De zorgverzekeraars hebben het goed voor elkaar, volgens onze premier: "Wij hebben een heel goed zorgstelsel". Inderdaad, ze hebben gezamenlijk een buffer opgebouwd van 8,5 miljard euro.
De verzekeraar waar ik ruim 30 jaar gebruik van maak gaat per 1 oktober 2015 volledig op in een "grote speler op de markt". Ze hebben niet de moeite genomen om mij daarover persoonlijk te informeren.
Ik zag het toevallig op hun website.
De schrik sloeg me om het hart.
Wat gaat dát nou weer voor gevolgen hebben voor mij? Als "chronisch zieke en gehandicapte" heb ik de laatste jaren al véél te veel veranderingen meegemaakt. Geleidelijk aan volkomen hulpbehoevend geworden, na 40 jaar werken kon ik uiteindelijk niet anders dan stoppen, van ziekenfonds naar zorgverzekeringswet, steeds hogere premies en eigen bijdrages, voorzieningen die steeds moeilijker bereikbaar zijn en bovendien onbetaalbaar worden, de fysio die door de verzekeraar gebudgetteerd wordt, reorganisatie na reorganisatie in de thuiszorg. En last but not least: thuiszorg, die nu sinds dit jaar ook onder de zorgverzekeringswet valt. De verzekeraar bepaalt dus nu bij welke thuiszorgorganisatie ik zorg mag afnemen.
"Maakt u zich geen zorgen mevroitje, 2015 is een overgangsjaar, en dan loopt alles door zoals u gewend was!"
Ja maar.....
Binnenkort is het 2016.
En ik zie mijn zorgorganisatie niet voorbij komen in het lijstje gecontracteerde zorgaanbieders!
Brrrrr.
Wéér veranderen??
In de afgelopen acht jaar heb ik inmiddels toch wel zo'n 200 verschillende verzorgenden thuis over de vloer gehad. Allemaal kwamen ze me uit- danwel áánkleden, wassen, wonden verzorgen, catheteriseren, voeren, en tal van andere intieme handelingen verrichten. Velen beschikken over een sleutel van mijn huis. En ze maken ongeveer 3,5 uur per dag deel uit van mijn gezinsleven.
U begrijpt dat mijn vaste team verzorgenden ongelooflijk belangrijk voor mij is. Van levensbelang eigenlijk!
Ik moet er niet aan dénken dat dát zou veranderen.
Want door mijn ziekte ben ik volledig aan huis gekluisterd. Door mijn ziekte zijn mijn man en ik ook financieel volslagen uitgekleed: tig jaar achterlijk hoge eigen bijdragen en bijkomende kosten hebben ons leven heel erg klein gemaakt. Geen vakanties, geen krant, geen tijdschriften, geen uitjes, geen .... Niks meer.
We zijn niet zielig. We genieten van wat er wel is. Plezier en levensgeluk zijn gratis.
Maar als je al volkomen naakt staat, moeten "ze" je niet nóg meer afpakken!
CITATEN:
Als je niet meer kunt krijgen wat je wilt, ga je willen wat je krijgt.
