Als je ervan uitgaat dat de volgende stelling klopt: "het lichaam is de tempel van de ziel", dan kun je misschien ook de symbolische parallel ontdekken tussen huis en lichaam.
Verlegen mensen durven het huis niet uit.
Én durven zich niet te uiten. Gevoelens en woorden blijven dus ook binnen.
Vroeger, als kind en jongere, durfde ik niets te zeggen.
Tegenwoordig kom ik nog zelden buiten.
In het eerste geval was ik dus sociaal gehandicapt, in het tweede vanwege fysieke handicaps.
Gelukkig is het op tijd goed gekomen met mij, waardoor ik me in de gezonde tussenjaren heb kunnen laten horen en zien aan de buitenwereld. Verlegenheid verdwijnt, als je je gelukkig voelt. Althans bij mij was dat zo. Mezelf ontdekkend in een fijne relatie en in een mooie baan. Gezien en gewaardeerd worden door degenen die belangrijk voor jou zijn, is helend. Eerst lerende en later wetende dat je je nergens voor hoeft te schamen en dat je mag zijn wie en hoe je bent.
Je verlegenheid verliezen begint met überhaupt iets durven te zeggen. Het is fijn als je dat kunt doen bij degene waarbij je geliefd voelt. Dat gaat eerst natuurlijk heel voorzichtig. Want je bent wel nog steeds erg bang voor reacties. Stel je voor dat deze mensen je niet meer aardig zullen vinden. Denk je. Dus zomaar je mening verkondigen is niet aan de orde.
Het grootste probleem met verlegenheid is dat je teveel denkt. Teveel bezig bent met wat die ander zou kunnen vinden. En dat terwijl die ander vaak helemaal niet met jou bezig is. En/of bovendien ook vaak zelf onzeker is.
Vanuit mijn coachpraktijk weet ik dat heel veel mensen zich onzeker voelen. Vrijwel iedereen wil dat aspect van zichzelf verbeteren. Ook bij een coach of in een therapie kun je daar veilig aan werken.
Een beschermende omgeving helpt.
Vreemd genoeg wordt de ontwikkeling van verlegenheid echter ook vaak geassocieerd met een beschermde opvoeding. In dat geval werkt de bescherming dus niet. Als bescherming in dit geval betekent dat je door je ouders bij alles wordt weggehouden, dat zij al jouw problemen oplossen, en dat je als kind nooit voor uitdagingen komt te staan, dan kun je inderdaad het risico lopen dat je angst ontwikkelt. Angst voor het vreemde. De buitenwereld. Want je ouders zullen je wel niet voor niets beschermen…
Zonder buitenwereld creëer je geen spiegel voor je eigen binnenwereld. Zonder ouders die je leren wat normale gevoelens zijn (door ze bij jou te herkennen en te benoemen) krijg je geen goed idee van de realiteit. Je weet niet waar je jezelf aan moet toetsen. En je leert de gevoelens van anderen niet in te schatten.
Daardoor kun je je buitengesloten voelen. En het paradoxale gevolg kan zijn dat je je opsluit, in jezelf en/of in je huis.
Bescherming zoekend waar je hem niet kunt vinden. Want in je eigen veilige holletje loert geen gevaar: daar zijn geen roofdieren waar je mee moet leren omgaan.
En de realiteit gebiedt te zeggen, dat die in Nederland in de buitenwereld er ook niet veel zijn. Althans relatief. Want laten we onszelf eens vergelijken met al die arme getraumatiseerde vluchtelingen die tegenwoordig via Libië de Middellandse Zee opvaren.
De roofdieren waar deze vluchtelingen mee te maken krijgen, die zijn pas echt dodelijk!
Maar gelukkig kunnen wij het ons hier in het veilige Nederland permitteren dat we dágen gegijzeld worden door een regeringscoalitie die geen besluit kan nemen over een fatsoenlijke bed-bad-brood-regeling voor uitgeprocedeerde asielzoekers.
Zo'n schaamteloze naar binnen gerichte houding roept geen plaatsvervangende schaamte, noch verlegenheid, meer bij me op.
Ik wil eigenlijk alleen maar heel hard roepen: ga naar huis en ga u schamen!
CITATEN:
I'm naturally shy, so the social media thing is new to me. I haven't really figured out how my voice sounds on social media, you know? I don't want to tweet everyday just for the sake of tweeting. I want to make sure whatever I do there is honest. Social media can very quickly get fake, and I don't want to be that guy.
I was a very shy girl who led an insulated life; it was only when I came to Oxford, and to Harvard before that, that suddenly I saw the power of people. I didn't know such a power existed, I saw people criticising their own president; you couldn't do that in Pakistan - you'd be thrown in prison.
