Niet iedereen die gewichtig dóet, ís dat ook. Evenmin als iedereen die een zware baan en de daarbij behorende verantwoordelijkheid heeft, gewichtig doet.
Wel of niet gewichtig doen, heeft dáár dus niet direkt iets mee te maken. Ik vermoed dat zelfvertrouwen een veel zwaardere factor daarbij is. Ik bedoel natuurlijk een gebrek aan zelfvertrouwen dat gecompenseerd moet worden. Veel mensen lossen dat probleem van een gebrekkig zelfvertrouwen op door zichzelf te overschreeuwen. En daarmee ook anderen te overschreeuwen.
Als je gewichtig doet, ben je dus volgens mij zélden jezelf. Je probeert er respect mee te verwerven, maar dat krijg je er nooit mee. Als je geluk hebt, tref je iemand die er doorheen kan kijken, en is die persoon in staat om jou te doen smelten.
Hopeloos zijn echter die mensen die vanuit hun functie denken dat ze meer waard zijn dan hun medemens. Of ze nou cardioloog zijn, burgemeester, kamerleid of minister, ze kunnen zich zó kwetsbaar voelen, dat ze uit zelfbescherming een muur opbouwen en een masker opzetten, waarachter ze zich veiliger wanen. En daarmee hun ware aard onbereikbaar maken. Want hun maatschappelijke positie zorgt er voor dat anderen hen geen kritiek durven geven.
Zij weten het dus altijd beter.
Daar krijg je een raar wereld- en mensbeeld van.
Als je jezelf beter acht dan je medemens, of slimmer, of bijzonderder of rijker, dan zou het toch vanzelfsprekend moeten zijn om dat méérdere te delen met de ander? Zodat jouw gewichtigheid beter in balans komt met de wereld.
En je ook beter in balans komt met jezelf.
Anders zal de zwaartekracht rare dingen met je gaan doen....
CITAAT:
All labor that uplifts humanity has dignity and importance and should be undertaken with painstaking excellence.
It is not who is right, but what is right, that is of importance.
Because power corrupts, society's demands for moral authority and character increase as the importance of the position increases.
