Moeders zijn niet perfect. Net als jijzelf. En alle andere mensen. Ze zijn gewoon mens.
Ze zijn mensen met verwachtingen.
Net zoals jij verwachtingen van haar hebt (of had), heeft (of had) zij die van jou.
Hoe ouder ik word, hoe meer ik mijn moeder in mijzelf zie. Als ik naar haar foto's kijk, schrik ik wel eens van de gelijkenis. Ze is al een aantal jaren geleden overleden, dus ik heb alleen die foto's nog. En herinneringen.
En gemis.
Met het verdwijnen van haar lichamelijke aanwezigheid, zijn ook de verwachtingen verdwenen. En daarmee het verlangen naar perfectie. En omdat ze er nu niet meer is, kan ik haar beter zien zoals ze was.
En nee, het was niet altijd even leuk. En zeker, zelf heb ik dingen anders aangepakt dan zij deed. Maar toch ......
Ik draag dingen van haar in mij mee. Niet letterlijk, zoals zij mij vele jaren geleden gedragen heeft, maar figuurlijk. In overdrachtelijke zin dus.
Zonder haar was ik er helemaal niet geweest. Zonder haar had ik dingen dus niet anders kunnen doen. Waarschijnlijk is het zo dat zij mij zo gespiegeld heeft, dat ik daardoor heb kunnen leren.
Leren wat goed was, en leren wat ik niet goed vond.
En leren onze patronen te herkennen:
Allebei op onze eigen manier moeten lijden.
Allebei op onze eigen manier kunnen genieten van het leven.
Mezelf ontdekken door onze gelijkenis te zien en door me los te maken.
*****
Als moeders er niet meer zijn, kunnen we hen niet meer een bloemetje brengen op moederdag.
Maar, zolang we er zelf nog zijn, kunnen we hen in gedachten wel gedag zeggen en eren....
Dankjewel, Mam
CITATEN:
A mother's happiness is like a beacon, lighting up the future but reflected also on the past in the guise of fond memories.
I remember my mother's prayers and they have always followed me. They have clung to me all my life.
