Stel, je stelt je voor dat datgene wat je zogenaamd ziet eruit ziet zoals in het echt, hoe kun je dan weten dat het klopt?
Heel vaak vormen we ons een beeld van een persoon, waarvan we bijvoorbeeld alleen maar de stem kennen, zoals een radioverslaggever of een callcentermedewerker. En als we die persoon dan in het écht zien, en hij ziet er totaal anders uit dan in onze voorstelling, raken we zo in de war, dat we onszelf even helemaal moeten resetten.
En soms komt dat beeld heel aardig overeen. En dat is eigenlijk best een klein wondertje....
Onszélf kunnen we nooit zien op de wijze zoals anderen ons zien.
Als je naar beneden kijkt zie je natuurlijk je armen, borst, buik, benen etc., maar je kunt dan níet je gezicht zien. Dat lukt alleen met een spiegel. En omdat niemand helemáál symmetrisch is, is dat beeld niet hetzelfde als de werkelijkheid van de ander die naar jou kijkt.
Ik vind het bijvoorbeeld altijd heel vervreemdend om samen met mijn man voor een spiegel te staan. Hij ziet er dan heel anders uit dan hoe ik hem kén.
Betekent dit dan dat jezelf niet kunt kennen?
Zijn we als mensheid gedoemd om een vertekend zelfbeeld te hebben?
En als je je laat "spiegelen" tijdens een coachgesprek of in therapie, wat gebeurt er dan? Want die coach ziet jouw buitenkant al anders dan jijzelf, en doet vervolgens pogingen om jouw binnenkant te duiden. En die kun je allebéi niet zien. Hooguit ideeën over hebben.
En geen van beiden kan daar dus de absolute waarheid over in pacht hebben...
We leven al millenia in duisternis.
Want het orakel van Delphi wist het al mooi te zeggen: Ken uzelve!
Geïnspireerd door M.:)
CITAAT:
Films are wonderful but they do fix an identity. I can't read 'Pride and Prejudice' anymore, for instance, without imaging Colin Firth as Mr. Darcy.
Men create gods after their own image, not only with regard to their form but with regard to their mode of life.
The only service a friend can really render is to keep up your courage by holding up to you a mirror in which you can see a noble image of yourself.
