Uitdagingen die je vrijwillig aangaat. Bijvoorbeeld meedoen aan een wedstrijd. Of solliciteren op een andere baan. Een studie beginnen. Allemaal dingen waarmee je risico loopt op een mislukking, maar evengoed kunnen ze je leven verrijken. Het hangt van een aantal dingen af of je het aandurft om de stap te zetten, maar als je je beste beentje vóórzet, dan kun je er in elk geval niet op achteruitgaan.....
En dan zijn er uitdagingen die je liever niet aangaat, maar waar je uiteindelijk toch vrijwillig voor kiest. Zoals stoppen met werken, zonder dat je daartoe gedwongen wordt. Verlies en mogelijke winst kunnen elkaar dan in evenwicht houden.
Onwelkome uitdagingen die ongevraagd op je pad komen, zijn echter van een andere orde.
"De uitdagingen van het leven zijn niet bedoeld om je te verlammen, maar ze helpen je te ontdekken wie je werkelijk bent".
Jaja, dit soort kreten kom je in overvloed tegen op het internet. Pffff, ik moet maar niet alles te letterlijk nemen. Want de grootste uitdaging in mijn leven doet dat namelijk met me: mij verlammen. Letterlijk. Maar het klopt deels wel: mijn verlammingen helpen me inderdaad te ontdekken wie ik ben. Ze helpen me ook om te vergeten wie ik wás. En ze herinneren me er dagelijks aan wie ik zou kunnen worden, als de verlammingen verder toenemen.
En het klopt: angstgevoelens maken je klein. Net als je blikveld op je toekomst. Een toekomstvisie waarbij je jezelf langzaam maar zeker steeds "minder" ziet worden, vergt nogal wat van je om in elk geval nú te genieten van wat er nog wel is! Weten wie je bent en wat je kunt op dít moment.
Zodat het gegeven dat niet "groei" maar "krimp" je uitdaging is, je niet ook mentaal zal verlammen.
Het lijkt wel een economische discussie. En dat op Prinsjesdag....
Maar economen en politici blijven krampachtig vasthouden aan groei. Het economisch gegeven van de laatste jaren, "krimp", is kennelijk een té grote uitdaging om het in alle openheid te ontvangen en omhelzen op macro-niveau. Nee, dat laat men liever over aan individuele arme sloebers.
Lichamelijk en economisch verval op micro-niveau maakt onzeker en klein. De veranderingen die je moet ondergaan, veranderen ook de rollen en posities die je inneemt. Je moet je op alle fronten herbezinnen op wie je bent: als mens en persoon, als echtgenote, moeder, dochter, zus en vriendin. Als professional en werknemer, als zorgbieder en zorgafnemer (de hulpverlener moet worden geholpen), van superaktief tot niets meer doen. Want de geest wil van alles, maar het lichaam kan het niet meer.
"Maar ik weiger om me te laten verdwijnen".
Want de rollen en posities mogen dan wel zijn veranderd; ík ben dat niet!
Wát het ook is in mij dat mij tot mijzelf maakte in het verleden, in het nu en in de toekomst: ik wéét het gewoon, mijn kern blijft overeind.
CITAAT:
“I can be changed by what happens to me. But I refuse to be reduced by it.” – Maya Angelou
