(Een begrip uit de ACT - acceptance and commitment therapy).
Weet jij wel hoe vaak jij "eventjes" zegt, vraagt M. mij vanmorgen. "Wil jij even dit, doe jij even dat?"
"Ja, dat doe ik om mijn hulpvraag te verzachten", antwoord ik prompt.
Niks mis met mijn zelfkennis....:).
Kort daarvoor kreeg ik van M. een compliment over de wijze waarop ik mijn situatie accepteer.
De rust en het vertrouwen waarmee ik dingen onder ogen kan zien. En me kan aanpassen aan de omstandigheden. En begrip heb voor de consequenties van mijn ziekte voor mijn omgeving.
Fijn om zo'n compliment te krijgen!
"acceptatie ligt vaak ten grondslag aan het gevoel van waardigheid dat centraal staat in onze benadering van zelfvertrouwen. Acceptatie wordt vaak verward met berusting. Acceptatie betekent echter niet dat je passief het leven ondergaat. Het betekent slechts dat je onderkent hoe de situatie nu is. ", aldus de encyclopedie.
Leven naar je waarden. Daar komt zelfvertrouwen uit voort.
Respect voor én rekening houden met anderen is één van mijn centrale waarden. Mezelf wegcijferen is mijn neurose.
En ik vermoed dat ik dat laatste met al mijn levenservaring heb kunnen sublimeren naar inlevingsvermogen.
Dus als iemand mij vraagt waar ik die rust vandaan haal, dan kan ik alleen maar zeggen: het is een combinatie van het karakter waar ik toevallig over beschik, en een jarenlange worsteling.
Iedereen moet zijn eigen weg daar in vinden. Er is geen kant-en-klare oplossing.
Zoekt en gij zult vinden. Luister en u zult horen. Klopt en u zal worden opengedaan.
Zoiets......
Maar ook: mijn zogenaamde negatieve overlevingsstrategieen zoals vermijden, verdringen en negeren, helpen me om gevoelens van depressie en weerloosheid onder controle te houden.
Mijn vermogen om het niet over mezelf te hebben, maar juist de ander centraal te stellen, is dus zowel een vlucht als afleiding. Zwakte en kracht.
En last but not least: de overtuiging dat alles ís wat het ís, zonder positieve of negatieve betekenis, maar alleen maar ís.
Net als ikzelf.
En er gewoon mag zijn.
CITAAT:
Kahlil Gibran:
Droefheid is enkel een muur tussen twee tuinen.
Er moet een of ander vreemd geheim in zout verborgen liggen. Het is zowel in onze tranen als in de zee.
Hoe dieper verdriet in uw wezen kerft, hoe meer vreugde u kunt bevatten.
Vergeetachtigheid is een vorm van vrijheid.
Wanneer je verdrietig bent, kijk dan opnieuw in je hart en zie dat je huilt om wat je vreugde schonk.
