De onaantastbaren, de onaanraakbaren.....
Dat is de vertaling van de titel van deze Franse film, waarin een vriendschap ontstaat tussen een volledig verlamde arristocraat en zijn verzorger, die afkomstig is uit een arme buitenwijk.
Beiden overwinnen in de film hun persoonlijke situatie en hun eigen vooroordelen daarover.
Ze verpersoonlijken eigenlijk de zgn. onaanraakbaren in India, de Dalit, de allerlaagsten in hun samenleving, en hun "strijd" tegen het kastenstelsel (ze vallen buiten de kasten). De Dalit in India moeten 15 meter afstand houden van degenen die tot een kaste behoren, zodat ze zelfs niet in of op hun schaduw kunnen staan.
Is dat hier in het zogenaamde beschaafde en ontwikkelde Westen eigenlijk anders?
Hoe zit dat hier met vooroordelen en afstand houden tot anderen en/of andere sociale groepen?
Zou bijvoorbeeld de gemiddelde ziekenhuisdirecteur of minister ooit persoonlijk omgang hebben met een bijstandstrekker, zwaar gehandicapte of andere outcast (buiten zijn eigen familie)? Dat lijkt erg onwaarschijnlijk. Er lopen ondoordringbare grenzen tussen verschillende sociale groepen. Je kunt er geen reisdocument voor aanvragen om "hogerop" de sociale ladder te komen. Er zijn ook geen handleidingen voor.
Zo loopt er bijvoorbeeld een onzichtbare grens midden over de straat tussen het flatgebouw waar ik woon en de flats aan de overkant. Met vooroordelen over de buren over en weer.
Die onzichtbare grenzen ontmenselijken ons. Want we zijn sociale wezens die hierdoor de kans op contact missen met medemensen die we misschien graag zouden mogen.
We realiseren ons dus allemaal hoe bijzonder het waargebeurde verhaal uit de film is!
We leven allemaal min of meer in onze eigen (gecreëerde) gevangenis. "Ieder huisje heeft zijn kruisje", maar het maakt groot verschil hoe je jouw kruis draagt. Als je door je kruis bijvoorbeeld stoer gaat doen, of sarcastisch of cynisch, dan wordt je onaanraakbaar. Je komt meer en meer op jezelf te staan. Je oorspronkelijke onvermogen om je lot open onder ogen te zien, wordt dan een eenzame strijd. In plaats van in de gevangenis kom je in de isoleercel. Je wordt dan helemaal in je eentje geconfronteerd met jezelf.
En hoe kun je jezelf opnieuw ontdekken als er niemand is waar je je aan kunt spiegelen?
Alleen door menselijk contact kunnen we mens zijn.
Door het contact met de ander leer je wat jij leuk, mooi, lief etc. vindt. En door dat te uiten ontstaat interactie, energie. Warmte. En humor. Hopelijk heel veel humor. Het leven is zo veel leuker als je er om kunt lachen.
Samen lachen verbindt.....
De lach bevrijdt!
CITAAT:
Prejudice is a chain, it can hold you. If you prejudice, you can't move, you keep prejudice for years. Never get nowhere with that.
Bob Marley
Prejudice is a burden that confuses the past, threatens the future and renders the present inaccessible.
Maya Angelou
Prejudice of any kind implies that you are identified with the thinking mind. It means you don't see the other human being anymore, but only your own concept of that human being. To reduce the aliveness of another human being to a concept is already a form of violence.
Eckhart Tolle
We must become bigger than we have been: more courageous, greater in spirit, larger in outlook. We must become members of a new race, overcoming petty prejudice, owing our ultimate allegiance not to nations but to our fellow men within the human community.
Haile Selassie
Voor Aagje's vriendinnenclub:)
