Hoe snel gaat uw leven (aan u voorbij)?
Duurt je leven korter wanneer je louter leuke dingen meemaakt en daardoor de tijd voorbijvliegt?
Of duurt je leven juist korter wanneer je niets meemaakt, en je enige bezigheid is dat je wacht tot de tijd voorbijgaat? Wanneer het volkomen stil is? Want met de heer Tijd kun je geen gesprek voeren, je kunt hem geen kopje thee aanbieden. Niet een hand geven. Hoe langzaam hij ook loopt, de heer Tijd laat zich nooit meer inhalen.....
Míjn leven verloopt nogal traag.
Niks meer "Even vlug ....".
Nee, alles duurt lang: álle handelingen, élk wachten. Op zich heeft dat geen betekenis, geen waarde, geen emotionele notatie. Alle gebeurtenissen in het leven krijgen de betekenis die wij er zelf aan geven.
Maar soms ook die anderen er voor jou aan geven.
Bijvoorbeeld: ik ben letterlijk erg onhandig. Al jaren, vanwege een zeer beperkte handfunctie. Als je dan bij de kassa vooraan in de rij staat, en je kunt je portemonnee niet pakken en al helemaal geen geld er uit halen, laat staan gepast overhandigen aan de caissière, dan voel je de frustratie van de wachtenden achter jou. Als ik me sterk voel, dan kan ik denken: "Welkom in mijn wereld, wacht jij ook maar eens even een keer een minuutje. Dat is goed voor je". Maar er zijn evengoed momenten dat ik niet bestand ben tegen het gevoel opgejaagd te worden.
Want het normale leven is jachtig.
Drukdrukdruk. OpzijOpzijOpzij.
Ik ben niet meer normaal. Want ik kan niet meer kiezen voor vlug, of voor langzaam. Álles gaat langzaam. Maar langzaam is daarmee voor mij nog geen synoniem van rust. Ik moet mijn rust dus ergens anders uit halen.
Zzzzzènnnnn.....
Veel mensen vullen het begrip Zen in met eigen ideeën. Dat het rust zou betekenen. Of stilte. Of relaxen, of traagheid.
Zen is niets van dat alles. Zen is leegte. Niets. Het besef dat je leeg bent, en inzicht krijgt in je ware aard door te weten dat er geen onveranderlijk zelf in je huist. En dat tot uitdrukking weet te brengen in je dagelijkse leven.
In onze Westerse wereld is dat bijna onvoorstelbaar. Wij hebben geen collectief besef. Westerlingen zijn individuen.
Het gevoel van leegte dat ik zelf af en toe heb, heeft dus ook niets met zen te maken. Want dan voel ik me zielig, eenzaam. Een boordevol ego dus juist. En dát maakt dat de traagheid van mijn leven een kleur krijgt. "De ondraaglijke zwartheid van het bestaan".
Echter, zonder ego is er helemaal geen streven meer tot aktie. Geen behoefte jezelf in de buitenwereld tot uitdrukking te brengen. Dat wordt saai.
Dan zou ik niet meer de drang voelen om mijn geniale gedachten over bijvoorbeeld het onderwerp van dit stukje met u te delen. Over ondraaglijk gesproken!
****
Traagheid geeft een bepaalde snelheid aan. Snelheid is een relatief begrip. Wat voor mij snel is, kan voor jou traag zijn. Het enige dat van belang is, is of wij beiden op onze eigen manieren onze eigen doelen halen. Of we kunnen bereiken wat we willen. Zodat we tevreden kunnen zijn met onze levensprestaties en daardoor een leven kunnen leiden in de volle acceptatie van onze eigen "leegte".
Alles is tenslotte beleving.
De heer Tijd is niet beleefd. Hij gaat aan je voorbij zonder te groeten. Soms loopt 'ie snel, soms langzaam.
Maar toch, álles gaat uiteindelijk voorbij: een eindeloze dag duurt weliswaar lang, maar 24 uur telt echt maar maximaal 86.400 seconden.
En hoe we die ook beleven, traagheid is slechts een lege huls.
Niet meer dan een woord.
"Wat je zegt, dat ben je zelf!"
CITATEN:
One of the best pieces of advice I ever got was from a horse master. He told me to go slow to go fast. I think that applies to everything in life. We live as though there aren't enough hours in the day but if we do each thing calmly and carefully we will get it done quicker and with much less stress.
