En hoe komt het dat we mensen die we nooit eerder hebben gezien, tóch al lijken te kennen?
Hoe her-kennen we elkaar dan?
Bestaat er zoiets als een onsterfelijke ziel die reïncarneert?
Dragen we behalve genen van onze voorouders ook hun atomen, moleculen etc. in ons mee, die de atomen van de ander al eens heeft ontmoet in een vorig leven?
Bestaan er misschien parallelle werelden?
Biedt de quantummechanica een antwoord?
Is de ziel materieel of immaterieel?
Al het materiële is vergankelijk.
En als al het stoffelijke vergankelijk is, maar tegelijkertijd de beeltenis daarvan via de kringloop van het leven in een nieuw lichaam terugkeert d.m.v. voortplanting, welke betekenis hebben de woorden sterfelijk en onsterfelijk dan?
In de zoektocht naar het Higgs-deeltje zijn we paradoxaal genoeg op zoek naar de "harde" kern, naar materie. Alle deeltjes die groter zijn dan dit allerkleinste deeltje, zijn namelijk leeg. Bevatten geen materie.
Wat verklaart dan dat de weegschaal bewijst dat ik wel degelijk uit (veel te veel) materie besta?
En waarom noemen we het Higgs-deeltje dan in godsnaam het godsdeeltje?
Is god dan tóch meer dan een idee?
Want als god materie is, en de mens en álles dat wij kennen door middel van onze zintuigen slechts een idee is, een illusie, bestaan wíj dan wel?
Zou in dat geval onze ziel materieel zijn?
En waarvan is ie dan gemaakt?
Verwarrende vragen, die alles op de kop zetten:
Onze ziel bestaat wel, en ons lichaam niet.
Stél nou eens dat dat waar zou zijn....
Dan weten we nog niet waar ons "ik" zetelt, maar wordt de uitspraak "Ik kén jou ergens van..." wél meer aannemelijk.
Zou de ziel al onze lege lichaamscellen vullen? Met licht? Met kleur? Met geuren? Met hoogfrequent geluid?
En ook licht uitzenden?
Ons oog kan slechts een deel van het (electromagnetisch) spectrum waarnemen.
Stel dat de ene ziel op zoek gaat naar het licht van de andere ziel.
En als ze elkaar gevonden hebben, die twee zielen die schijnen met dezelfde lichtsterkte, dezelfde hoeveelheid lux, lijkt het wel dat ze elkaar zó goed begrijpen, dat de hoeveelheid flux meer dan verdubbelt.
Er ontstaat een soort van absoluut begrijpen van elkaar.
Twee zielen, één gedachte.
Een ontzagwekkend proces.
Zowel voor de direct betrokkenen als voor de omgeving.
Het kan diepe angsten oproepen.
En afkeuring. Jaloezie.
Want het kan anderen in het donker zetten, in de kou. Alsof er zo veel energie naar de beide betrokkenen stroomt, dat de omgeving met langdurige stroomuitval krijgt te maken. Een black-out.
So let love shine a light:
CITAAT:
People are like stained - glass windows. They sparkle and shine when the sun is out, but when the darkness sets in, their true beauty is revealed only if there is a light from within.
We can easily forgive a child who is afraid of the dark; the real tragedy of life is when men are afraid of the light.
