Gepubliceerd op MS web:
Om te beginnen een strijdbaar stukje. Want ziekte is gelijk aan strijd.
Nee, die vergelijking is te simpel. Want ziekte is zoveel méér dan dat. Maar ziekte leidt wel degelijk tot gevechten. Althans, bij mij is dat zo.
In de eerste plaats omdat het lichaam zich verzet tegen ziekteveroorzakende indringers. Iedereen kent dat van bijvoorbeeld een griep Dat is hard werken! Vervolgens moet de geest strijden voor herstel. Je moet namelijk de mentale kracht zien te vinden die je helpt om er weer bovenop te komen. Hoe vaker je die hebt moeten zoeken, hoe moeilijker het wordt om hem te vinden. Daarna moeten beiden samen vechten om weer de oude conditie te bereiken. En als dat niet mocht lukken, om welke reden dan ook, dan volgt de noodzaak om om te gaan met krachten buiten jou die je niet helpen, of nog erger: die je tegenwerken. Dat roept stress op, die ongunstig is voor het ziekteproces, en met een beetje pech begint dan ook nog eens alles weer van voren af aan.
Bij een chronische ziekte houdt strijd dus nooit op. En bij een progressieve ziekte wordt de strijd bovendien steeds zwaarder.
"Positief blijven. Houdt moed. Wees sterk. Hou je taai. Beterschap. Hou hoop."
Ach, het wordt allemaal goed bedoeld. Maar die goede wensen en adviezen zijn vaak zo obligaat. En de strijd is dus eenzaam.
Maar aan de andere kant: iemand van wie je houdt te moeten zien lijden en strijden, is minstens zo pijnlijk. Misschien nog wel veel erger. Dus die wensen en adviezen komen uit een gepijnigd hart, en daarom verdienen álle goedbedoelde woorden begrip en respect. En ze helpen om door te gaan. Om opnieuw te beginnen. Desnoods telkens opnieuw.
Maar steun van professionele organisaties daarbij is lang niet altijd vanzelfsprekend.
Als grootafnemer van zorg heb ik dagelijks contact met meerdere zorgaanbieders zoals: huisarts, fysio, thuiszorg, apothekers, medisch specialisten, leveranciers van hulpmiddelen, zorgloket, cak, svb.....
Er gaat dus geen dag voorbij zonder dat ik word herinnerd aan mijn ziek-zijn. Ik wil dat helemaal niet, maar er is gewoon geen ontkomen aan.
Vaak is het contact overigens heel plezierig en welkom, zoals met de meiden van de thuiszorg, en mijn fysio, maar soms wordt je door instellingen tot waanzin gedreven.
Bijvoorbeeld de afgelopen week.
Omdat ik op dit moment een schub heb, met bijkomende klachten, en ik daar vorige week behoorlijk ziek van was, liet mijn huisarts mij opnemen in het ziekenhuis voor onderzoek. Na aankomst met de ambulance, werd even bloedonderzoek gedaan.
“Ach, mevrouw, niets ernstigs, u gaat weer naar huis “. Zes artsen heb ik moeten overtuigen, voordat de volgende dag de zevende arts eindelijk het noodzakelijke onderzoek deed. Zonder mijn verbale kwaliteiten en mijn vasthoudendheid, zou ik nu nog steeds in onzekerheid verkeren.
Gggrrrr!!!!
Je zult toch verzeild raken in de wondere wereld van de Nederlandse gezondheidszorg. Telkens weer moet je een konijn uit de hoed toveren. Als je niet voor jezelf opkomt, dan gebeurt er niets. Of er gebeuren dingen die je niet wilt. Je zult dus wel moeten strijden, of je wilt of niet.
Maar ik blijf in bijna alle situaties vriendelijk en voorzichtig. Want in mijn volslagen afhankelijkheid van gezondheidsclubs lijkt me dát de beste strategie. Maar ik ben er zo onderhand zo verschrikkelijk kláár mee!
Dat levert dus óók nog eens een innerlijke strijd op. Wat krijgt de voorrang, verstand of gevoel? Hoe kun je je het beste opstellen in contact met instanties? Assertief? Voorzichtig? Onderdanig? Agressief? Hoe je het ook doet, het is nooit effectief genoeg.
Hoe blijf je daar in godsnaam positief bij??
En hoe behouden wij onze waardigheid?
Wat is daarom mijn wens voor het nieuwe jaar? Een hoopvolle!
Natuurlijk voor alle lezers van MSweb heel veel geluk en gezondheid!
En directies van gezondheidsinstellingen wens ik een beleidsvoering gebaseerd op gezond verstand en een goed hart.
Want: WE’LL BE BACK!!
Een knuffel voor iedereen!
Muziek: kraantje pappie, het antwoord van flappie
CITATEN:
All life demands struggle. Those who have everything given to them become lazy, selfish, and insensitive to the real values of life. The very striving and hard work that we so constantly try to avoid is the major building block in the person we are today.
The
individual has always had to struggle to keep from being overwhelmed by the tribe. If you try it, you will be lonely often, and sometimes frightened. But no price is too high to pay for the privilege of owning yourself.
F. Nietzche
F. Nietzche
