Hieronder als voorbeeld een schets van onze wederwaardigheden van de afgelopen twee weken:
- Een gesprek van een paar uur in verband met herindicatie van de thuiszorg.
- een telefoontje van de wmo waarin een eerder toegezegde voorziening wordt teruggetrokken in verband met bezuinigingen.
- een brief van het cak: de vierwekelijkse eigen bijdrage voor de zorg stijgt voor ons met € 400,- (agv een stapeling van nieuwe maatregelen), en of we ook maar even met terugwerkende kracht nog zoveel willen betalen. En dat terwijl we al ruim acht jaar elke maand opnieuw ongelofelijk veel geld betalen voor de zorg.
- de gemeente heeft een vordering op onze dochter, waartegen wij twee jaar geleden bezwaar hebben gemaakt. Daarop is nooit door hen gereageerd, maar nu wordt even leuk doodgewoon opnieuw dezelfde vordering gestuurd.
- het pensioenfonds stuurt ons een brief omdat zij onduidelijkheden zien over de wao.
- de zorgverzekeraar van onze dochter schrijft doodleuk € 260,- van onze rekening af in verband met eigen bijdrage zorg over vorig jaar. Zonder vooraankondiging.
- na al die financiële toestanden ging gisteren het ene na het andere apparaat stuk:
De ventilator (het wordt weer warmer, dus die moesten we even uitproberen).
De koffiemachine. Koffie is onze eerste levensbehoefte, dus een kleine ramp!
De elektrische voordeur-opener. Ik kan de voordeur dus niet meer openen. En uiteraard gebeurt dat in het weekend, zodat de gemeente onbereikbaar is en er dus geen reparateur komt.
Ik kan niemand meer binnenlaten, maar ik kan er ook niet meer uit. Stel je voor dat er brand uitbreekt in ons appartement......
Zo veel shit op je bordje.
Je kunt niks laten liggen; álles moet je zelf opruimen, overal moet je achteraan.
Alsof het leven al niet zwaar genoeg is.
Soms wordt het gewoon even teveel!
Mijn man en ik staan doorgaans heel positief in het leven, ondanks mijn 20 jaar ziekte. We dragen ons lot met open blik en doorzettingsvermogen.
Volgens mij blijkt dat ook wel uit mijn voorgaande 200 stukjes.
Maar deze week is het leven een straf!
Hoe moet je daarmee omgaan?
Nou zijn wij niet de enigen die hier last van hebben. In Nederland zijn talloze gezinnen die er net zo voor staan als wij. Hardwerkende en goedwillende mensen, die met 1000 instanties te maken hebben, die het geen ene moer interesseert hoe het ons vergaat.
Nou zijn wij niet de enigen die hier last van hebben. In Nederland zijn talloze gezinnen die er net zo voor staan als wij. Hardwerkende en goedwillende mensen, die met 1000 instanties te maken hebben, die het geen ene moer interesseert hoe het ons vergaat.
Nederland stopt liever miljarden in kansloze projecten. Gezinnen waar al 20 jaar talloze hulpverleners over de vloer komen, zonder enig resultaat. Welzijnsorganisaties die dagelijks klaarstaan voor de mensen aan de onderkant van de samenleving, waar al jaren geen enkele verbetering te zien is. Draaideurcriminelen waar ongelofelijk veel in geïnvesteerd wordt. Etc.
En dat alles met apparaatskosten die de pan uitrijzen.
Aan de andere kant hebben we de rijken in Nederland, die via aftrek van hypotheekrente ook miljarden opstrijken.
Ondertussen worden gezinnen met middeninkomens (en waar ziekte heerst), volledig uitgekleed. Járen achtereen, onontkoombaar. Reserves verdwijnen als sneeuw voor de zon, we verzuipen in maatregelen, bezuinigingen en bureaucratie. De wanhoop neemt toe....
Wie komt er een keer voor ons op?
CITATEN:
Our prime purpose in this life is to help others. And if you can't help them, at least don't hurt them.
