Vandaag, 9 december 2015, behandelt de Tweede Kamer de ratificatie van het VN-verdrag voor mensen met een beperking. Nederland is daarmee één van de allerlaatste landen ter wereld die de invoering van dit verdrag ter hand neemt. Vrijwel alle derde-wereld landen zijn ons daarin vóór gegaan.
Laat ik voorop stellen: (chronisch) zieken en gehandicapten hebben het niet slecht in Nederland. De toegankelijkheid van samenleving en zorg zijn in de praktijk redelijk gewaarborgd. Ook zonder VN-verdrag.
Althans, als we het nog kunnen betalen. Zorg ontvangen kost de zieke Nederlander zo veel geld (eigen bijdrage zvw, eigen bijdrage wmo en eigen bijdrage wlz), dat voor het gemiddelde gezin met een zieke in hun midden geen geld overblijft voor krant, uitjes en vakantie. Er heerst veel armoede, óók in gezinnen met een goed inkomen. Er is dus slechts een beperkte aansluiting op de samenleving.
Bezuinigingen in de zorg worden rechtstreeks afgewenteld op zorggebruikers. Is dat eerlijk?
Ik heb er niet voor gekozen om MS te krijgen. En ik ben ook nooit onvoorzichtig geweest ofzo, dus het is ook niet mijn eigen schuld dat ik ziek ben. Nee, het is gewoon stomme pech dat ik er door getroffen ben. En het kan iedereen overkomen. Wanneer jou dat gebeurt, dan heb je geen keuze. Je móet zorg afnemen, omdat je absoluut geen levenswaardig bestaan hebt zonder verzorging.
Huisarts, medisch specialisten, apothekers, fysio en andere paramedische behandelaars, medische hulpmiddelen en niet te vergeten de dagelijkse thuiszorg: ze maken integraal deel uit van mijn bestaan.
Integraal, omdat het één niet zonder het ander kan. Alles hangt met elkaar samen.
Mijn hele leven is ermee verweven. Sterker nog, ik ben er volkomen afhankelijk van. Goede zorg, door de juiste mensen, is voor mij letterlijk van levensbelang.
Bezuinigingsmaatregelen zetten dat steeds meer onder druk. Volgens art.1 Grondwet mag geen onderscheid worden gemaakt tussen mensen. Maar onze wetgever denkt in zijn bezuinigingsdrift niet na over de gevolgen van maatregelen voor mensen die afhankelijk zijn. Waarom moet ik een onevenredig groot deel van mijn gezinsinkomen inleveren terwijl ik ook al alle levenskwaliteit heb ingeleverd?
Maandelijks minimaal 20% van ons inkomen afdragen voor zorg, en dat nu al zo'n 10 jaar lang, dat dóet iets met ons. Mijn man en ik zijn er vaak zó klaar mee.
Wanneer houdt het nou eens een keer op?
Dit verhaal geldt voor alle gezinnen in Nederland die getroffen zijn door het lot.
De éne zieke reageert er op door te vluchten, de andere wordt strijdbaar. Maar we waren al zo verschrikkelijk moe, dus hoe lang houden we dat vol?
En hoe lang houden zorg-verleners het nog vol? Onze steun en toeverlaat? Onze eerstelijns hulpverleners worden al jaren geconfronteerd met budgetterende zorgverzekeraars. Het water staat hen vaak aan de lippen.
Thuiszorg-organisaties moeten nu ook mee in het jaarlijkse circus van contracten tekenen. Wat betekent dat? Bezuinigen natuurlijk. En wie treft dat vooral? De cliënt en zijn verzorgende.
Tegenwoordig wordt niet alleen de cliënt uitgekleed, maar de zuster óók.
Want het management van de thuiszorgorganisatie kijkt als vanzelf eerst naar de grootste post op de begroting. De loonkosten. En omdat de toekomst onduidelijk is, wil je je als bestuur van zo'n bedrijf niet al te zeer vastleggen. Nee, ze kiezen voor een zogenaamde flexibele schil rondom hun vaste personeelsbestand. Degenen met een tijdelijk contract maken daarom een rondedansje van de ene naar de volgende organisatie. En de cliënt moet telkens opnieuw wennen aan nieuwe gezichten en handen aan het bed. Keer op keer je verhaal doen en je wensen kenbaar maken. En maar hopen dat het een beetje klikt.
Wat zei ik ook al weer? We zíjn al zo moe!
Wie neemt het voor ons op? De Nederlandse samenleving is versnipperd. Allemaal deelbelangetjes. De samenhang lijkt totaal verdwenen. Nederland: het oude huis met al zijn zuilen is gedesintegreerd.
Het gevolg is dat zwakke schouders zware lasten moeten dragen.
Bedenken dat de participatiesamenleving een vóór- en achterkant heeft, maar dat iedereen in het Huis Nederland een goed bestaan verdient?
Met als doel dat werkelijk niemand wordt uitgesloten van de samenleving?
CITATEN:
To me, it really seems visible today that ethics is not something exterior to the economy, which, as technical matter, could function on its own; rather, ethics is an interior principle of the economy itself, which cannot function if it does not take account of the human values of solidarity and reciprocal responsibility.
Primate and elephant and even pig societies show considerable evidence of care for others, parent-child bonding, solidarity in the face of danger, and so on.
PUBLICATIES:
Iederin: VN-verdrag:
6000 banen verdwenen in langdurige zorg:
Bewindvoerders TSN vrezen slecht loon en zorg
FNV: acties in de zorg helpen:
