Hebt u dat ook, dat u iemand ziet in nieuwe kleding, en zegt (of, vooral, dénkt):
"Wauw, wat vind ik dat
- mooi. Of juist
- lelijk. Of
- tuttig
- comfortabel
- een maatje te klein
- duur
- slonzig
- sportief
- etc.
We hebben altijd een oordeel.
Want kleren maken tenslotte de man.
Klopt dat? Zeggen kleren iets over wie we zijn?
Als we rijk zijn en dure kleding dragen, zijn we dan qua persoonlijkheid ook meer waard dan wanneer we arm zijn en ons alleen maar goedkope kleding kunnen veroorloven?
Nou vooruit dan: een simpele edoch tegelijkertijd lastige vraag: iemand die een maatkostuum draagt van € 5000.- is die € 4900,- meer waard dan iemand die een pak van € 100,- heeft gekocht bij C&A?
Beide mannen hebben zich naar vermogen in de kleren gestoken voor de gelegenheid.
Of zijn kleren niet altijd alleen maar een statement en zeggen ze alleen maar iets over hoe we ons vóelen?
Over onszelf?
En over wat we vinden van die ander? In zijn dure maatkostuum of in zijn armoedige tien jaar oude jas?
En als kleding geen kwestie van geld was, maar vooral een uiting van bij een groep horen? Zoals een uniform? Politie, brandweer, verpleging.
Een uniform heeft tot doel uniformiteit te realiseren. "Onder die pet zijn we allemaal gelijk". Iedereen met dat uniform wordt geacht op dezelfde wijze te handelen. En het maakt de mens die het draagt bijna onherkenbaar als de individuele persoonlijkheid die hij is zonder dat uniform.
En naturisten?
Is hun ongekleed zijn ook een soort uniform?
En wat te denken van pubers?
Pubers zijn vaak geneigd om zich te conformeren aan de groeps-kledingnorm. Soms tot wanhoop van hun ouders. Vanwege de kosten. Of omdat die kleren gewoon lelijk zijn. Of onfunktioneel, of te uitdagend.
Opvoeding doet echter vaak wonderen; de wijsheid komt met de jaren....
Hoewel de pubers zelf daar vaak anders over denken. Ouders zien het helemaal verkeerd!
Wie neemt wie de maat?
Je kunt je dus met kleding zowel tegelijkertijd onderscheiden als conformeren.
Waar wil ik bij horen?
Waar wilt ú bij horen?
CITAAT:
The beauty of a woman is not in the clothes she wears, the figure that she carries or the way she combs her hair.
Nothing separates the generations more than music. By the time a child is eight or nine, he has developed a passion for his own music that is even stronger than his passions for procrastination and weird clothes.
I remember a specific moment, watching my grandmother hang the clothes on the line, and her saying to me, 'you are going to have to learn to do this,' and me being in that space of awareness and knowing that my life would not be the same as my grandmother's life.
