone am morally responsible for everything I do. I am free, no matter what rules surround me. If I find them tolerable, I tolerate them; if I find them too obnoxious, I break them. I am free because I know that I alone am morally responsible for everything I do.
The friend who can be silent with us in a moment of despair or confusion, who can stay with us in an hour of grief and bereavement, who can tolerate not knowing... not healing, not curing... that is a friend who cares.
Henry Nouwen
Henry Nouwen
