Is er een grotere teleurstelling in het leven mogelijk dan deze? Nooit zwanger te raken, terwijl je daar maand na maand, jaar na jaar zo naar verlangt, dat het telkens weer opnieuw proberen, telkens opnieuw hopen en het telkens opnieuw ervaren van mislukking tot een obsessie wordt. Je wens en je verwachting worden nooit vervuld en je voelt je uiteindelijk zelfs als vrouw mislukt.
Ons leven is gevuld met verwachtingen.
Grote verwachtingen, kleine verwachtingen. Uitgesproken en onuitgesproken verwachtingen. Bewuste en onbewuste verwachtingen.....
Bijvoorbeeld als je kinderwens wél vervuld wordt. Welke verwachtingen creëer je dan over en voor je kindje? Over uiterlijk, intelligentie, karakter en gedrag, levensloop etc.
En hoe bewust ben je jezelf van al die verwachtingen? Ben je in staat om die lós te laten, en je kindje te begeleiden om uit te groeien tot de unieke persoon die het in de kern al wás?
Met welke verwachtingen binden we ons aan onze levenspartner? Onze beelden over hoe de toekomst er uit zal zien, hoe concreet zijn die? Laten we ons er door inspireren in onze feitelijke nastrevingen? Of laten we ons er juist door beperken?
Zullen we kinderen krijgen?
Of juist niet?
Zullen we het geheim van een goed huwelijk ontrafelen? Zal het huwelijk slagen? Of zullen we in onze persoonlijke groei een verwijdering van elkaar onder ogen moeten zien?
Misschien is het mislukken van een huwelijk wel een zwaardere teleurstelling dan het niet kunnen krijgen van kinderen. Dat laatste overkómt je tenslotte. Als een soort van natuurramp. Je weet dat je daar niets aan kon doen. De pijn, het verdriet en de schuldgevoelens zijn er niet minder om, maar je weet dat je jezelf niets kwalijk hoeft te nemen. Als een huwelijk niet lukt, dan weet je dat je boosheid en je schuldgevoelens niet volslagen irrationeel zijn. Je hebt er op de één of andere manier deel aan gehad.
In wezen geldt dit ook voor elk ander soort relatie: ouder-kind, vriendschap, leidinggevende-medewerker, etc.
Jouw persoonlijk aandeel is de keuze die je hebt gemaakt. Om te doen wat je deed. Om te worden wie je was.
Als je je beperkt voelde of verstikt, waar lag dan de oorzaak? In de omstandigheden? In het gedrag van de ander? Of in de manier waarop jijzelf die omstandigheden of die ander beschouwde? In jouw verwachtingen die niet uitkwamen? Of lag de oorzaak volledig in jouwzelf? Beperkte en verstikte je jezelf? Misschien was je je niet bewust van je verlangens, of vond je de vervulling ervan een onhaalbare situatie.
Het is hoe dan ook onze eigen verantwoordelijk om een eerlijk antwoord op die vragen te zoeken.
Want als je je gevangen voelt in jouw eigen situatie of in je onvervulde verwachtingen, dan kán het zo zijn dat de gouden kooi een denkbeeldige is. En als die gouden kooi je een soort veiligheid biedt, prima! Lekker blijven zitten! Maar als je hebt bedacht dat je je vleugels wilt uitslaan, dan zul je je mentale deurtje moeten openzetten.
Want alleen buiten het kooitje krijg je de ruimte om te leren vliegen.....
Ik bedoel daar natuurlijk niet per definitie mee dat slechte relaties verbroken moeten worden. Soms is dat onvermijdelijk. Maar niet altijd. Want soms zijn die dichte deurtjes slechts jouw persoonlijke innerlijke, mentale blokkades die overwonnen moeten worden. En als dat lukt, dan is het veel mooier om sámen uit te vliegen.
Met de kans om - samen - geheel nieuwe verwachtingen te creëren.
Want als je wéét wat je kunt verwachten, dan begrijp je alles beter.....
If you accept the expectations of others, especially negative ones, then you never will change the outcome.
Don't lower your expectations to meet your performance. Raise your level of performance to meet your expectations. Expect the best of yourself, and then do what is necessary to make it a reality.
We can each define ambition and progress for ourselves. The goal is to work toward a world where expectations are not set by the stereotypes that hold us back, but by our personal passion, talents and interests.
To free us from the expectations of others, to give us back to ourselves - there lies the great, singular power of self-respect.
True generosity is an offering; given freely and out of pure love. No strings attached. No expectations. Time and love are the most valuable possession you can share.
