"Kun je een geheim bewaren...?".
Als iemand jou dat vraagt en stél dat je wéét dat je dat niet kunt, zeg je dan tóch: "Ja, vertel!". ?
Hoe moeilijk is dat?
Ik bedoel niet iets triviaals, zoals bijvoorbeeld stiekum de koekjestrommel leegeten, maar iets dat voor jou een groot probleem is. Iets dat niemand anders mag weten, omdat je je ervoor schaamt of omdat je bang bent voor de consequenties als het uitkomt.
Dat geheim brandt van binnen. Het wil eruit! Maar het mág niet.
Druk en tegendruk, dat leidt tot spanning.
Bij de meeste mensen zal de stress dus toeslaan. Met mogelijk ándere ongewenste consequenties.....
Een geheim bewaren kan namelijk zodanig belastend zijn, dat het je leven gaat beheersen. Er zijn ongetwijfeld nogal wat mensen die ervan overtuigd zijn dat ze hun somberheid, hartklachten of psoriasis aan zichzelf te wijten hebben, omdat ze jarenlang iets geheim hebben gehouden. Maar het is natuurlijk wel de vraag of die mensen niet ziek waren geworden als ze het hadden verteld.
Wél vertellen....
Níet vertellen.....
Een moeilijke keuze!
Het is niet alleen een moreel dilemma.
Als kind leren we al dat liegen en verzwijgen fout is.
Maar angst speelt volgens mij ook een heel grote rol. Angst voor verlies en uitsluiting. Evolutionair weegt dat minstens even zwaar als ons morele probleem.
Die innerlijke tweestrijd zal zich volgens mij tóch uiten. Als je rechtstreeks gevraagd wordt naar je geheim, kun je het mondeling misschien heel goed verbergen, maar lukt dat nonverbaal ook?
Er bestaan oplossingen om te voorkomen dat je onder de druk van een geheim bezwijkt.
Ben je katholiek, dan kun je biechten.
Heb je geld, ga dan naar een coach of therapeut.
Geheimhouding verzekerd....
Maar tegenwoordig bestaat er ook een nieuwe mogelijkheid, maar dat vind ik een heel vreemd paradoxaal fenomeen: anoniem je geheim delen op internet. Er zijn tal van websites waar je terecht kunt met je verhaal dat eigenlijk niemand mag weten maar dat dan vervolgens wel de hele wereld kan lezen.
Hoe komen mensen ertoe om hun geheim op die manier aan de grote klok te hangen?
Ik vind dat een soort van misbruik.
Net als tv-programma's die mensen verleiden om hun angsten, boosheid, verdriet en familiegeheimen bloot te geven.
Kennelijk voorzien ze in een behoefte.
Maar wat doet het met familie en bekenden die zitten te kijken en geconfronteerd worden met iets dat ze misschien liever niet hadden geweten?
Ook hún levens zijn voorgoed veranderd.
Is dat de derde reden waarom we een geheim liever voor ons houden? Dat we onze naasten niet willen kwetsen en belasten?
En wat als je het geheim van iemand anders voor je moet houden? Of een beroepsgeheim?
Toen ik jaren geleden in dienst trad bij een overheidsinstantie ben ik gescreend door een inlichtingendienst. Van alles wordt dan doorgelicht. Behalve je vermogen om te zwijgen en geheimen te bewaren. Zouden die diensten niet weten hoe ze dat moeten achterhalen?
Grappig, nietwaar?
Geheimen van anderen, beroepsgeheimen, staatsgeheimen. Tenzij het ook gaat om jouw persoonlijke handelen daarin, ze leveren minder innerlijke druk op. Je hoeft alleen maar op te passen dat je niks verklapt. Ook niet altijd eenvoudig, en voor klokkenluiders zelfs onmogelijk, maar toch een stuk minder stressvol dan een privé-geheim.
Hoe dan ook, een geheim hebben, of een geheim delen, het is absoluut een last die je moet dragen. Een verantwoordelijkheid die je op je genomen hebt.
En omdat clichés en spreekwoorden vaak een grote wijsheid in zich dragen, wil ik eindigen met deze zin:
"Laten we de vuile was niet buiten hangen".
CITAAT:
If you reveal your secrets to the wind, you should not blame the wind for revealing them to the trees.
The face is the mirror of the mind, and eyes without speaking confess the secrets of the heart.
Children show scars like medals. Lovers use them as secrets to reveal. A scar is what happens when the word is made flesh.
