Iedereen ontvangt graag waardering.
Complimentjes, schouderklopjes, een vriendelijk woord. Wanneer je iets goeds hebt gedaan of iets bijzonders, dan is het fijn als dat wordt opgemerkt.
Complimentjes, schouderklopjes, een vriendelijk woord. Wanneer je iets goeds hebt gedaan of iets bijzonders, dan is het fijn als dat wordt opgemerkt.
Gisteravond zag ik op tv de uitzending van 'de wereld draait door', waarin professor Scherder een college gaf over het brein. Nou heb ik toevallig vanwege mijn ziekte ook de nodige brein-issues, dus het is niet zo verwonderlijk dat ik graag naar dit programma wilde kijken, maar Erik Scherder is bovendien een man die fantastisch kan lesgeven. Met zijn enthousiasme en zijn methodische aanpak weet hij precies hoe hij je moet "pakken". Hij weet zijn publiek buitengewoon te boeien. Mij dus ook!
Met interessante stof, en een lach en een traan.
Hij liet voorbeelden zien van mensen waarbij in het brein iets was misgegaan. En wat deze problemen betekenen voor hun naaste omgeving. Kijkend naar die filmpjes, voelde ik de onrust groeien. Volslagen onbekende mensen riepen een behoorlijke emotie bij me op. Angst, bezorgdheid, medeleven. Ik zat huilend naar tv te kijken.
En ik realiseerde me weer eens des te meer hoeveel zorgen en verdriet mijn naasten hebben vanwege mij. Als ernstig gehandicapte zal de buitenwereld vooral mij als slachtoffer van mijn omstandigheden zien, maar eigenlijk hebben degenen die voor mij zorgen, het veel moeilijker!
Al twintig jaar achteruitgang zien. Machteloos toekijken. Altijd maar zorgen, en altijd het gevoel tekort te schieten. En nooit het hoofd vrij van die ongevraagde extra levenstaak.....
Het is leuk als je waardering krijgt voor iets waar je goed in bent, maar het is veel belangrijker om waardering te krijgen voor iets dat je weliswaar vanuit je hart doet, maar waar je geen keuze in hebt. Je móet wel....
En daarom: ik heb het al talloze keren gezegd, maar ik kan het niet vaak genoeg doen: ik bewonder en waardeer jullie zo veel om je inzet, kracht, geduld en liefde voor mij, dat ik ook daarom wel kan huilen!
Want ik zie ook mijzelf.
Met het verminderen van mijn fysieke kracht zie ik mezelf steeds meer gereduceerd worden van een mens die een bijdrage kan leveren tot iemand die een nummer in een dossier is. Een kostenpost. Een grootverbruiker van zorg, die bovendien een heel groot deel van het gezinsbudget moet bijdragen aan noodzakelijke voorzieningen, om die zorg mogelijk te maken. Ik kost geld. En dat wordt me elke vier weken opnieuw ingewreven, door de rekeningen van het cak.
Dat dóet iets met je levenskracht....
Daarom is het ook voor mij belangrijk om erkenning te krijgen.
En dat is afgelopen week gebeurd.
De reaktie van de directeur van Maartje op mijn vorige blogje (http://femdijkman.blogspot.nl/2015/04/ontwikkelen-in-de-zorg.html), was positief, hartverwarmend en voortvarend. En een boost voor mijn zelfvertrouwen en eigenwaarde.
Ik zou iedereen zo'n ervaring gunnen!
CITATEN:
As we express our gratitude, we must never forget that the highest appreciation is not to utter words, but to live by them.
One looks back with appreciation to the brilliant teachers, but with gratitude to those who touched our human feelings. The curriculum is so much necessary raw material, but warmth is the vital element for the growing plant and for the soul of the child.
College prof. Scherder over het brein:
